Jackpot!

Las Vegas, 9 juli 2016

Mijn 'gokverslaving' is begonnen in 2000 in Las Vegas. Destijds sliepen we in Las Vegas op een slaapzaal tussen mensen die de luxe hotels nog niet of niet meer konden betalen. Bij beide groepen was gokken een oorzaak of een antwoord.

Ook ik heb me toen laten verleiden. Urenlang was ik te vinden achter gokkasten, een pot geld (dollarcenten) in de ene hand en een sigaret in de andere. Wat een heerlijk geluid als de winst uit de kast kwam rollen. En wat heerlijk om een tweede pot te kunnen halen als de eerste al vol met geld zat. Het resultaat destijds was verbluffend: op enig moment ging op de kast waaraan ik speelde de alarmlichten aan en ging de sirene af. Ik had de jackpot gewonnen! Personeel kwam aangerend, we kregen felicitaties en gratis drankjes. Ook waren veel jaloerse gezichten van andere spelers onze beloning. Voor een centenmachine was de opbrengst gigantisch: 1000 dollar in THE pocket.

Een aantal maanden later verbleven we op Tasmanië. Op dat prachtige eiland is mijn verslaving verder gevoed. We sliepen in Devonport boven een café. Buiten was het verzengend heet. In het cafe was airco en leerde ik pokie-machines kennen. Pokie-machines zijn gokkasten die  bij winst een spannend filmpje laten zien waarna extra winstkansen werden gecreëerd. Volgens de Tasmaniers gaat het bij die kasten dan om inzicht en logisch denken, waardoor deze machines niet onder de belastingen van het vaste land vielen. Uren bracht ik in dat café door met 'logisch nadenken' terwijl Pieter bij een platenzaak de nieuwste muziek aan het luisteren was. Met 10 Aus-dollar had Pieter een dag geen omkijken naar me.

In de afgelopen jaren is mijn gok-addictie niet verder gevoed. Ik ben nog een enkele keer in een casino geweest maar vond nergens de leut van de Amerikaanse of Tasmaanse kasten. Stilletjes heb ik er van gedroomd om weer eens een kans te krijgen.  

En vandaag is het dan zover. Met 20 dollar in mijn rugzak ga ik op pad. 

In het mega-casino van ons hotel zie tot mijn verbazing niemand met bakjes met geld. Wel zie ik mensen die met hun smartphones via een draadje verbonden zijn aan de apparaten. Een rechtstreeks lijntje naar hun bankrekening?  Maar dat is niet wat ik wil, het moet wel een spelletje blijven. Maar wat dan?

Na enig speurwerk begin ik het te begrijpen. Het geld is vervangen door tickets die bij een balie zijn te krijgen/in te wisselen. Geen geratel meer van centen maar een licht gepruttel als het ticket geprint wordt.

Nadat ik mijn ticket heb bemachtigd, start mijn speurtocht naar de leukste machine die centen accepteert. De meeste apparaten starten met een inzet van 1 dollar of meer. In een hoek staan nog een paar centenmachines. Met rode konen van de spanning start ik met spelen. Zal ik.....?

Ruim drie uur lang heb ik pret van mijn 20 dollar. Steeds weer win ik flink (tot 600 cent per keer). Mijn inzetten gaan met de winst omhoog. Beperk ik mij eerst tot inzetten van 1 cent, later durf ik zelfs een keer 60 cent in te zetten.  Om mij heen zitten vooral vrouwen van middelbare leeftijd (een stuk ouder dan ik dus :) ). Semi-ongeïnteresseerd zijn de meesten via een draadje verbonden aan een schreeuwend apparaat, sigaret in de ene hand (ja, ja roken mag in alle casino's nog steeds) en de mobiele telefoon in de andere hand. 

Als mijn budget na drie uur eindelijk op is, wint een van deze dames de jackpot. Ik ga zonder geld weer tevreden naar onze luxe hotelkamer. Voor de komende jaren is mijn gokverslaving weer voldoende gevoed. En tijdens die komende jaren kunnen we sparen voor een reis naar Australië!