Dag 18 | Vegas Baby!

We werden wakker op Watchman Campground in de wetenschap dat we vandaag voor even de natuurpracht van het Westen van de Verenigde Staten zouden verlaten om ons onder te dompelen in die knotsgekke stad midden in de woestijn van Nevada: Las Vegas! Na de schitterende routes van de afgelopen dagen was de rit naar Vegas er niet een om te onthouden. Als je van woestijn houdt dan kwam je vermoedelijk wél aan je trekken, want woestijn was er genoeg. Ik kon me van zestien jaar geleden die ene bocht in Interstate 15 herinneren, waarbij in de verte in de trillende woestijnhitte de contouren van de stad opdoken. De bocht was er nog steeds en ook de contouren, alhoewel die in de verstreken jaren toch wel aardig veranderd is. De Stratosphere Tower, Mandalay Bay, het Venetian, Paris, het Luxor, ze kwamen dichter- en dichterbij. Maar voordat we ons konden gaan laven aan al het geks dat Vegas te bieden heeft zochten we nog een Walmart voor de noodzakelijke inkopen om daarna door te rijden naar Oasis RV Resort Las Vegas. Op het eerste gezicht een mega-parkeerplaats voor campers in allerlei hoedanigheden (waarbij die twee van ons toch weer redelijk schril afstaken), maar wie beter keek ontdekte dat we zo ongeveer de beste plekken hadden gereserveerd. Direct onder de bomen aan het prachtige zwembad - met 43 graden op de thermometer was die schaduw geen overbodige luxe. Een camping voorzien van een heuse lobby in plaats van de gebruikelijke ietwat muffige receptie. En van sanitair ter grootte van een badkamer. Uitstekend verzorgd. De kinderen doken de pool in, Dave en ik ontfermden ons over de vervoersopties richting The Strip. Er werden 2 huurauto's geregeld en de man die ons naar het verhuurbedrijf bracht bleek verrassend veel te weten van voetbal (fan van Man City en op de hoogte van het Nederlandse voetbal) dus het niet meedoen van Oranje aan Euro2016 werd ons zelfs aan de andere kant van de aardkloot nog eens fijntjes ingewreven. We kregen een Dodge Nogiets en een geel/groen/spinaziekleurige Kia Soul van Enterprise verhuur. 

Het wegrijden bij dat kantoor leverde nog een hilarisch momentje op. Aangezien ik nooit in een automaat rij was ik al erg trots op mezelf dat ik bij het ophalen van de camper twee weken geleden al na een paar minuten doorhad hoe het zit met D, P, N, tow/haul en met name met de parkeerrem. Die trap je - met je linkervoet - helemaal in als je gaat stoppen om de camper te verlaten en je ontgrendelt hem met een knop linksonder het dashboard als je weer wilt gaan rijden. Maar dat een luxe auto-met-automaat een gewone handrem heeft en géén trap-parkeerrem zoals een camper, dat wist ik dan weer niet. Met als gevolg dat ik bij Enterprise in mijn Dodge stapte, een ruk aan de handle onder het dashboard gaf en vervolgens 'plok' hoorde om de motorkap een paar centimeter omhoog te zien schieten. Enfin, die fout maak ik dus nooit meer...

Eenmaal weer aangekomen bij de camping, bleek dat met name Dave's voertuig (de Kia) met hoongelach werd begroet door de rest van familie Huisman. Mijn Dodge kreeg een licht goedkeurend knikje, meer ook niet. Dat de deurknop van die auto er 10 minuten later al af vloog kwam de populariteit van de Kia overigens wel weer ten goede, want die bleef ondanks zijn minder geslaagde kleurstelling (ik wilde foeilelijk zeggen, maar die kleur bleek in het verkeer op de Strip een prima herkenningspunt voor mij om te checken of de familie Huisman nog in de buurt vertoefde) tenminste gewoon heel. Van de Dodge konden vanaf dat moment nog maar drie deuren worden gebruikt...

Geparkeerd werd in de self-parking van het Paris-hotel (tip van de autoverhuurbedrijfophaalmeneer: daar was het namelijk nog steeds gratis parkeren in tegenstelling tot bijna alle andere hotels). We vielen met onze neuzen in de boter in het shopping- en casinogedeelte van het Paris: je waant je bijna écht in de Franse hoofdstad met bistrootjes en restaurantje. Eenmaal buiten vergaap je je aan een kopie van de Eiffeltoren, schaal 1 op 2, en aan de Arc de Triomphe. Je kunt natuurlijk niet naar Vegas gaan zonder een all-you-can-eat buffet te hebben meegemaakt en op basis van informatie uit Michals Trotterboekje (ook een aanrader: prima reisgids) belandden we in die van het Treasure Island-hotel. Na genoten te hebben van een uitstekende verzameling aan gerechten en drankjes bleek de duisternis te zijn ingetreden en kwam de Strip pas écht tot leven. Vergeleken met 2000 was er toch weer een hoop veranderd: het immense Aria-hotel en dito (extreem luxe) winkelcentrum dat daarbij hoort was er destijds nog niet. Maar er was ook veel vertrouwds: de fonteinen van het Bellagio, de kitscherige protserigheid van Ceasars Palace, de achtbaan bij het New York New York hotel, de karrenvracht aan slechte en héél slechte straatartiesten, de treurigmakende zwervers... 

Michal en ik vermaakten ons destijd met een grote plastic beker vol met vijfdollarcent-munten. Af en toe wonnen we wat geld, dat met groots geraas in het metalen gootje onderaan de fruitautomaten stortte. Grootste klapper was 200 muntjes van 5 dollarcent: het apparaat bleef maar rammelen en ratelen. Wij zaten glunderend met onze beker klaar. Welnu, dat is eigenlijk de enige teleurstelling van Las Vegas anno 2016: je kunt het tegenwoordig wel schudden met je muntgeld!!! Alles gaat nu met biljetten en als je prijs hebt krijg je het 'uitgekeerd' in de vorm van een geprinte voucher waarmee je vervolgens naar de kassier moet. Weg is de romantiek van het gekletter van nikkel en koper dat de mensen om je heen deed opkijken omdat precies duidelijk was wáár er iets gewonnen was. Nu hoor je pliep-bliep-ploink, gaan er wat lichtjes branden en that's it. Geen haan die er naar kraait. We vonden het maar niks. Niet alle vooruitgang is een verbetering. Het weerhield ons er overigens niet van om af en toe een 1-dollarbiljet in een fruitautomaat te schuiven, maar dat moest wel slinks gebeuren. Minderjarigen mogen wél door een casino lopen, maar niet stilstaan. Je kunt op elke hoek van de straat een geweer kopen om iemand mee door het hoofd te schieten, maar kijken naar een gokspelletje? Foei! Het blijft toch een raar land.

Na The Strip een heel eind te hebben heen- en weer gelopen gingen we terug naar de camping, waar we nog even berispt werden vanwege de overigens schitterend opgehangen waslijnen. In Amerika hangt men geen waslijnen op, vermoedelijk. Niemand weet waarom, maar wij Nederlands vinden waslijnen prachtig. Maar dat mocht dus niet. Gelukkig waren we dermate lang in downtown Vegas geweest dat de was inmiddels al lang en breed gedroogd was door de Nevadiaanse woestijnwind. De waslijnen werden met een tevreden glimlach weer opgeboren in de campers. Viva las Vegas!