Waterton in een overtuigende zon.

Hier zijn we weer.

Donderdag en vrijdag verbleven we in een cabin in Mountain View, een kwartier rijden van Waterton Lakes NP.  De hut lag als het ware in the middle of nowhere. Onze dichtste buren waren de bevers, vogels en eenden. De eigenares had een kano aan het meertje leggen, waar we dankbaar van gebruik gemaakt hebben. Zo zagen we oa een uil met de grote van een oehoe.Verder was het back to basics, dwz geen WIFI, netwerkverbinding en water vanuit een tapinstallatie. Onze jongens sliepen met z'n drieën knus boven ons.

Ons programma van donderdag.

Na een ochtendlijke zwembeurt vertrokken we, begeleid door een stralende zon, richting het zuiden van Alberta. Al snel lieten we Calgary achter ons en reden we kilometerslang door de uitgestrekte prairie. Een eerste tussenstop was voorzien in Head-Smashed-In Buffalo Jump. Een lokatie met historische waarde aangaande de first nations, aka Indianen. Het museum is tegen een rots gebouwd, van waarop bizons, opgejaagd door Indianen, zeg te pletter stortten. Op deze manier konden zij zich voorzien in hun wintervoorraad. Je krijgt er een film te zien, net zoals de attributen die ze bij opgravingen gevonden hebben. 
Vervolgens trokken we naar Fort MacLeod, om het gelijknamige fort te bezoeken. Tijdens de zomermaanden wordt er een muzikaal intermezzo te paard door de North West Mountain Police gebracht. Leuk meegenomen. In het museum werd er ook aandacht geschonken aan WO I, met verwijzing naar de Highlands van Ieper en de legendarische slag van Passchendaele (1917). Pakkend dat we eenzelfde verwijzing naar deze gruwelijke gebeurtenis ook waren tegengekomen aan de andere kant van de wereld, nl in Dunedin Nieuw-Zeeland.

Vrijdag. Het was al vroeg licht in de cabin (niet overal verduistering) en de eerste geluiden waren reeds om 5u30 hoorbaar. Er zat niets anders op dan op te staan. Voordeel is evenwel dat we best wel vroeg in Waterton Lakes toekwamen. Zo heb je de eerste wandeltrajecten van de dag voor jou alleen. Het geluk stond meteen aan onze zijde, want na nog geen 5 minuten zagen we de eerste 2 beren. Eerste wandelstop: Red Rock Canyon. Een korte wandeling in een door rood (ijzer) overheersend gesteente. We hebben er meteen de Blakiston Falls aan toegevoegd.
Volgende halte: Bellevue. Moeder en jongste zoon verkozen om een pauze te nemen, jammer zo bleek, want zo misten ze 3 coyotes!
Treurnis slechts van korte duur. Aan de overzijde stak er af en toe een berenhoofd boven het gras uit. Moeder beer leek ongerust met al die aandacht. Enkele minuten later stak ze met haar 2 jongen voor onze auto de straat over richting het bosje aan de overzijde. Tsjak.
In het namiddagprogramma stond Cameron Lake gepland, doch de route er naar toe is afgesloten. Dan maar Bear's Hump; een korte, venijnige klim die de vergelijking met de Paterberg gerust aankan; gemiddeld stijgingspercentage bedraagt 16%. Wij hebben gepuft, maar de Chinese met regenjack (bij 30°C) zeer zeker ook.
De namiddag brachten we verder door aan de cabin; de ziektekiemen hebben mij stevig getackled, zodat wat extra rust welgekomen is.

Het avondprogramma bestond uit het bijwonen van de Chinook rodeo in Cardston. Je kent het wel: stoere mannen die om ter langst op een wilde hengst of stier willen blijven zitten, cowboys en cowgirls die hun techniek willen laten bewonderen bij diverse proeven met jonge stieren. We kregen echt waar voor ons geld. Was het niet de stier die als een bezetene losbrak, dan wel de smak die de cowboy tegen het hek maakte. De jongste deelnemer schatten wij op 10 jaar (barrel racing). Ik denk dat deze meid nog vlot onder de buik van haar paard paste.
We zijn niet tot het einde kunnen blijven. Een zot gedraaide stier was buiten de arena uitgebroken en had een medewerker ernstig verwond. Hij werd per ziekenwagen afgevoerd en zolang de ambulanciers niet terug waren, kon de rodeo niet verder gaan.