Tussen de Rockies en Vancouver Island

vrijdag 20 mei 2016

Het heeft de hele nacht geregend maar als we opstaan is het gelukkig droog, wel zwaar bewolkt. Na een rustig ontbijt rijden we in de richting van het Wells Gray Park. Het park is bekend vanwege de vele watervallen maar ook lees je regelmatig berichten van mensen die hier beren tegenkomen. Al vrij snel stopten we bij de eerste waterval, de Spahats Falls. Die maakte al meteen een enorme indruk op ons. Het water viel met een enorm geraas van grote hoogte in een canyon met loodrechte wanden met verschillende kleuren. Het had iets betoverends en zou een mooi decor zijn in een film. Onze volgende stop was bij de Moul Falls. Om die te bereiken moesten we een fikse wandeling maken van een uur door een prachtig bos en over stijle paden. Maar het was de moeite waard. Opnieuw een geweldige watermassa die naar beneden raasde. Toen we over dezelfde paden weer terug liepen naar onze camper was de zon inmiddels gaan schijnen.

Voor we bij dit park kwamen hadden we al verschillende mooie watervallen gezien maar die vielen in het niet bij wat we hier zagen want ook de derde en vierde waterval, de Dawson Falls en Helmcken Falls maakten grote indruk op ons. Om een indruk te geven van de grootte van deze watervallen nog wat cijfers:

De Niagara waterval is 53 meter hoog maar de Saphats 73 meter en de Helmcken maar liefst 141 meter. Uiteraard wint de Niagara het wat breedte betreft, 1200 meter tegenover 9 en 23 meter. De Dawson Falls wordt wel de kleine Niagara genoemd. Maar dat is wat overdreven met 18 meter hoogte en 107 meter breedte.

Jammer genoeg kregen we geen wilde dieren te zien, wel veel muggen, een adelaar en een paar dartelende hertjes.

Zaterdag 21 mei 2016

Het wordt eentonig maar ook vandaag hebben we weer genoten van de rit die we maakten van Clearwater naar de wintersportplaats Whistler. Eerst reden we richting 100 Mile House aan Highway 97. Dit is geen huis maar een plaatsje dat die naam heeft. Zo vind je langs deze weg diverse plaatsen met dit soort namen: 83 Mile House, 70 Mile House etc. De plaatsjes zijn genoemd naar de huizen waar de goudzoekers vroeger overnachtten tijdens de Goldrush en geven de locatie aan waardie huizen lagen.

De route die wij volgen gaat dwars door de bergen die er hier heel anders uitzien dan langs de Icefield Parkway, maar niet minder indrukwekkend. Rond een uur of 4 zijn we in Whistler. De eerste camping waar we ons melden is vol. Dit is het weekend van Victoria Day. Dat is de maandag voor 25 mei en dat is een nationale feestdag. Traditioneel is dit ook het weekend waarop veel Canadezen erop uittrekken. Dat bleek wel toen we bij de 2e camping aankwamen. Daar was nog 1 plaats over maar dan moesten we wel 3 nachten blijven. Dat zou ons reisschema in de war schoppen dus daar voelden we niet veel voor. Het meisje bij de receptie verwees ons naar een camping 10 km verderop. 10 km bleek 10 mijl te zijn en toen we daar vroegen of er plaats was werd ons verteld dat alle hook-up plaatsen (met electra en wateraansluiting) vol waren maar we mochten wel op de parkeerplaats voor de camping staan. Het voordeel van de campers in dit land is dat je rustig een paar dagen zonder vast aansluitingen kunt. Er zijn grote watertanks aan boord en de koelkast en warmwatervoorziening werkt ook op gas. Dus van dat aanbod hebben we maar gebruik gemaakt. We waren niet de enige want naast ons stonden nog zeker 10 campers.

Voor we onze plaats innamen wilde Nel nog even kijken waar de Olympische spelen in 2010 hadden plaatsgevonden. Onderweg hadden we de afslag al gezien dus nog maar even terug. Aan het begin van de weg stond aangegeven dat de Olympische voorzieningen gesloten waren maar eigenwijs als we zijn toch doorgereden. Plotseling zagen we een paar auto’s langs de kant van de weg staan en ja hoor, daar zat moeder beer met haar jong doodgemoedereerd in de berm te genieten van het lange gras. Ze trok zich niets aan van de auto’s die stilhielden en we konden ze dus prima op de foto en film krijgen. Op de terugweg zagen we opnieuw een auto staan en warempel daar zat nog een beer. We hebben wel een kwartier  stilgestaan om foto’s te nemen en te kijken. Onze dag kon niet meer stuk.

Zondag 22 mei 2016

Om 8 uur vertrokken we van onze geïmproviseerde kampeerplaats. We wilden de boot van 10.40 uur halen die ons van het vaste land naar Vancouver Island zou brengen. Ruim op tijd stonden we aan de terminal en na een vaartocht van meer dan anderhalf uur kwamen we in Nainamo aan. Vandaar ging de tocht naar Campbell River deels langs een prachtige kustweg.

De zon was doorgebroken en het gebied waar we doorheen reden deed door de vele bloemen en mooie huizen denken aan de franse Riviera. Door het lange wekend bleken ook in Campbell River de staanplaatsen schaars. Gelukkig hadden we bij de 2e poging geluk en staan we nu op een leuke plaats met uitzicht op het water.