Yosemite NP

18 april                                                                          gereden: 150 km                                                                  Regen, 15 o

Het regent en niet zo zachtjes ook. We pakken de boel in en kijken of het welkomstcomité al aanspreekbaar is, maar we zien niemand. Jammer dan maar vertrekken zonder gedag te zeggen. Op weg naar Yosemite NP; ons laatste National Park. Gisteren op de website van het park nog gekeken, maar alle campgrounds zijn vol; alle plaatsen gereserveerd. Eind april is de eerste datum dat er nog iets vrij is. Het Vistors Centre halverwege het park, in Yosemite Valley. Laten we daar naar toe gaan, ons laten voorlichten wat te gaan zien en misschien heeft er wel iemand een plaats op de campground gecanceld!  Het gaat al langer hoe harder regenen. We rijden de wolken in en alle ‘viewpoints’ geven alleen maar grijze vergezichten. We komen bij de eerste campground: Wawona. De man in het hokje knikt op mijn vraag of er nog vrije plaatsen zijn. “Yes there are some cancelations”, zegt hij en verwijst ons naar bureau reserveringen, een mile verderop. De dame daar, bevestigd het en zegt dat er waarschijnlijk in de Valley op de campgrounds ook ‘cancelations’ zijn. Dat is een uur verder, maar ook dichterbij het Visitors Centre. We overleggen even en besluiten verder te rijden naar North Pine Campground. Nu zie je pas hoeveel water er tijdens zo’n regenbui van de bergen naar beneden komt. Wat normaal kabbelende beekjes zijn worden nu woeste stromen. Er is zoveel water dat het ook over de weg stroomt.  Op de campground krijgen we  een plaatsje toegewezen. De dame van het reserveringbureau zegt dat het morgen veel beter wordt met zonnige perioden. We blijven lekker binnen met een kop koffie en een boek. Aan het eind van de middag trekt het helemaal open. Vanaf de campground is er een wandeling van een uur naar Lake Mirror. Het klinkt veel belovend. Dus de wandelschoenen maar aan en op pad. Het is een pittige trail over omgevallen bomen, in de weg liggende rotsblokken en langs een snelstromende rivier. De doorgebroken zon geeft prachtige plaatjes.

19 april                                                                          gereden: 150 km                                                                      Zon, 20 o

De dame van het reserveringsbureau heeft helemaal gelijk. We worden wakker met de zon op de camper. Na het ontbijt vertrekken we naar het Visitor Centre om daar te parkeren en verder met de shuttlebus te gaan. Ik denk dat de regen van gisteren ons geluk is geweest. Daardoor was er nog plek op de campground en zijn we vandaag met dat mooie weer direct waar we wezen moeten. De plekken waar we uitstappen geeft weer heel veel moois te zien, maar meer Europees. De bergen aan weerszijden van de vallei met hoge kliffen spiegelen in de meren. Overal komt water naar beneden. De rivieren en watervallen zijn erg woest door de regenval van gisteren. We lopen naar de Swinging Bridges, vlonders die normaal gesproken over weides lopen, maar nu veelal over ondergelopen gras. Opeens zien we herten die op hun dooie akkertje door het water waden en even later zelfs een coyote. Het ‘wildlife’ trekt zich niet zoveel aan van bezoekers. Voordat we naar Visitors Centre gaan lopen we nog de trail naar Yosemite Fall; de hoogste waterval van Noord-Amerika. Enorm dat geweld. In het Centre kijken we naar een film over het park en verifiëren we nog even bij de Ranger of we wel echt een coyote gezien hebben. Zij is heel enthousiast en vertelt dat ze zich niet zo heel vaak laten zien. Dan is het tijd om het park te verlaten en op zoek te gaan naar een plaats voor de nacht. Het wordt Castle Air Park RV bij Merced. Dit is een RV park vlakbij een Airfield en museum en of de duvel er mee speelt; de manager is weer zo’n excentriekeling. Net zo oud als de vorige maar deze heeft helemaal geen tanden meer. Hij heeft een pet op met daarop Vietnam Veteran en op mijn vragen antwoord hij afgemeten en kort. Ik zou haast zeggen een oud-militair! Ik moet een formulier invullen en bij het hokje ‘State’ vraag ik of het misschien beter is om daar de ‘country’ in te vullen. State! klinkt het bars. Ok…ok… op jouw manier denk ik en vul Gelderland in. Als de papieren rompslomp achter de rug is ontdooit hij een beetje en zegt een beetje verontschuldigend: “You are in the USA. We speak English, so do you. When I go to the Netherlands I also have to speak Dutch”! Ja….ja….