28 juli 2016 - Van Schiphol naar Salt Lake City

Het is vroeg dag op onze eerste reisdag. Om stipt half zeven Nederlandse tijd staat Hans, de vader van Rolinka voor de deur. Hij is zo vriendelijk om de vier USA-gangers vandaag lekker vroeg naar Schiphol te brengen. Jans broer Bennie heeft woord gehouden want het grondpersoneel van de KLM staakt mooi niet. De gebruikelijke rijen op Schiphol lijken zelfs korter dan gewoonlijk. Na een kop koffie met broodjes en/gebak vertrekt vlucht Delta Airlines 57, die ook vliegt met een nummer van de KLM, even over tien uur keurig op tijd, met onze helden natuurlijk in de Boeing 767. Bas en Ro zitten naast elkaar in het midden van rij 40. Achter rij 39 van Jan en Sjé, die eerst niet echt naast elkaar zitten. Maar Jan en Sjé hebben geluk: een ander Frans reisgezelschap vraagt om stoelen met hen te wisselen. Daardoor komen Jan en Sjé toch ook naast elkaar én Jan aan een raampje. Het is, zo blijkt al snel, zijn geluksdag. Het is namelijk schitterend weer en de 767 zoeft op 10 kilometer hoogte boven een bijna wolkenloos Groenland, Newfoundland, Canada en de Verenigde Staten. De indrukwekkende landschappen, duizenden ijsmeren, rivieren, besneeuwde bergen, grillige kustlijnen en oneindige ijsvlaktes die van boven worden aanschouwd zijn echt spectaculair. Vooral de kilometers lange gletsjers in het zuidoosten van Groenland zijn wonderbaarlijk mooi. Zelfs de gezagvoerder roept de passagiers op om toch even naar rechts uit de raampjes te kijken.

 

 

Jan klikt met zijn kleine camera aan één stuk door. Hij heeft geen hoogtevrees in een vliegtuig. Die prachtige gletsjers van Groenland eindigen in de diepblauwe Atlantische Oceaan waarin trouwens ook veel grote ijsbergen drijven. Tien procent boven water, negentig procent eronder. Wat een massa ijs! Nu snapt Jan dat die onzinkbare Titanic het ruim honderd jaar geleden na een aanvaring met zo'n berg toch niet heeft gered. Ook vliegt de Boeing 767 een paar uur later boven Wyoming over Grand Teton, het nationale park dat later deze vakantie nog wordt bezocht. Jan herkent de mooie toppen en ook Jenny Lake, het meer waarin de bootjes met toeristen al varen. De anderen zitten niet bij een raampje maar genieten op hun beurt van films, muziek, wat eten en van een dutje. Het is inmiddels 10 uur na vertrek vanaf Schiphol en toch pas kwart over twaalf plaatselijke tijd in Salt Lake City als het vliegtuig een wat hobbelige landing maakt. Het gaat goed. Eénmaal uit het vliegtuig blijkt het heel erg warm in SLC, zo tegen de 37 graden. Bij de Homeland Security, de douane, werken ook hier weer niet de meest vriendelijke mensen. Het lijkt wel of men in  de USA alleen maar bozige types opstelt om toeristen het eerste welkom te heten. Bovendien werken ze niet echt efficiënt. Lange rijen dus, maar na een uur hebben alle reizigers deze traditionele kwelling met paspoorten, invoerpapieren, vingerafdrukken en politiefoto's doorstaan. Na de douane wordt alles beter in de USA. De koffers zijn gelukkig ook netjes meegekomen - dat had Bennie immers beloofd- en het eerste overnachtingshotel is maar 10 minuten rijden. Daar doen Ro, Bas en Sjé een welverdiend middagdutje. Jan geniet met zijn foto's nog even na van de gletsjers en hij schrijft het eerste deel van dit eerste verslag. 

Na anderhalf uur chillen op de hotelkamer neemt het viertal de taxi naar Downtown Salt Lake City, want in het centrum van de hoofdstad van de Mormonen moeten natuurlijk de tempel en de tabernakel met het 11.600 pijpen tellende vijfklavierskerkorgel (mooi woord voor Wordfeud) even gezien worden. Het is in de overigens erg schone en rustige stad tegen de 40 graden Celsius, echt bloedje heet dus, maar gelukkig is het in de tabernakel lekker koel.

 

Sister Kim, een Zuid-Koriaanse vrouwelijke mormonengids, (ont)vangt alle toeristen en staat die vervolgens heel vriendelijk te woord. Ze nodigt iedereen uit om vanavond ook te komen luisteren naar het duizendkoppige mormonenkoor. Omdat Jan en Bas zich niet meteen willen laten bekeren maar wel heel graag wat willen eten, verlaat het gezelschap de tempelomgeving (één vierkante kilometer kerkgebouwen!) en geniet nog even van een rustige wandeling door het tegenoverliggende moderne winkelcentrum. Prachtige winkels, grote warenhuizen. Maar de dames zijn écht moe: zelfs geen puf meer om even te shoppen. Wel knorren nu alle magen. Dus meteen maar de Food Court naast Macy's in. Jan en Bas scoren daar een lekkere burger met cola light en Sjé en Rolinka eten iets ondefinieerbaars, dat vast gezonder is omdat het veel groen bevat. Na het stillen van de trek is iedereen echt toe aan slapen. Dus geen duizendkoppig koor meer vanavond. Dezelfde taxichauffeur, die van de heenweg, brengt het gezelschap om half acht terug naar het hotel, waar de eerste lange dag wordt besloten met een verfrissende douche en een welverdiende lange slaap. Morgenochtend de auto halen en op naar Yellowstone!

 

Ontvang een hartelijke groet uit de USA van het blije viertal!

 

P.S. Bekijk de eerste foto's in het fotoalbum!