Hedley - Burlington (USA)

Vanaf onze campground bij Hedley in British Columbia gingen we vanmorgen na alle dagelijkse ochtendrituelen (douche, ontbijt en ontkoppelen leidingen voor water/elektriciteit) om ca 9.00 weer op weg. Onze eerste bestemming was Hope, en een beter doel in je leven kun je niet hebben, niet waar?  Hoop doet leven! In ons geval zouden we daar inkopen doen voor ons levensonderhoud.

Op weg ernaar toe - de afstand was zo'n 110 km - kwamen we door bergachtig gebied, met vele steile hellingen en afdalingen. Wat in Canada goed is geregeld dat elke scherpe bocht ruim van tevoren wordt aangegeven en daarbij ook is verordonneerd welke maximum snelheid je daar mag rijden. Iedereen houdt zich dáár ook nog eens keurig aan! Kom daar maar eens om in ons land!

Na enige tientallen kilometers reden we het Manning National Park binnen, een parkje van 90 km lengte waarin, zo wordt gewaarschuwd, geen benzinepomp te vinden is. Met de herinnering van onze vorige ervaring nog vers in het geheugen, werp ik een blik op de benzinemeter. Maar dit keer geen probleem: ik heb zeker nog een halve tank aan brandstof zodat ik daar ruimschoots mee uit de voeten kan. Onderweg drinken we een kop koffie bij een van de restarea's in dit gebied. Wild zien we niet, behalve een dode ree langs de kant van de weg. Het uitzicht op de bergen en dalen is her en der opnieuw adembenemend mooi.

In Hope aangekomen doen we boodschappen en rijden verder. Inmiddels hebben we een ingrijpend besluit genomen met betrekking tot onze reisroute. We veroorloven ons enige aanpassingen in het oorspronkelijke reisschema. Whistler en Campel River laten we voor wat het is om een uitstapje te kunnen maken naar de Verenigde Staten. En wel naar de staat Washington, waar onder getekende ooit ruim 30 jaar geleden als een keurige jongen van 24 jaar eens vijf weken op vakantie was geweest bij nazaten van de familie Abrahamse in Oak Harbour aan de kust.

Nu we zo vlak in de buurt zitten, zou het jammer zijn als we van deze gelegenheid geen gebruik zouden maken om daar nog eens een kijkje te nemen. Immers, menselijkerwijs gesproken, zal het er anders nooit van komen. Bovendien heb ik via mijn broer Hugo, die zich heeft verdiept in de familiestamboom van de Abrahamseclan en destijds indirect de aanleiding is geweest mijn bezoek aan dit deel van de wereld, o.m.  een telefoonnummer gekregen van Lois Ann, een van de familieleden die ik heb ontmoet. Ook José heeft haar later nog eens ontmoet in ons eigen land toen zij ons heeft bezocht. Of zij nog leeft, weet ik niet. Maar aangezien Oak Harbour zo'n 350 km vanaf Hope ligt, gaan we dit uitstapje toch maar maken. Al is het alleen maar om Oak Harbour en Mount Vernon, waar Lois Ann zou moeten wonen, weer terug te zien.

Zo gezegd, zo gedaan, denken wij. Maar dat is iets te optimistisch gedacht van ons. De weg naar de grens  - via Chillwack en Abottsford - weten we keurig te vinden, maar de grens overgaan, is nog iets anders. De douanebeambte neemt onze paspoorten in ontvangst. Hij inspecteert de documenten, raadpleegt zijn computer en geeft ons dan een geel papiertje met het verzoek om de camper maar te parkeren en binnen onze zaak verder te laten afhandelen.

Hoewel het zeker niet druk is in het douanekantoor weten de douanebeambten toch een zodanig tempo aan te houden dat zij de indruk wekken voortdurend bezig te zijn. Ik sla met gelaten ogen gade hoe enkele beambten slechts voortdurend oog hebben voor hun completer, anderen met elkaar converseren, en twee van hen daadwerkelijk mensen helpen om alle formaliteiten te vervullen. Een van hen is het die zich uiteindelijk ook over ons ontfermt. Na veel vijven en zessen en het invullen van formulieren, mogen we uiteindelijk het land binnenrijden.

Vervolgens rijden we in een ruk naar de camping in de buurt van Burlington, vlakbij Mount Vernon. Op de camping slaag ik erin om een telefoontje te plegen met Lois Ann. Haar stem klinkt nog hetzelfde als 34 jaar geleden. Zij nodigt ons meteen uit om die avond bij haar door te brengen samen met haar man Andy die chronisch ziek is. Binnen het half uur staat ze bij ons op de camping en brengt ons met haar auto naar haar huis in Mount Vernon. Ze heeft haar zus Mary en broer Frank ook uitgenodigd. Een gezellige avond volgt waarop over en weer van alles over de families wordt uitgewisseld. Aan het einde van de avond brengt zij ons weer terug naar onze camper.

Morgen gaan we zelf naar Oak Harbour om te zien hoe het dorp er nu uitziet. Veel is er veranderd, zo heeft Frank mij al gewaarschuwd, maar het huis van zijn moeder waar ik destijds verbleef, staat er echter nog steeds. We gaan het morgen zien. Voor nu wensen we jullie een fijne dag, wij kruipen nu onder de wol.