Special: De echte Amerikanen
Door W.K. de Vries - 29-07-2016 06:51In de loop van deze weken hebben we steeds vaker kennisgemaakt
met het typisch Amerikaanse volk. Regelmatig maken we kleine dingen
mee die een goed beeld geven van de echte Amerikanen. Omdat ik ze
in de blog niet beschrijf, schets ik aan de hand van voorbeelden in
dit bericht apart even een beeld van de kenmerkende situaties met
deze mensen.
De Amerikanen zijn in mijn ogen vriendelijke en een tikkeltje
kinderlijke mensen. Ze komen behulpzaam over en zijn altijd in
voor een praatje. Het is dan ook heel normaal als je onbekenden
aanspreekt met 'honey' of 'sweetie'. Verder lijkt het alsof de
locals niet veel waarde hechten aan overbodige zaken, maar
genieten van het eenvoudige leven.
Dit begint al op de radio: in de twee weken dat we hier nu
zijn hoor je continu dezelfde artiesten (met ook meestal dezelfde
liedjes) op de radio. Als ik de radio moet geloven, zijn de mensen
in deze vier staten (Californië, Nevada, Utah en Arizona) vooral
fan van Sia, Taylor Swift, Ariana Grande en Adele. Af en toe komt
er een christelijke radiozender voorbij, maar over het algemeen
hoor je op bijna iedere zender deze vier artiesten.
Wat betreft het kinderlijke trekje, vind ik dit één ban de
meest sprekende voorbeelden: toen we in de lift in ons hotel in Las
Vegas stonden, vroeg een man die al in de lift stond naar welke
verdieping we moesten. Precies op dat moment had ik al zelf het
knopje van de zevende verdieping ingedrukt. Ik verontschuldigde me,
maar de grote man stampte als een klein kind met één voet op de
grond terwijl hij met zijn armen over elkaar ging staan en zei;
"Fine. Then I won't help you at all." Hij keek zogenaamd boos de
andere kant op, maar toen we begonnen te lachen, veranderde hij
zijn houding weer en zei hij ons vriendelijk gedag toen we de lift
verlieten.
Ook (of waarschijnlijk júist) in Amerika zijn ze gek op
Pokémon Go. Van Tom hoor ik regelmatig dat er heel veel Pokémon
zitten rondom hotels, restaurants en bekende plekken. Tijdens een
tussenstop in Tuba kwam ik net terug van het toilet bij de
McDonald's toen ik volop tegen een volwassen vrouw op liep die
ineens uit haar stoel op stond en naar buiten rende. Ze was zo
gefocust op haar telefoon dat ze niet eens doorhad dat ik tegen
haar op liep. Ik keek een beetje verward haar man aan en hij
schudde al lachend zijn hoofd. Hij legde me uit dat ze nergens
anders meer over kon praten dan Pokémon en dat ze volledig opging
in het spel. Hij had niet verwacht dat een 45-jarige vrouw zoveel
meer kon geven om het verzorgen van virtuele huisdieren dan om het
eten koken voor haar eigen kinderen (vandaar dus dat ze bij de Mac
zaten...)
Hoewel sommige Amerikanen dus een beetje gek zijn, zijn ze ook
heel vriendelijk. Dit bleek wel toen we in Williams waren. Hoewel
alle mensen hier heel aardig waren, stak er één man met kop en
schouders boven uit. De man kwam aanrijden in zijn oude pick-up
toen wij net het postkantoor uitkwamen. Op de bijrijdersstoel zat
met zijn kop uit het raam hangend een enorme hond. Onmiddellijk
stopten we en keken met verliefde ogen naar het beestje wat ons zo
aan onze eigen James deed denken. Toen de man was uitgestapt en
doorkreeg hoe we naar zijn hond staarden, stuurde hij 'Odis' naar
ons toe om even op commando met ons te knuffelen. De hond stond
vrolijk kwispelend te wachten tot we klaar waren. We vertelden de
man dat we onze eigen hond zo misten en dat begreep hij maar al te
goed. Hij was blij dat hij zijn hond even kon uitlenen om ons zo
gelukkig te maken.
In Amerika is het heel gebruikelijk om iemand te begroeten en
dan direct te vragen hoe het gaat. Niet alleen medewerkers in
restaurants of winkels doen dat, ook mensen die je zomaar ergens
tegen komt. Zo stonden we in een winkel wat rond te kijken toen een
andere klant ook binnen kwam lopen. Hij begroette eerst het meisje
achter de kassa en toen liep hij langs ons en met zijn echte
cowboyaccent zei hij: "Hi girls, how are you today?" Nadat we hem
zeiden dat het prima ging en vroegen hoe het met hem ging, haalde
hij enigszins zijn teleurgesteld zijn schouders op terwijl hij
antwoordde; "Hm.. Still sober." Zonder verder iets te zeggen, liep
hij verder. Zegt genoeg, toch?
Nog één voorbeeldje over de spontaniteit van de mensen hier.
Tom en ik stonden nietsvermoedend bij een ontbijtbuffet wat drinken
in te schenken toen er opeens een stoere man op ons afstapte en ons
vroeg waar we vandaan kwamen. Toen we antwoordden dat we uit
Nederland kwamen, werd hij helemaal enthousiast. "I love your
accent!" Hij vertelde uitgebreid over dat hij uit Texas kwam (dat
was ook wel te horen) en dat hij het Nederlandse accent zo mooi
vond, maar dat het voor hem veel te koud was daar, dat hij te erg
gewend was aan de warmte maar dat hij graag naar Nederland zou
willen.
Ik zou nog wel tientallen voorbeeldjes kunnen geven over de
mensen en hun cultuur hier, maar dit geeft denk ik al een aardig
beeld.
Liefs, Willemijn