On top of the world || Bryce Canyon & Zion NP

Zaterdag 10 juni, 11:00 lokale tijd. Onderweg tussen Zion en Page

Hi y’all!

Ons laatste verslag eindigde net voor Salt Lake City. Wat hebben we sindsdien alweer veel gezien en meegemaakt!

In Salt Lake City hadden we een KOA camping in de stad, met full hook-up (stroom en water) en de luxe van wifi! Ook wel weer eens lekker na een paar dagen in de wildernis. Grote wens van Inge was om naar een echte Amerikaanse shopping mall te gaan, dus dat hebben we gedaan in Salt Lake City  J een mooie mall, maar niet veel gekocht behalve ieder wat kleding.

De volgende dag ging de reis met ons mobiele huis weer verder richting Bryce Canyon. Een mooie rit waarvan Inge ook voor het eerst een stuk gereden heeft. Best wel spannend maar het ging prima! Gelukkig kwamen we nét op tijd aan op de camping in Bryce Canyon, want we hadden letterlijk het laatste plekje op de camping. Veel campings werken volgens het ‘first come, first served’ principe, dus die kun je niet reserveren. De camping lag midden in het park in een bos, maar had verder geen voorzieningen. We zijn met de camper een stuk door het park gaan rijden en uitgestapt op een van de uitzichtpunten. Het gekke is dat je door een vlak stuk bos loopt, en als je dan bij de rand van de Canyon aankomt, zie je ineens een gigantische kloof met heel bijzondere rotspilaren in een oranje-rode kleur (‘hoodoos’). Echt een spectaculair uitzicht, en wéér iets wat we nog nooit eerder gezien hadden! We hebben ons even flink staan vergapen aan dit bijzondere landschap, en natuurlijk een heleboel foto’s gemaakt. ’s Avonds zijn we terug gelopen voor de zonsondergang, en dat was zowaar nog mooier.

Van tevoren hadden we al gelezen dat je in Bryce Canyon kunt paardrijden, en dit stond dan ook op het programma voor de 2e dag. Eigenlijk hadden we dit eerder moeten reserveren, maar gelukkig konden we nog op de reservelijst voor de rit van 9:00. Bij de paardenstal wezen de echte cowboys (compleet met hoed en laarzen) de deelnemers een paard of muilezel aan. Rick kreeg Ford toegewezen, en Inge mocht op de rug van Rachel klimmen. Rachel bleek de eigenwijze van het stel te zijn, die had al geen zin om gewoon rustig te blijven staan. Dat beloofde veel goeds! Onder leiding van de cowboys werd de groep in kleinere groepjes de Canyon in geleid. Wat een gave tocht was het! We zijn helemaal tot de bodem van de Canyon geweest, met een prachtig uitzicht op de hoodoos (rotspilaren). Echt een leuke manier om het natuurschoon te bekijken, en voordeel was dat we hier niet zo moe van werden (de arme beestjes wel).  Rachel haalde gelukkig geen gekke streken uit, maar bleek juist niet vooruit te branden op sommige stukken. Na 2 uur keerden we weer terug naar de stal, en oeioeioei wat waren de benen stijf geworden! Inge heeft de 3 dagen daarna nog een zere kont gehad, maar de cowboy zei al dat we dat als gratis souvenir mee kregen, de grapjas.

Eigenlijk wilden we na het paardrijden nog een wandeltocht doen, maar daar hadden we op dat moment even geen puf meer voor. Het rondreizen is toch best vermoeiend, dus we hebben lekker even een middagje op de camping doorgebracht met een boek en misschien een heel klein middagdutje :) ’s avonds hebben we pizza gegeten en de zonsondergang vanaf een ander uitkijkpunt bekeken.

De volgende ochtend was het tijd om door te rijden naar Zion National Park. Dit was een tocht van slechts 3 uur, voor Amerikaanse begrippen om de hoek dus. Op weg naar de camping reden we al door het park, wat een prachtige natuur wederom! Weer een ander landschap dan Bryce, ook wel met rotsformaties (Tom; deze is voor jou!), maar een stuk groener door de Virgin River die door de kloof stroomt. De camping bleek wat verder weg te liggen van het park, maar de luxe van een zwembad én wifi én douches én elektra maakte alles goed. Heerlijk om even in en aan het zwembad te liggen en te relaxen!

