29 sept. 2015 Yosemite Village.

We gaan vandaag opnieuw het Yosemite park in. Deze dag staat de vallei op het programma. Yosemite village; het meest bezochte deel van het park. De weg naar het zuiden naar nog meer grote sequoia bomen is op dit moment overigens niet bereikbaar in verband met “restoration” zoals ze dit hier noemen.

Als we het park binnenrijden valt ons weer op dat in het eerste deel er in hele bosgebieden en valleien een brand heeft gewoed. We horen later dat dit in 2013 is geweest. Men steekt hier (net als in Canada) wel bossen in brand om dichtgroeien te voorkomen, maar dat is hier zeker niet de bedoeling geweest. Gelukkig maar dat maar een klein deel van het park getroffen is, want het is een triest gezicht.

We rijden naar een parkeerplaats en kunnen meteen op de shuttlebus stappen, die hier in het park rondrijdt. Als in sommige andere parken die we hebben bezocht, is dit de gemakkelijkste manier om bij de bezienswaardige plaatsen te komen. Alleen laat men hier ook nog normaal autoverkeer toe. Hierdoor zien we overal “blik”om ons heen in dit mooie park met machtige granieten rotswanden en hoge bomen. Bij de ingang van het park, waar we onze pas bij de “ranger” moeten laten zien, staat al een bord dat alle campings in het park vol zijn. Dat hadden we al op internet uitgezocht, maar het is toch prettig om het bevestigd te zien.

Afijn, met de shuttle bus komen we langs een aantal mega “campgrounds”, helemaal vol met campers, caravans, tenten etc. Het ziet er chaotisch uit. Eigenlijk zijn dan wel zo gelukkig met ons plekje net buiten het park. Al is de Wifi waardeloos en is er geen bereik voor de mobieltjes. Lekker rustig zou je zeggen, maar aangezien Maarten en Carlijn hun eerste kind een dezer dagen verwachten, willen we toch wel graag telefoon contact met het thuisfront kunnen hebben.

Afijn nog even verder over het Yosemite park. Dat is echt prachtig als je omhoog kijkt langs de rotswanden of in de valleien en naar de stroming van de Mercer rivier. Maar van dichtbij, maakt het park een beetje een “afgeleefde” indruk. Dat kan natuurlijk niet anders met 4 miljoen bezoekers per jaar.. Zonde van al dat natuurschoon.

We maken een mooie, maar ook stevige wandeling naar de Breidalvail fall. Onze inspanning wordt beloond met het uitzicht op de waterval en in het diepe dal. Werkelijk schitterend. Ook bezoeken we nog het Ahwahnee hotel, een fraai bouwwerk in rustieke stijl. Het hotel is mede gebouwd ter nagedachtenis van de Ahwahnee indianenstam die voor 90% is gestorven nadat ze van dit gebied waren verdreven. Er is een schitterende lounge met veel indiaanse motieven en foto’s van olympiërs en andere beroemdheden uit vroegere tijden.

Verderop in het visitor center laten we ons wat meer voorlichten over dit park.

Het heeft niet veel gescheeld, dat het park in het verleden aan populariteit en wangedrag ten onder ging. Er was in het begin veel te weinig handhaving. Hierdoor kwamen bijvoorbeeld hele drommen schaapsherders met grote hoeveelheden schapen naar het stromingsgebied van de rivieren en werd de vegetatie aldaar volkomen vernield. Ook waren er lieden die de prachtige reuze saquoia bomen omzaagden met hele groepen tegelijk en lieten zich dan ook nog trots fotograferen. (uit die tijd stamt ook de boom met de tunnel, die we gisteren zagen). Ook kwamen hele drommen feestgangers die met picknick, feesten en  wild kamperen  de  mooie natuur vernielden. Er werden zelfs indianen ingehuurd, die als wilden , zoals deze in de westerns te zien waren, optraden voor de toeristen. ( zoiets als Paul van Vliet in zijn act “dat zijn leuke dingen voor de mensen”)

Er was maar een persoon, John Muir genaamd, die met een salaris van 500 dollar per jaar (en dat werd hem soms niet eens uitbetaald) moest zorgen dat dit park in stand bleef. En onmogelijke opgave. Hij was er van overtuigd dat de belangrijke oorzaak van de teloorgang het gebrek aan toezicht was. De staat Californie had op dat moment het beheer over het park.

John Muir kreeg het op enig moment voor elkaar dat president Rooseveld een paar dagen en nachten met hem in het park op pad ging. Hij wist Rooseveld ervan te overtuigen dat het toezicht op het park een federale overheids aangelegenheid was. Enkele jaren later kwam het park inderdaad onder federaal toezicht en werd het dus officieel een nationaal park.

De rangers hebben de schaapsherders verdreven en de saquoia bomen en andere natuurmonumenten zijn tot beschermd gebied verklaard.

Gelukkig maar, denken we. Maar we vragen ons af het misschien ietsje minder druk zou kunnen. Wat een mensenmassa’s! En dat op een gewone dinsdag in het naseizoen.

Al met al vinden we deze dag weer zeer geslaagd.

We maken ons op voor de rit naar San Francisco. Dat zal vermoedelijk de plaats zijn, waar dit verslag en dat van gisteren op de blog kan worden geplaatst.

Wordt vervolgd..