De drukte voorbij

Dankjewel voor alle leuke en lieve reacties op ons eerste bericht. Dat had ik geschreven op mijn iPad en bleek daar geen foto's mee te kunnen importeren vanaf een externe opslag. Ik gebruik vanaf nu de laptop van Ko.

Vrijdag 29-4. Vandaag zijn we rond Chicago gereden, verder westwaarts. Op de kaart lijken de afstanden niet zo groot, in de praktijk kost het veel tijd om ergens te komen. Dit komt deels door doordat we gewend zijn in kilometers te rekenen in plaats van miles, maar ook doordat we ons met de camper minder snel verplaatsen. Toch hebben we er al 1000 km opzitten.

De eerste twee dagen was het weer even wennen voor Ko om met dat grote gevaarte te rijden. In principe is hij gewend om in een automaat te rijden. De camper stuurt net zo licht als een personenauto. Het is meer het wennen aan de hoogte, breedte en de grote draaicirkel en daar steeds rekening mee houden. Het gaat allemaal meer dan prima, met beleid komt alles goed. En twee mensen zien meer dan één. Onze conversaties lopen als volgt: "Ko neem je die bocht wat ruimer?"  "Ja Jeannette, die neem ik ruim genoeg".  "Ko, zie je die overhangende tak?" "Ja, Jeannette, die zie ik".  "Ko, pas je op die......."       Ik voel me Hyacinth Bucket ( spreek uit als Boekéé) in het leven. Ik lees kaart en samen met de TomTom komen we waar we heen willen en als we verkeerd rijden, dan zijn we dáár ook maar geweest ééh.

De camper vangt wel veel wind, van aerodynamica hebben de Amerikaanse en Canadese camperbouwers nog niet gehoord. Daardoor dweilt deze een beetje en krijgen we soms het gevoel, als we over slecht onderhouden wegen rijden waar spoorvorming is, alsof we ons kwispelend voortbewegen. Mede door de windvang is het benzineverbruik 1op 4, kilometers dan wel, we tanken hier gallons en rijden miles. De benzineprijs verschilt per staat. Vanaf de grensovergang na Ontario zijn we door drie staten gereden: Michigan, Indiana en nu Illinois en het prijsverschil varieert tot 17 dollarcent per gallon.

Intussen hebben we de grote steden achter ons gelaten en staan we op La Salla Peru KOA campground ( vlakbij Norge en Stavanger). Daar stond bijna niemand toen wij aankwamen, maar binnen twee uur liep het vol met weekendgangers. Een bonte verzameling van onwijs grote kampeermiddelen en mensen die nog voordat ze goed en wel op hun plekje stonden, de barbecue en kampvuur aanstaken. En dat kunnen we ruiken. Maar het is gezellig druk. De mensen zijn allemaal super vriendelijk en lekker nieuwsgierig en...........

'Yes we're fine, vèry fine zelfs en yes we had a nice day en yes we love it to be here'....

Morgen gaan we aan de wandel, de benen strekken en foto's maken in een paar State Parks hier in de buurt.