Vrijdag moesten we vroeg uit de veren, want er stond een flinke wandeling op het programma! We hadden de keuze uit verschillende hikes, en we kozen voor Hidden Canyon trail. In het park gingen we met de shuttlebus naar het juiste punt, maar helaas bleek daar dat de Hidden Canyon trail gesloten was voor onderhoud. Oeps.. hadden we niet gezien. Toen besloten we dan tóch maar de pittigere Angels Landing trail te gaan lopen. Deze stond te boek als ‘strenuous’ maar ook als een must-see en een van de top 2 attracties van Zion. Nouja, dan toch maar de moed verzamelen en eraan beginnen. Je moet je voorstellen dat deze tocht beneden bij de rivier begint, en dan zie je ergens heel hoog boven je een enorme rots. Daar moesten we naartoe, slik… for the record; Rick heeft nog wel een aardige conditie, maar Inge dus niet.

Het eerste stuk bestond uit een pad dat schuin omhoog loopt en steeds een bocht maakt naar het volgende schuine stuk. Deze ‘Walters Wiggles’ – 21 van deze bochten,  was echt zwaar. Inge liep te hijgen als een halfdood paard en dacht dat ze het never nooit zou halen naar de top. Toch maar door gelopen, en na een tijdje werd het wat vlakker. Na ongeveer anderhalf uur stijgen, kwamen we aan bij het begin van de echte klim. Een rotsachtig stuk waar je door middel van kettingen omhoog moest klauteren! Dit was ook pittig, maar conditioneel gelukkig minder zwaar dan het eerste stuk. Het lullige was alleen dat we de top niet altijd konden zien, dus we dachten er een keer of 3 te zijn, maar dan kwam er nóg een stuk. Hoe zwaar het ook was, iedere keer als we om ons heen keken, zeiden we degen elkaar: “WOW wat is dit vet zeg!” zo enorm hoog boven de kloof, dat was echt heel bijzonder. Na ongeveer 2 uur was het dan echt zover: we hebben de top van Angels Landing bereikt! Echt een te gek gevoel, en we begonnen spontaan het super foute liedje van The Carpenters te zingen: “I’m on top of the world, looking down on creation…”

Er zijn wat grenzen opgezocht en verlegd die dag, maar wat was het gaaf om het tóch gehaald te hebben! 

Toen moesten we ook nog terug, en dat was nog best pittig. Terug langs de kettingen en de aflopende wandelpaden was zeker niet makkelijk. Met de verzuring in de benen, heerlijk. Maar we waren op de top geweest, dus het maakte allemaal niet meer uit! Omdat we vroeg waren gegaan, werd het op de terugweg steeds warmer. Tegen 12:00 waren we eindelijk beneden, met een graad of 32 en brandende zon. Toch waren er ook nog veel mensen die toen pas omhoog gingen, onbegrijpelijk en onverstandig! We konden niet wachten om in de rivier te springen; snel de schoenen uit en heerlijk even in het koude water gestaan. Dat hadden we wel verdiend! ’s Middags hebben we genoten van het zwembad op de camping en lekker uitgerust.

Nu zijn we onderweg naar Page, een plaatsje aan het Lake Powell. Hier hebben we een tour geboekt in de Antelope Canyon, dit belooft een hele mooie en fotogenieke plek te zijn.

Vandaag zijn we 2 weken onderweg, en op de helft van onze reis. De tijd vliegt, maar tegelijkertijd hebben we nu al zo ontzettend veel gezien dat we eigenlijk niet kunnen geloven dat we pas 2 weken hier zijn. Nog 2 weken hebben we voor de boeg met eerst de Grand Canyon, dan Yosemite NP en dan richting de Pacific; San Francisco en uiteindelijk Los Angeles. Maar daar denken we voorlopig nog even niet aan!

We zitten in Page ook weer in een andere tijdzone; het is bij ons dan 9 uur eerder dan in Nederland.

Groeten vanuit weer een nieuwe staat: Arizona!

Rick & Inge