19 sept. 2015 Naar Moab en Arches.

Ook deze dag wordt er niet uitgeslapen en we vertrekken even naar acht uur naar Moab.

Met de verwarming aan rijden we, vanaf camping bij het bijzondere Mesa Verde, via de 491 verder naar het noorden. We dalen lekker en het zonnetje komt erbij, zodat de verwarming uit kan. In Cortes vullen we de voorraad bij (bier, wijn en, oh ja!, ook nog brood e.d.) En natuurlijk wil de RV ook weer benzine.

We trekken verder noord-westwaarts en de smalle dalen worden steeds wijder en groener. We rijden duidelijk in vruchtbaarder grond. Dat is ook wel te merken want we zien immens grote akkers met gewassen. Het lijkt wel mais en er zijn ook andere graansoorten. Er staan enorme silo’s op de erven van de boerderijen. Zo groen hebben we het landschap nog niet gezien.

De reis gaat voorspoedig en we zijn rond twaalven bij Moab. We hebben in Page en ook in Cortes en andere plaatsen hier in de regio, waar we door heen rijden al héél véél kerkgebouwen gezien. Nu we in Moab zijn, kunnen we daar misschien even over uitweiden. Reizigers, die de Spanisch trail in de jaren 30 en 40  de Colorado River overstaken ( die stroomt hier vlak langs) waren over het algemeen gelovig.

In deze regio hebben zich in 19e eeuw veel mormonen gevestigd en Moab werd gesticht door Mormoonse zendelingen die in 1855 arriveerden om de Ute Indianen te bekeren. Zij werden in de jaren 70 gevolgd door andere mormonen, omdat de indianen zich verzetten. De invloed van deze godsvruchtige pelgrims is nog duidelijk, gelet op al de kerken die zijn gesticht. Moab raakte uiteindelijk een beetje ingedut, totdat een lokale ondernemer uranium ontdekte. Al snel werd Moab erg welvarend, maar na het instorten van de vraag naar uranium in 1970 was dat snel over. Gelukkig werd het stadje gered door toerisme en laat dat nou net de reden zijn, waarom wij hier ook zijn…

Overigens, om even een vraag te beantwoorden over waar al deze informatie vandaan komt. Voor we op reis gaan willen we ons altijd inlezen, maar daar komt eigenlijk nooit iets van terecht. Bovendien, we proberen de reis een beetje flexibel te houden en voor niks inlezen, daar hebben we een hekel aan. Maar ter plaatse is zo veel informatie te vinden en zo niet; dan helpen de reisgidsen ons daarbij. We vinden wel dat als je je een beetje oriënteert op waar je terecht komt, dan is zo’n bezoek veel interessanter.. 

Het is zaterdag en nog geen einde seizoen, dus we proberen zo snel mogelijk een camping te vinden. Bij de tweede is het raak. Wel een beetje krap op elkaar, maar voor een nachtje is het prima.

Na een vlotte lunch, vertrekken we weer naar ons reisdoel van vandaag. Het Arches National Park.

Opnieuw worden we geconfronteerd met een indrukwekkend natuurverschijnsel. Dit park kent het grootste aantal natuurlijke bogen(arches)ter wereld. Gedurende miljoenen jaren hebben zich 80 van deze natuurwonderen gevormd. Het park “drijft”op een zoutbed, dat ooit vloeibaar was, onder druk van de rotsen erboven (jullie weten nog van gisteren, dat dit gebied zee is geweest. Dit deel is opgedroogd, en het zout is achtergebleven (salt Lake City is hier niet ver vandaan).

Afijn deze zoutlaag kwam zo’n 300 honderd miljoen jaar geleden naar boven en brak door het bovenliggende zandsteen. De breuken verweerden in de loop van de tijd en lieten lange vinnen van rotspartijen achter. De vinnen erodeerden ook hier en het harde steen daarboven vormde bogen. En dat in die speciale roodbruine kleur…..Adembenend!

We rijden naar een aantal uitzichtpunten en wandelen naar verschillende “arches”. Het valt ons op dat “het publiek’ zomaar op deze zeldzame natuurfenomenen mag klauteren. Maar afijn…..

Dik is (JA Leo!) vandaag als een soort “Paul Huf” actief om alles goed vast te leggen en de “schrijver” geniet van het uitzicht onder de “arch”.

Zeer voldaan rijden we, inmiddels met de airco vol aan, weer terug naar onze camping.

Wat een superdag! Morgen naar Capitol Reef; we zijn benieuwd…

Wordt vervolgd..