2 augustus 2016 - Grand Teton, Jenny Lake en String Lake

 

Het is weer heel vroeg dag voor ons viertal in Teton Village. Niet erg, want ze zijn met het oog op de lange hike van vandaag, vroeg gaan slapen gisteravond. En wat een geluk, het is strakblauw en de lucht is veel helderder dan gisteren. Onderweg naar het Visitor Center bij Jenny Lake, waar de wandeling straks gaat beginnen, vraagt Jan aan Bas om Black Bull tweemaal even aan de kant te zetten omdat Jan de prachtige bergketen van Grand Teton in de ochtendzon graag mooi op de foto wil zetten. Eerst schiet hij met zijn grote Canon-camera de RAW-foto's voor nabewerking thuis en daarna nog eens een paar met de kleine handcamera, zodat die foto's vanavond meteen bij dit reisverslag kunnen worden geplaatst.

 

 

 

Bij de zuidelijke parkeerplaats van Jenny Lake wordt Black Bull achtergelaten. Onze vier helden gaan even voor 09.00 uur met volle rugzakken en met veel zin aan de wandel. De echte wandelschoenen zijn natuurlijk aangetrokken, want zonder goed schoeisel kom je hier niet ver. Jan vergeet nog bijna zijn berenspray, maar gelukkig komt hij er op tijd achter. Besloten wordt om vandaag twee trails te combineren: de Jenny Lake Trail en de String Lake Trail. Eerst wordt ruim een halve ronde om Jenny Lake gelopen, dan een hele ronde om het hoger en noordelijker gelegen String Lake. Daarna weer een stuk rond Jenny Lake om uiteindelijk later vanmiddag met het bootje terug te varen naar het beginpunt.

 

 

 

 

De uitzichten onderweg zijn weer wonderbaarlijk mooi. Regelmatig wordt er even gestopt voor een fotomomentje. Heel bijzonder is dat Jan dit prachtige gebied nog geen 5 dagen geleden al op de foto zette van een kilometer of tien hoogte. Op de heenreis naar Salt Lake City vloog de 767-piloot, alsof het hem gevraagd was, namelijk precies over Jenny Lake en Grand Teton.

 

 

Vandaag zien Bas, Rolinka, Sjé en Jan alles van heel dichtbij en vanaf de grond. Het ene uitzicht is nog mooier dan het andere en het viertal wandelt steeds door gevarieerde landschappen. De twee trails omvatten tezamen een afstand van meer dan 15 kilometer, dus Rolinka stelt rond het middaguur voor om de lunch (ja die overheerlijke pizza's van gisteravond uit de doggy bags) te nuttigen in de buurt van water, zodat de voetjes wat kunnen worden afgekoeld. Wat een toeval! Loopt het gezelschap precies om die tijd net in de buurt van een prachtige stroomversnelling, waar niet alleen mensen maar ook paarden de niet al te diepe stroom kunnen doorwaden. En ja hoor, daar komt net tijdens onze voetverkoelende lunch een stel ruiters langs. Hoe mooi wil je het hebben?

 

 

Na de lunch en de wadende paarden wordt er gefilosofeerd over wilde dieren en beren die zich vandaag nog niet echt hebben laten zien, terwijl er door en onder leiding van Rolinka toch niet eens gezongen is. Maar precies in het uur daarna worden achtereenvolgens twee verliefde visarenden gespot met broedjongen in een hoog nest op een afgebrande boom. En even daarvoor ook een grazend hertje op het wandelpad. De arenden staan op de grote camera van Jan; die foto's komen helaas thuis pas beschikbaar. Het hertje staat hieronder wel op de foto. Het werd door Bas zo stil beslopen, dat het hem lukte om een soort selfie met Bambie te maken.

 

 

Na het hertje en de arenden loopt het gezelschap weer vrolijk door en hoort 10 minuten later ineens heel luid een "Krak!" in het struikgewas, op nog geen 10 meter van de vier hikers. Dat was duidelijk een tak die brak doordat een groter levend wezen zich daar bewoog. "Holy Shit, een beer!" roept onze Bas, die achteraan loopt, verschrikt uit. "Weet je het zeker?" vraagt Sjé. "Nee, nog niks gezien, maar ik hoop het", antwoordt Bas. Al onze avonturiers staan een tijdje in opperste staat van paraatheid. Dit is code oranje. Jan schiet 3 maal met zijn camera, niet in de lucht maar direct gericht. Omdat het onbekende wezen zich niet verroert en het doodstil blijft, wordt de bus met berenspray al losjes in de holster aangeroerd. Het blijft stil en het viertal geeft het op. Code oranje wordt weer code groen.

Maar tien minuten en ongeveer een kilometer later is het ineens direct code rood. Een paar andere hikers verderop op het pad manen onze helden voorzichtig te zijn, want er is door iemand twee minuten geleden een grote dikke bruine beer gespot tussen de bomen naast het pad. Adrenaline stroomt nu door de aderen van iedereen en er wordt nu door alle hikers scherp in het rond gekeken. En dan ineens, ja hoor, op nog geen 15 meter afstand loopt daar tussen de bomen doodkalm een bruine beer omhoog, gelukkig iets van de hikers af. Jan is te laat met zijn camera. Maar later lukt het onze helden allemaal om het prachtige dier, dat zich kennelijk voor een middagdutje onder een boom heeft neergevleid, even te zien en kort te bewonderen. Uiteraard wordt de juiste afstand bewaard en wordt het beest niet gestoord. De spray is niet nodig, want het is een slaperige beer. Met de grote camera met telelens zorgt Jan nog voor wat fotografisch bewijsmateriaal. Die foto's komen helaas thuis pas, lieve lezers.

 

Na dit hoogtepunt van de dag, bereiken onze helden snel het bootje van Jenny Lake, dat hen rond half vier, na 16 schitterende wandelkilometers, over het water van Jenny Lake terugbrengt naar Black Bull. De rest van de dag mag men chillen en dineren in het hotel. Morgen wacht een lange reisdag naar Dinosaur in de staat Colorado, 500 kilometer zuidelijker. 

 

 

Ontvang weer de allerhartelijkste groeten van Rolinka, Bas, Sjeetje en Jan