Route 66

1 april                                                                         gereden: 345 km                                                             Zon/Regen, 21o

Dat Amerikaanse treinmachinisten voor elke overgang moeten toeteren wordt ons deze (vroege) ochtend pijnlijk duidelijk. In de nabijheid van de campground zijn 3 overgangen! De trein van 6 uur wordt dan ook feilloos opgemerkt….en daarna die van elk volgend uur ook. We hebben wifi, dus kunnen we nog liggend op bed lekker internetten; de krant heb ik vannacht gedownload dus die kan ik heerlijk lezen. Na een weer heerlijk ontbijtje zijn we weer startklaar. Het weer is prachtig, wolkeloze hemel en zon, dus gaan we vandaag de oude (historic) Route 66 volgen. Geen snelweg, maar de gewone weg door stadjes en dorpen en door prachtig afwisselend landschap. Verbazing, maar ook ongeloof over de staat van sommige huizen langs de route wisselen met het genieten van alles wat we zien. We stoppen een keer bij een dorpje met wat historische gebouwen en een soort ghost stadje. Rond de middag begint het te betrekken en al gauw begint het te druppelen. Wanneer we de eindbestemming (Foss State Park) bereiken regent het continu en is de hemel grauw en grijs. De parkwachter stond net op punt weg te rijden, maar stapt bij het zien van onze camper weer uit. Ook deze parkwachter is weer allervriendelijkst. Hij adviseert een plek in de luwte en niet aan het meer, want het kan vannacht gaan waaien… en nee korting aan veteranen geven ze niet, maar er zijn wel allerlei andere kortingen. Laat es zien… is een van jullie gehandicapt? Nee, jammer, ouder dan 62? “Ik ben 61” zeg ik. “Dat is oud genoeg” zegt hij, “je krijgt 10% korting en enjoy your stay”. De plek is prima en er staan ook nog wat andere campers. Motor uit, stroom aansluiten en tijd voor koffie.

2 april                                                                         gereden: 450 km                                                         Bewolkt/Zon, 18o

Het ochtendritueel (opstaan, douchen en ontbijt) is normaal gesproken een fluitje van een cent. Dat het op een 'campground' soms iets anders ligt weet Mirjam sinds vanochtend ook weer. Lekker uitgebreid douchen was de wens. Ondanks de miezerregen toch naar het douchegebouw. Enkele minuten later is ze weer terug; muntjes vergeten; terug door de regen. Even later weer terug; handdoek vergeten. Als ze dan ook nog na het ingooien van het muntje direct een keiharde koude straal over haar heen krijgt is de lol er snel af. Het miezeren is opgehouden, maar het blijft wel grijs. We besluiten naar een camping in Tucumcari, 150 kilometer achter Amirillo te gaan. De snelweg is hier in de plaats gekomen van de oude Route 66, zodat we dus snel opschieten. Mirjam rijdt vandaag het grootste stuk. En of het een rariteit of bezienswaardigheid is weet ik niet, maar vele Amerikanen zwaaien, geven ‘thumbs up’ of kijken heel verbaasd als ze Mirjam achter het stuur zien zitten. Rond het middaguur breekt de zon door en in een mum van tijd is het een stralende dag geworden. We stoppen bij Café Midway. Dit is een authentiek café, precies op de helft van Route 66. Het is jammer, maar het café opent pas half april. We kunnen wel mooie foto’s maken van het café en de naastgelegen authentieke benzinepomp.  Een uurtje later rijden we, inmiddels in New Mexico, waar de tijd weer een uur terug gaat, de campground op. In het stadje, zodat we daar lopend naar toe kunnen voor een etentje. Lekker in het zonnetje rusten we uit van deze trip.