Dinsdag 26 juli van Yosemite naar San Francisco

Om 06.45 gaat de wekker. Even lekker douchen, thee zetten en de jeugd wakker maken. Ons ontbijt begint wat kariger te worden, we raken weer door wat spullen heen (moet natuurlijk ook). Martijn haalt een broodje voor bij de receptie. Na alles opgeruimd te hebben, alles weer achter slot en grendel, afkoppelen en daar gaan we weer! De route terug is op zich een prima weg (goed geasfalteerd) maar gaat weer door de bergen, bochtje links, bochtje rechts. Ik blijf het toch een uitdaging vinden om met die grote camper hier te rijden. Maar ik rijd niet; dat doet Koen en die vindt het prima (en doet het ook prima). Af en toe spiegel even in als het wat smal wordt…. Onderweg rijden we weer door diverse dorpjes – het zijn langgerekte streken. De wegen zijn hier af en toe verschrikkelijk; gaten in het wegdek; dat zie je bij ons (in Nederland) echt niet. We rijden ook af en toe langs grote windmolenparken.  Wat ook op opvalt in deze plaatsjes zijn de grote hoeveelheden kerken, ongelooflijk! Ik kan ze niet eens allemaal opnoemen, maar voor elk wat wils zo te zien. Je hoort hier ook gewoon bij een kerk denk ik, je kan niet niet bij een kerk horen. In de supermarkt komen we af en toe dames in van de lange jurken tegen en kapjes op het hoofd; een beetje a la : Kleine Huis op de Prairy; mormonen ?  De taal die gesproken wordt is Spaans en Engels; wist niet dat er zoveel Spaans hier in Amerika gesproken werd. Vanaf het op zich rustige platteland rijden we zo langzamerhand weer de drukke stad in. Ik blijf dat toch ook een kunstje vinden hoor met al die om je heen razende auto’s en vrachtauto’s met de camper op het juiste spoor blijven. Tegen 13.30 komen we aan op onze camping. Het is weer een grote betonnen parkeerplaats waar alle campers vlak naast elkaar geparkeerd staan. We melden ons aan en de camping beheerder is heel behulpzaam met het uitleggen van de wijzen van transport naar de stad (ferry of bus). Daarna de camper parkeren, dat is ook weer een kunst op zich – maar – met behulp van een aardige buurvrouw (of is ze bang dat we brokken maken ?!)  – lukt het toch weer allemaal. Stroom en water aansluiten en we zijn weer klaar. Koen maakt even een broodje hamburger in de camper, allemaal spullen bij elkaar zoeken; trui, zonnebril, flesje water en dan gaan we richting ferry. De jeugd heeft inmiddels bij een naburige winkel wat cola, water en brood gehaald. Bij de ferry aangekomen kaartjes via de automaat halen en betalen. Het lijkt simpel, maar het lukt ons niet met zowel de bankpas als de credit card. We schrapen al ons cash geld bij elkaar en dat lukt uiteindelijk. De ferry is een ervaring op zich. Lekker op het buitendek want het is prachtig weer. Het is zeker net schoongemaakt hier, want de stoeltjes zijn nat; we verlaten de kade en varen rustig een stukje achteruit, dan draait de ferry en we vervolgen de route. Ineens zijn we waarschijnlijk buitengaats en dan zet de ferry flink de gang erin. Zo….. wat een wind zeg en wat een opspattend boegwater; vandaar dat die stoeltjes zo nat waren! We varen langs een “bewoonde” gevangenis. We varen ook langs Alcatras en oh wat jammer, daar is de Golden Gate- maar die ligt volkomen in een grote mist wolk. Daarnaast is het ineens super koud; ineens een koude luchtstroom brrrrr. Wat apart zeg, zo loop je heerlijk luchtig in je jurkje en op sandalen en zo ineens is het echt steenkoud en denk je waar is mijn winterjas.  Een hele aparte ervaring. Aangekomen bij de ferry terminal (temperatuur is nu weer goed) kijken hoe we het beste ons kunnen verplaatsen in San Francisco. We kiezen uiteindelijk voor een openbaar vervoer pas die 3 (goed bekeken, we zijn er maar 2) dagen geldig is. We kunnen met de bus, metro en tram. We nemen de eerste tram richting Union Square. Union Square moet een mooie bezienswaardigheid zijn. Helaas is het plein gedeeltelijk afgesloten; renovatie werkzaamheden….. We zien het grote warenhuis Macy en daar willen Rianne en ik toch wel even kijken (een soort Bijenkorf). Allemaal dure merken hangen hier (ken ze niet allemaal hoor), niets voor onze beurs. En dan is er een verdieping met een koopjeshoek; kijk dat lijkt er meer op. We gaan even wat jurken en bloesjes passen. De mannen gaan ondertussen een kop koffie halen op het plein er tegenover. Rianne wil uiteindelijk graag weten wat een bloesje kost en als dat acceptabel is kopen en dus betalen. De kassa op deze afdeling is onbemand – de dame in kwestie is in geen velden of wegen te