Dag 5: Paardenrit en trouwpartij met verrassingen

Een nieuwe dag op de ranch. Na tien uur ga ik naar de office om ons in te schrijven. Ik ontmoet daar Jacky. Ze is een slanke vrouw van voor in de veertig schat ik, met een lang wat jongensachtig gezicht. Als ze lacht lijkt het of dat pijn doet, ze knijpt er ook haar ogen bij dicht. Maar ze is vriendelijk. Ik vraag haar of ze de dochter van Tom is, want hij vertelde me gisteren dat zowel zijn zoon als zijn dochter bij een studentenuitwissing in Maastricht hebben gestudeerd. Nou ja, gestudeerd, van zijn zoon hoorde ik dat het zes weken in de zomer was. Terug naar Jacky, zij ontkende Tom's dochter te zijn en ze had ook niet gestudeerd. But you're good with horses, raadde ik. Yes, zei ze lachend, horses and whiskey, dat is alles waar ik veel van weet. Ik vroeg haar naar de paardenritten waaraan je kon deelnemen en ze antwoordde dat ze nog een plekje vrij had om half twaalf. Dus schreef ik me in. Om 11.20 uur stond ik in de stallen waar een mooie jonge dame, met een wat indisch getint uiterlijk en lang zwart haar een paard stond te borstelen. Haar naam was Lexy en haar vader bleek in Den Haag geboren te zijn. We kletsten wat verder tot Jacky de stallen binnen kwam. Ik gaf haar het formulier wat ik moest tekenen en daarmee afzag van enige mogelijkheid aanspraak te maken op een vergoeding indien ik tijdens de rit gewond of zelfs dood zou geraken, al zou dit het gevolg zijn van onachtzaamheid van het betrokken personeel. Intussen was het tien voor twaalf en ik vroeg Jacky wanneer ze dacht dat de rit zou starten. Jouw rit is om elf uur twintig, zei ze. Maar het is al tien voor twaalf, riep ik wanhopig. Lieve schat, zei Jacky lachend, ik denk dat je klokje nog een uur fout zit. Natuurlijk! We hadden weer een tijdsgrens gepasseerd en ik liep een uur voor. Nou, zei ik dapper, dan heb ik in ieder geval weer tijd gewonnen. En terwijl ik de stal verliet hoorde ik de twee dames nog lachen. Och, met kleine dingen kun je mensen vaak blij maken.

Om half twaalf (de juiste) gingen we met vijf mensen en een gids op weg. We reden door een relatief jong bos over erg smalle rijpaden, meestal voldoende voor een enkel paard. We reden dus achter elkaar. Onderweg zagen we twee herten, maar meer wild niet omdat onze gids continu kletste. Ze zei op gegeven moment  dat in dit bos ook beren zaten. Volgens mij was de reden van het constante geklets om die beren op afstand te houden. Ineens wees ze naar een bloem die een trompetbekerplant bleek te zijn. Dus ik vroeg even te stoppen voor een foto van die zeldzaamheid (voor mij althans), nog geen tien minuten later stonden ze overal! Later ben ik nog gaan wandelen naar die plek en heb er een paar mooie foto's geschoten.

In de namiddag startte de voorbereidingen voor de trouwerij. Ik besloot het intuigen van het paard voor de witte koets te filmen en later de aankomst van de bruid in de rijdende koets. Midden in een weide stonden een aantal rijen witte stoelen en daarachter in het midden van een gangpad tussen de stoelen een witte boog zoals je dat ook in Amerikaanse films ziet. Zoals Tom me verteld had kwam eerst de Ford pick-up met de bruidegom aanrijden. Dat wil zeggen, nog voordat het puffende oudje het terrein opreed kwam het tot stilstand. Het jankte iedere keer dat de bestuurder de starter inschakelde, maar het vertikte aan te slaan, zodat de bruidegom uit moest stappen om te voet verder te gaan. De bestuurder van de Ford bleek ook de koetsier en snel rende hij naar de koets. Even later kwam hij zonder pech met de bruid in de koets aanrijden. Na de plechtigheid in het weiland, moest de bruid samen met de andere gasten naar de feestzaal. Echter een grote modderplas versperde hen de weg. Echter de bruid had daarop gerekend, en met de hulp van haar kersverse echtgenoot lichtte zij haar bruidsjurk op waaronder ze tot mijn verbazing, laarzen droeg waarmee ze die modderige hindernis lachend overwon.