Glacier National Park

Highway 83 brengt ons helemaal noord, het is nu maandagmiddag 12 uur en we zijn gearriveerd bij Swan Lake. De buitentemperatuur is ondertussen gedaald en in plaats van de airco doen we de verwarming aan in de camper. Prachtige 60-er jaren muziek uit de luidsprekers en maar genieten van de omgeving. 

Even iets over ons tijdelijk verblijf: onze RV de kleinste in zijn soort weegt 5600 kg, verbruikt loodvrije benzine, 1 gallon op 9,7 miles, dat is ongeveer 1:4 gelukkig kost de brandstof hier een kwart van de prijs bij ons. Hij heeft een 5,4 liter V8 motor. Hij beschikt over een automatische versnellingsbak. Hij is 3.20 meter breed en 3.65 meter hoog. We hebben bij ons:210 liter vers water, 190 liter vuil water, 37 liter Propane en 200 liter benzine. Aan boord een koelkast van 170 liter en aparte vriezer, een gaststel en een magnetron. Verder een audio en tv installatie met dvd speler. Aan boord bevind zich een aggregaat voor 110 V, heb je nodig voor de magnetron, koffiemachine, broodrooster, tv, oplader van je accu’s  en föhn als je niet op elektra bent aangesloten. De kachel en het warme water werken op propaan gas en 12 V. Alle verlichting is 12 Volt. En bij het bed zit er zelfs een usb aansluiting om je telefoon op te laden.

Aangekomen op Fish Creek Campground worden we ontvangen door een allervriendelijkste oude dame(65) in rangers uniform die ons de regels voor het verblijf uitgelegd. We zoeken onze plek op en gaan even een hamburger eten en besluiten om vanmiddag het deel van west glacier van de goin-to-the sun-road te rijden. Langs Lake McDonald en Fish Creek. Aan de bomen te zien heeft hier een aantal jaren geleden een forse bosbrand gewoed. De rivier side is wel mooi met diverse stroomversnellingen maar na 19 miles moeten we terug. Het valt ons hier een beetje tegen. We slaan nog een zijweg in en vinden twee hutten waarvan er één een prachtige natuurstenen schoorsteen heeft. Eenmaal terug op de camping een kampvuur maken en kip curry met rijst en spinazie eten. We worden bezocht door een de kampoudste een krasse 70 plusser, wederom in rangers uniform, die ons nogmaals uitlegd wat wel en niet te doen. Op een indrukwekkend clipboard maakt hij aantekening. En zegt tegen Anneke nogmaals dat het om 22 uur stil moet zijn. Na het vertrek van deze heer krijg ik een idee om de koude te bestrijden: een paar dagen geleden heb ik een fles whisky uit Montana gekocht, Uncle Carl’s whiskey. Het wordt wat kouder dus een glaasje is wel op zijn plaats. Ik neem een slokje en denk OK dat’s effe wennen, het spul is 60%, snel een flinke scheut water erbij en het wordt een heerlijke zachte whiskey met een wat rokerige smaak.

The going-to-the-sun-road is nog gesloten, dat wil zeggen het middenstuk, zodat je niet snel van West Glacier naar East Glacier kunt komen.  Om negen uur besluiten we te gaan slapen en de 2e nacht niet in West Glacier door te brengen maar in East Glacier en dat betekend 3 uur om rijden.

Het is dinsdagmorgen om half negen zijn we op weg. Via Highway 2 en de Chief Mountain Highway gaan we naar Many Glacier. In St Mary gaan we bij het ranger station aan of er plekken zijn op de campground bij Many Glacier, hiervoor moeten we eerst langs de heks versie van de vorige ranger. Ze vraagt hoe lang de mijne is, en ik zeg 19 feet. Dit wil ze niet geloven en loopt twee keer op en neer en verteld mij dan dat hij net geen 22 feet is en dat ik daarom de going-to-the-sun-road niet op mag. We gaan het park weer uit op weg naar Many Glacier entrance en daar zit een allervriendelijkste “jonge” dame die ons toelaat. Het weer wordt slechter, regen en mist. In overleg met de ranger gaan we een trail langs het meer lopen omdat hoger op er veel wind staat. De trail duurt ongeveer 1,5 uur. Na 20 minuten begint het harder te regen en de temperatuur zakt fors. De wind trekt aan en het is afzien. Anneke haar regenjas lekt door ondanks behandeling in Nederland en zij heeft het hartstikke koud. Op de campground wacht ons een verrassing: een moeder eland met jong. Nu had ik eerder al verteld een eland te hebben gezien, maar dat klopt achteraf niet, dat was een vrouwtjes Elk. Maar deze keer is het echt vandaar de bijgevoegde foto. Woensdag gaan we proberen de Canadese grens over te steken om via Crowsnest Pass, Elko en Cranbrook Creston te bereiken(273 mile). Anneke maakt mij opmerkzaam dat als ik naar rechts uit onze camper kijk er een restaurant te zien is. Ik negeer dit signaal en ga spaghetti bolognese maken.

Het is nat en koud en het waait ontzettend hard, dan maar wat spelletjes doen en een beetje lezen. Om 21.30 uur gaan we slapen in bed is het tenminste lekker warm.