Top of the World & Kluane

Met onze brui.. Eh, rode pick-up verlaten we Dawson City. De Top of the World Highway zal ons naar Alaska brengen. We klimmen vele kilometers over een "weg" waarbij de onverharde Dempster glad lijkt. Van gravelbanen vol kuilen beland ik op modder(!)wegen, waarop de camper feestelijk heen en weer slipt richting de afgrond - die door de laaghangende regenwolken aan het zicht onttrokken worden, maar ongetwijfeld kilometers diep is. Dit is een toplocatie voor de Strong Viking Run. De gele bomen en dennen maken plaats voor lage bosjes en we zien glimpen van de route, die ver voor ons uit de berg op slingert. Het is billenknijpen: heuvel op vrees ik dat de banden zullen blijven steken in de modder. Heuvel af hoop ik maar dat het kuilenpad onze banden niet zal versnipperen. Hoe hoger we komen, hoe mooier het uitzicht: De dennen onder ons piepklein, de heuvels immens en overal. De zon vonkt er plotseling op los. Zo moet het op de top van de wereld zijn. 

Alaska (dinsdag)

Het is een pak van m'n hart als we na twee uur de Alaskaanse grens bereiken waar twee toffe jongemannen ons welkom heten en we niet onze boodschappen hoeven in te leveren (waarvoor we wel bang gemaakt werden). We moeten wel betalen met Amerikaanse Dollars, die we natuurlijk niet hebben. Ik grap dat we wel koekjes hebben en zonder problemen kunnen we de laatste 90 kilometer van vandaag maken. Ik kan het zwarte, gladde asfalt wel kussen. Maar niet lang, want ook aan de Amerikaanse zijde is hobbelen en slingeren geblazen. Het laatste stuk, tussen Tok en Chicken (haha), is gelukkig wel grotendeels verhard. De weg tussen donkere dennenbomen wordt geflankeerd door gele struiken, waardoor het net lijkt of er een slinger van licht de berg op danst.

Kluane en Haines Junction (woensdag)

De weg naar Kluane National Park, in het zuidwesten van Yukon, is schitterend, met het uitgestrekte Kluane Lake aan de linkerkant en de besneeuwde, spitse bergen aan de rechter. Tussen de machtige bergen omringd door wolkensluiers, met slechts asfalt voor je en kale "heide" naast je, lijkt het wel het einde van de wereld. Ik begin wel aardig genoeg te krijgen van het lange rijden. Je rijdt hier hooguit 80 km/u en op de onverharde stukken weg hooguit 50, waardoor je 400 kilometer niet zomaar overbrugt. De Dezadeash Lake Trail wandel ik haast huppelend, zo blij ben ik dat ik kan bewegen in plaats van zitten. En dan nog met besneeuwde bergen op de achtergrond ook!

We zijn op de helft!

Liefs

Emma

Ps het vriest hier nogal 's nachts. Dat hebben de natte vaatdoekjes aan de waslijn ook geweten....