bekennen. Dan maar even naar een andere kassa; nee hoor ze kan ons niet helpen, we moeten aan de andere kassa zijn. Wij weer terug – na 10 minuten geven we het maar op – de mannen wachten. Jammer, was een leuk bloesje…. Nee, we zijn hier niet echt te spreken over de bediening. Toen we vroegen wat Rianne’s  maat zou moeten zijn zij de toen nog aanwezige dame; I guess….. – 6 – 7 – 8 – 9 – 10. Lekker he, dat is tussen 36 en 42 of zo. Buiten aangekomen ook nog even een kopje koffie en blikje cola – Koen probeert even van zijn kleingeld af te komen. De jongens lopen nog even naar een Nike store en dan gaan we verder. We lopen door China town. Het is tegen zessen – alle winkels gaan dicht. We vinden het maar een vieze, verfomfaaide wijk. Misschien ook omdat iedereen aan het afsluiten is en er overal afval op straat ligt. We lopen langs het bekende treintje van San Francisco, eigenlijk willen we daar wel even in; we moeten echter 3 kwartier wachten en dat is ons toch een beetje te gek. We lopen door en komen uit op Fishermans’ wharf. Dat is een wereld op zich. Allemaal eettentjes, souvenirwinkels, bontgekleurde houten panden – vlak aan zee en veel mensen. Er is inmiddels een steenkoude wind opgestoken, dezelfde die we straks op de ferry al voelden. En ineens herinneren we ons ook weer het verhaal van Bert – hoe hij daar terplekke voor iedereen truien heeft gekocht. Aan truien / sweaters geen gebrek hier. We redden het met de meegebrachte jasjes / vesten; toch blijft het koud (heb gewoon tintelende vingers en m’n tenen voel ik niet meer). We lopen langs de kade waar een onderzeeër te bezoeken valt uit WOII. Verder lekkere visluchten.  We staan even te kijken bij een straat artiest die een vlotte babbel heeft en ondertussen jongleert staande op 2 stokken. Op pier 39 inderdaad de beloofde “luie”  zeehonden. Grappig om te zien. Na een aardbeving zijn een aantal zeehonden hier beland en in de loop der jaren is er een hele populatie ontstaan. Een deel gaat zomerdag weer richting zee om te paren en jongen te krijgen en een deel blijft ook gewoon hier rondhangen. Daarna toch op zoek naar een eettentje, de een is alleen maar vis, de ander is wel erg duur, nee niet weer een hamburger tent en –uiteraard – belanden we in 1 van de duurste (vis) restaurants!  Heerlijk even opwarmen. Het bestelde eten is uiteindelijk ook prima (fis hand chips, risotto met vis en Rianne heeft lasagna – is hier uiteraard ook). Van plaats wisselen (we zitten bij vlak bij een deur) is lastig. De ene bediende neemt alleen maar bestellingen op, weer een ander zet het alleen op tafel, weer een ander ruimt alleen maar af en een andere plek dat moet eerst overlegd worden met de floormanager. Uiteindelijk doen ze de buitendeur dicht – het helpt iets maar niet helemaal want uiteindelijk gaan er toch steeds ook mensen in en uit. We hebben het uiteraard even over de vriendelijkheid van de Amerikanen; in eerste instantie lijkt iedereen heel aardig en netjes. Maar dat zijn ze zeker niet allemaal! Zodra je een vraag hebt en ze weten het niet, dan worden de antwoorden snauwerig of je wordt genegeerd. De mannen die we op de campings hebben gesproken waren wel “echt” vriendelijk. Daarbij moeten we ook zeggen dat als we duidelijk zoekende zijn naar iets er regelmatig iemand vraagt; “Can I help you guys?” Na het eten legt de ober ons uit hoe we het beste bij de Golden Gate kunnen komen hij haalt zelfs zijn app erbij (deze Amerikaan krijgt ook punten erbij!!). Hij meldt nog wel even dat er niets te zien is bij de Golden Gate, geen verlichting of i.d. (jammer) maar daar vandaan moeten we een bus terug hebben naar de camping; de ferry is inmiddels te laat; die gaat niet meer. We zoeken ons uiteraard een rotje, al kijkend op de kaart; het is niet echt gemakkelijk te vinden allemaal. Uiteindelijk belanden we in de goede bus naar Golden Gate. Stefan heeft even gevraagd waar bus 70 stopt. We draven door een tunnel – getver wat is het hier koud en wat waait het zeg. En ja hoor dat is de bus stop. Als bus 70 komt – wij blij; wat blijkt staan we aan de verkeerde kant…… We draven weer terug en belanden uiteindelijk in de juiste bus richting camper. We moeten eruit bij Lucky Drive. Het is echt aardenacht. We zien uiteindelijk zelf waar we eruit moeten. Hèhè, nog een klein stukje lopen en dan zijn we er. Weer een hele ervaring vandaag – onze eerste middag en avond San Francisco; morgen lange broeken mee / aan en schoenen met sokken aan! Lekker slapen nu – dat gaat lukken – extra slaapzakje erbij…..