Spelen met licht

Na het indrukwekkende Monument Valley zakken we vandaag nog iets verder af naar Page in Arizona. Ook nog behorend tot Navajo gebied, maar in een andere tijdzone. Althans; het is een ingewikkeld verhaal hier. Je hebt de staten California en Nevada die de Standard Pacific tijd aanhouden met zomertijd. Utah en Arizona hebben de Standard Mountain tijd, maar alleen Utah kent zomertijd. In Utah is het dus een uur later. Navajo Nation gebied gaat mee met Utah ook voor het deel dat in Arizona ligt, behalve weer Page. In Page is het dus Arizona tijd; gelijk aan California en Nevada. Geen wonder dat mensen zich vergissen in de tijd voor hun Tour! En dat zijn wij gaan doen; een Tour in het wereldberoemde Antelope Canyon. Je kunt deze Tour alleen doen met een Navajo gids. Dat wordt dan ook veel gedaan, al moet je vaak lang van tevoren reserveren. We waren ruim op tijd bij Antelope Slot Canyon tours by chief Tsosie. 

We werden na een indianendans van twee jongens met hoepels (wat je zoal met hoepels kan doen zeg...) in een pick-up truck gehesen, waarna het in sneltreinvaart naar de Canyon ging. Het "leukste" stuk moest nog komen. Vanaf de ingang van de Canyon toegang loopt een hele brede zandstrook. Niet aangestampt zand, nee rul zand met bulten, kuilen en diepe sporen. Met een noodgang gaat het over dit terrein heen en aangezien hier de trucks met toeristen af en aanrijden, lijkt het soms wel een rally. Of een scène uit een Mad Max film. We worden compleet door elkaar geschud. Helemaal beurs komen we bij de ingang van de Canyon aan. In groepjes gaan we naar binnen. Het is spitsuur; rond het middaguur is de lichtinval het mooist. De gids vertelt wat over de historie. De Antelope Canyon is bij toeval ontdekt door een indianenmeisje nog niet zo heel lang geleden. Zo goed verborgen was deze zeer nauwe spleet in de aardkorst. De naam komt van het feit dat antilopen hier schuilden. De primitieve bewoners wisten deze antilopen die geen kant uit konden te vangen. Je hebt de upper en lower slot Canyon. In de lower Canyon moet je met een trap naar beneden. In de upper Canyon hoeft dat niet. Je kunt er zo inlopen. Onze Tour zou eigenlijk 30 minuten duren, maar dat werd uiteindelijk 45 minuten. Onze gids nam alle tijd en hielp bij het maken van de foto's. Helemaal ongevaarlijk is het niet; bij hevige onweersbuien kunnen er vloedgolven ontstaan die razendsnel op komen zetten. Er zijn in het verleden mensen verdronken. Hieronder wat beelden die voor zich spreken.

Na de Tour hebben we ons hotel opgezocht wat vlakbij lag en hebben een duik in het zwembad genomen om onze beurse lijven te laten ontspannen en van het stof te ontdoen. De dag erna zijn we voor de reis naar ons laatste park nog naar Horseshoe bend gegaan. Deze ligt net onder Page en daar maakt de Coloradorivier een scherpe bocht. Van boven ziet het er als een hoefijzer uit. Het was erg druk op de route ernaar toe. Je moet 1,5 mijl lopen naar de klif voor het uitzicht. Je moet een heuvel over door voornamelijk zand. Als je het pad van boven bekijkt met al die toeristen lijken het wel lemmingen die elkaar blindelings volgen tot de afgrond, er vervolgens niet in donderen maar weer gewoon terugkeren. Overigens is de rand niet ongevaarlijk! Het gaat daar toch gauw een paar honderd meter naar beneden. Na een slopende tocht met de spectaculaire foto's ging de reis door naar het laatste natuurwonder van onze reis.