Dag 10 | Grand Canyon

De volgende ochtend waren we al weer vroeg uit de veren om de laatste etappe naar de Grand Canyon te beginnen. We zwaaiden Lake Havasu gedag na op een mooie zonsopgang te zijn getrakteerd. De route voerde voor het grootste gedeelte over de I-40, een draak van een snelweg met meer kuilen dan egale stukken. Hier kan onze Rijkswaterstaat nog wat zendingswerk doen, want we kregen in één klap dikke heimwee naar de gladgepolijste asfaltwegen in Nederland. Dave en ik moesten twee handjes aan het stuur houden, want naast het beroerde wegdek zorgde de hardwaaiende Arizona-wind ook voor een onrustig ritje. Het rijden met de Road Bears 27-30 foot C-klasse campers ging ons eigenlijk vanaf dag 1 prima af, maar op dit soort momenten merk je dat je niet met een luxe wagen van doen hebt. De koelkast, de 'natte cel', de oven, de magnetron, de airco, de slide-out: alles rammelde en klapperde op de I-40. Dat zorgde een dag later overigens voor nog wat naweeën, maar daarover morgen meer... In de buurt van Williams pikten we nog een stukje Route 66 mee en alsof de duvel ermee speelde was het eerste random liedje van de Spotify-playlist na deze tussenstop 'Get your kicks on route 66' van de Stones. Nadat we gelukkig van de Interstate 40 af konden werd de lunch genuttigd in de Mac. Niet direct uitgekozen vanwege de delicatessen op de menukaart, maar vooral vanwege het feit dat dit restaurant de enige constante factor in de States is voor wat betreft gratis wifi. Het op veel campings beschikbare gratis internet is een lachertje, want dat blijkt vaak een zeer gammele en bovendien tergend trage verbinding te zijn. Lang leve fastfood! De route werd vervolgd in noordelijke richting en al gauw werd Grand Canyon National Park bereikt. De 'annual pass' werd aangeschaft, die ons toegang verschaft tot alle National Parks gedurende de rest van deze vakantie. De dame bij de entree verbaasde zich over het aantal Nederlanders dat ze inmiddels al aan haar loketje had gehad. Een opmerking die we schouderophalend konden pareren met de wijsheid dat je Nederlanders echt overal aantreft, dus ook hier.

Voordat we de camping opreden moest eerst nog wat proviand worden ingeslagen en dat ging prima in de Market Plaza in Grand Canyon Village. Ook hier wifi, hetgeen door met name de tieners in het gezelschap met gejuich werd begroet. De standplaats op Mather Campground was er een zoals je 'm je voorstelt wanneer je aan een camperreis door Amerika denkt. Prachtig gelegen in een bos, met vooral rust om je heen. Jammer genoeg geen hertjes naast onze RV gedurende het verblijf, maar we hebben er genoeg gezien in de nabijheid van de camping om daar niet al te teleurgesteld over te zijn. Mather is een camping zonder full hookup, dus voor het eerst zouden we een klein dagje zelfvoorzienend zijn zonder electra, waterleiding en septic afvoer. Dat ging prima: alle tanks bleken over ruim voldoende capaciteit te beschikken om zelfs drie douchebeurten te doorstaan in onze 'natte cel'. Weer een item van de wishlist afgevinkt: douchen in een RV. Na kwartier te hebben gemaakt op Mather (dat is met een camper redelijk vlot gebeurd, zeker wanneer er verder niks aan te sluiten valt) gingen we wandelend naar de shuttlebushalte om via de blauwe en rode lijn wat viewpoints aan te doen.

Die eerste blik op de Grand Canyon is er een van adembenemende proporties: de grandeur van de kloof - zowel qua breedte als qua diepte - is bijna niet te beschrijven. Zeker omdat de kilometers voorafgaand aan de aankomst in de GC door redelijk vlak landschap gingen was de kloof van immense afmetingen ineens een verrassing van heb-ik-jou-daar. Er was nog enige tumult toen enkele groepsleden zich volgens andere groepsleden iets te dicht langs de rand ophielden (ook al is die goed afgezet met hekwerk en reling) maar uiteindelijk zijn we nog steeds met negen mensen en is niemand in de anderhalf kilometer diepe Canyon gevallen. We wandelden van Powell Point naar Hopi Point, fotografeerden ons helemaal het apelazerus en keerden vervolgens met de shuttlebus weer terug naar Grand Canyon Village. We sloegen nog wat marshmallow-materiaal in om te gebruiken bij onze firepit. De avonddis bestond voor de afwisseling eens uit broodjes en toen de duisternis was ingevallen ging de fik in het hout dat Dave nog had meegenomen bij het Road Bear-kantoor. De marshmallows bleken ook handig als fakkel en smaakten wonder boven wonder 100 x lekkerder wanneer ze door een kampvuur gehaald zijn dan wanneer je ze gewoon uit de zak eet. De plannen voor de volgende ochtend werden gesmeed: de familie Huisman besloot om lekker te blijven liggen terwijl familie Schrijvers vroeg uit de veren moest voor de zonsopgang. De nacht bracht regen, de vraag was of het de volgende ochtend wel de moeite waard zou zijn om naar de rim te lopen...