Vernon - Hedley

Op de avond van de 1e Pinksterdag, na het diner en de koffie, waren we de enigen op de RV-parkgrond bij O Keefe Ranch, 12 km vanaf Vernon. We hadden zogezegd het hele ranchterrein tot ons vrije beschikking. We mochten ook gebruikmaken van de douches voor cowboys en cowgirls, bescheiden en zeer basale douches. Zo basaal zelfs dat warm water niet voorhanden bleek te zijn.

Bij terugkomst in de camper werkte ook de stroomtoevoer niet, zoals beloofd was. Het een en ander was nieuw aangelegd en kennelijk nog niet van alle kinderziekten ontdaan, zo werd ons de volgende morgen - na een heel rustige nacht - gezegd. De dame in kwestie bij wie wij dit aankaarten, heeft de illustere naam Holly Wood. Geen filmster maar wel aardig. Zij hoort ons en biedt haar welgemeende excuses aan. Refunding van het geld hoeft echter voor ons niet, zo verzekeren we haar. Na afscheid van haar te hebben genomen als ook van haar collega Sharon, die ons de geschiedenis van de familie O Keefe heeft verteld en het hoofdgebouw van de ranch heeft laten zien, vertrekken wij en rijden over Highway 97 naar Vernon.

De weg voert ons langs Lake Kalimaka en natuurlijk het immens lange Okanagan Lake. Dit Lake Country District doet zijn naam eer aan. Het is een schitterend gebied, niet alleen vanwege de meren maar ook de bergen erom heen. Zoals we gisteren al meldden dat we door een Alpengebied reden, nu lijkt het wel alsof we dwars door het Italiaanse merengebied, waaronder het Lago Magiore, rijden. Alleen het Lago Magiore valt in het niet qua omvang bij dat van Okanagan Lake dat zeker vele tientallen kilometers lang is. Soms lijkt er geen einde aan het meer te komen. Het gaat langs Kelowna, een grote stad met een kilometerslange hoofdweg, Harvey Avenue, waaraan de ene na de andere winkelplaza of centre zich bevinden. Tientallen winkels en bedrijven zijn daarop gevestigd en we vragen ons af of zij voldoende klandizie kunnen krijgen. In Kelowna zien we ook de keerzijde van deze maatschappij: tientallen zwervers met winkelkarretjes en ander rollend materieel hebben in een van de zijstraten overnacht en komen langzaam maar zeker tot hun positieven. 

Vanaf Kelowna rijden we langs Oyama (geen Obama), stoppen onderweg in Peachland, een meer toeristische plaats aan het meer en drinken daar aan de onvermijdelijk Beach Avenue een heerlijke kop cappuccino. Vervolgens gaan we naar Penticton, waar Okanagan Lake via een smalle waterstrook overgaat in het kleinere Skaha Lake. De weg voert ons naar Oliver, een klein dorp op 40 km van Osoyoos, dat aan de  grens met de Verenigde Staten ligt. Onderweg zien we vele fruitboomgaarden en wijngaarden langs weerszijden van de weg liggen.

In Oliver vinden we een aantrekkelijke RV-parkground in langs de rivier met de naam Centennial RV Park. José neemt alle administratieve honneurs waar en ik rijd de camper op de uitgekozen site 15. Als ik de camper heb geparkeerd en ben uitgestapt, word ik van meet af aan belaagd door een agressieve horde muggen. Werkelijk op klaarlichte dag word ik bestookt en geprikt door muggen. Als ik ze doodsla op mijn benen en armen dan kleeft het bloed daadwerkelijk aan mijn handen. Ik aarzel geen ogenblik en roep José toe die komt aanlopen dat het geen zin heeft om nog een minuut langer op deze camping te blijven tenzij we opgesloten blijven in onze camper. Dat willen we beiden niet, zodat we opnieuw langs de beheerster van de campground gaan om haar mee te delen dat we er geen heil in zien om langer te blijven. Zij begrijpt ons ten volle en zegt dat de muggen slechts een paar weken zo agressief zijn. Wij willen zolang niet wachten, krijgen ons geld teruggestort en kiezen het hazenpad.

Onze hoop is gevestigd op Osyoos, maar die hoop blijkt ijdel. Bij het lokale Information Centre krijgen we adressen van RV-campings, maar die liggen allemaal langs de rivier en/of een meer. Vanwege de muggenplaag durven we dat toch maar niet aan. 

Even komt het idee boven drijven om dan de grens over te steken en via de USA naar Vancouver te rijden. Een gesprek met een automobilist uit de staat Washington dat aan de ander kant van de grens ligt, boort ook dat idee de grond in. Niet doen, zegt hij. Deze kant van de grens is veel mooier en bovendien zul je minder oponthoud hebben omdat ze in Washington op tal van plaatsen met de weg bezig zijn. Ook voert een groot stuk van het traject door nationale parken waar geen campings zijn. 

Derhalve blijven we maar in Canada en mikken op het einddoel Princeton voor die dag. Onderweg komen we diverse campgrounds tegen, maar zonder douches of andere voorzieningen. Aangezien we toch wel toe zijn aan een douche rijden we door. Dan zien we een van de vele winery's langs de kant van de weg die nog open is. We stoppen en laten ons door de medewerker op de hoogte brengen welke soorten wijn ze hier maken. Ze vertelt ons dat ze vooral gespecialiseerd zijn in het maken van wijn uit fruitsoorten als perzik, peer, nectarine en pruimen. We laten ons enkele proeverijen lekker smaken om vervolgens een fles witte wijn gemaakt van perzik en nectarine aan te schaffen.

Nauwelijks zijn we op de weg en het anonieme en schijnbaar volledig verlaten gehucht Hedley gepasseerd of we zien een verwijzingsbord naar een prachtige campground, Riverhaven Camp. We krijgen daar een heerlijke site met veel schaduw en vlakbij de douches en toiletten. De camping is erg rustig en de beheerder is niets te veel om het ons naar de zin te maken. Zelfs de WiFi werkt hier voortreffelijk. Super!

Na de avondmaaltijd, macaroni met alles erop en eraan, genieten we buiten van een kop koffie. Het weer is nog altijd erg mooi en de temperatuur bijzonder aangenaam. In Nederland is dat wel even anders, zo heb ik begrepen. Ons medeleven gaat daarom dus vooral naar jullie uit :).