14 augustus 2016 - North Rim Grand Canyon

Sjé is vandaag, vanwege de gisteravond afgesproken volgorde van douchen, het eerst wakker, daarna Jan, daarna Bas en daarna Rolinka. Inderdaad toch weer even wennen aan de beperkte ruimte en de soberheid van een gedeelde kleine blokhut, na twee weken van overvloed en luxe in ruime hotelkamers. Maar het lukt en om kwart voor negen loopt de familie toch uitgeslapen en lekker fris naar het ontbijt in de grote (we noemen hem) Harry Potter-zaal van de North Rim Lodge, die er bij daglicht toch iets minder Harry Potters uitziet dan 's avonds. Het uitzicht op de Grand Canyon blijft echter ook tijdens het eten in de ochtend spectaculair.

 

Na het lekkere ontbijt worden de rugzakken gevuld voor de actieve dag die komen gaat, vol gepland met wandelingen en tal van nieuwe uitzichtpunten. Bas dirigeert Black Bull via een vrij smalle weg naar het 30 kilometer verderop gelegen beginpunt van de Cape Final Trail. Daar voert een bijna 4 kilometer lange boswandeling ons viertal naar het unieke viewpoint van Cape Final. Bij dit ook al zo prachtige uitzichtpunt aan de de noordoostkant van de Grand Canyon kunnen geen auto's komen, alleen maar sportieve wandelaars, dus het is er erg rustig. Het viertal blijft er een tijdje, eet en drinkt wat en er worden natuurlijk weer mooie plaatjes geschoten.

 

 

 

 

 

We schreven het al eerder: if you have to go, you have to go. Soms is er echter geen toilet in de buurt en dan hebben mannen het makkelijker dan vrouwen. Op wildplasgebied begint Bas met de dag een meer onverschrokken held te worden. Sterker nog, op één van de rotsen bij Cape Final verbetert hij het officieuze wereldrecord diepplassen. U kent deze heimelijke mannensport wellicht nog niet zo goed, maar de meeste mannen doen er graag aan mee, al zijn er maar een paar echte professionals. Bas voegt zich vandaag in het selecte rijtje prominente diepplassers. 

 

Het gaat er bij diepplassen om je kleine boodschap zo diep mogelijk onder je te deponeren, dus zo lang mogelijk in de lucht te houden. In Nederland staat het nationale indoor-record op 67 meter en 7 seconden (Pim Piemelaar, 1972, Echo-put nabij Apeldoorn) en het outdoor-record op 287 meter en 21 seconden (Karel Kletterzeiker, 1992, Zendtoren Lopik nabij IJsselstein). Vandaag levert Bas bij Cape Final een wereldprestatie: hij speelt het, door strategisch positie te kiezen, klaar om een zelf geproduceerde waterval maar liefst 1638 meter onder zich op de aardbodem te laten kletteren. Een groot deel van zijn 5,3 deciliter verdampt helaas onderweg omdat de straal er na afgifte maar liefst 1 minuut en 37 seconden over doet op de grond te bereiken. Sterker nog, Bas heeft zijn broek en gulp al weer 32 seconden volledig in orde, en schaart zich met ook nog schoongespoelde handen rustig weer bij zijn reisgenoten, om ook als toeschouwer te zien hoe zijn hoogstpersoonlijke straal ver beneden hem een nieuwe kleine canyon doet ontstaan. Hij kijkt, met andere woorden, dus naar zijn eigen wereldrecord. De afstand tussen afgiftepunt en trefpunt van het vocht is zodanig groot dat het enige aanwezige jurylid (altijd een andere man, dus in casu uw verslaggever) niet precies de plek kan zien waar de straal van Bas terecht komt. Er lijken daar ver beneden wat toeristen te wandelen. Het is te hopen dat die Japanse hikers, die daar net bezig zijn hun waterflessen te hervullen, geen last ondervinden van de unieke diepplasprestatie. Bas is erg blij, met het record en ook met zijn lege blaas. Vol trots poseert de nieuwe wereldrecordhouder later nog even op de rots waarvan af zijn wereldrecord is gevestigd. Driewerf hulde voor deze klifzeiker zonder hoogtevrees!

 

 

 

Toegegeven, uw verslaggever dwaalt wel erg af van zijn eigenlijke taak, te weten het verslaan van de reis. Maar goed, hij kan kort zijn in de samenvatting van de belevenissen van vandaag. Na Cape Final bezoeken Bas, Rolinka, Sjé en Jan zo'n beetje alle uitzichtpunten aan de oostkant op de North Rim. Daarvoor wordt regelmatig Black Bull even ingezet, maar onze helden wandelen ondanks de warmte ook bijna 10 kilometer. Jan legt zo veel mogelijk uitzichten en mooie momenten vast met zijn camera's. Aan het eind van de middag keren de nieuwe officieuze wereldrecordhouder en zijn drie reisgenoten moe maar voldaan terug naar de lodge, waar zij zich lekker opfrissen en een verkoelend drankje nuttigen.

 

's Avonds dineren de vier weer heerlijk in de feeërieke Harry Potter-zaal en daarna is het al gauw weer bedtijd.

 

Dag allemaal! Tot de volgende update maar weer!