Dag 7: Vertier in het Frans kwartier

Vandaag dus met de bus voor veertig cent naar de Franse wijk in New Orleans. Het regent zacht, maar de bushalte is vlakbij. We nemen bus 94, zoals ons is gezegd, en de chauffeur wordt door een vrouwelijke mechanische stem opgedragen mij mijn legitimatie te vragen als ik hem vraag om seniorenkaartjes. Ik laat hem mijn Nederlands rijbewijs zien, hij kijkt vluchtig en drukt op een knop. Identification accepted, zegt de vrouwenstem en ik betaal met four quarters. Dan gaan we op weg. Allengs gaat het steeds harder regenen en als we uitstappen voor de aansluiting met bus 55 komt het met bakken naar beneden. Vlakbij de bushalte kopen we een paraplu en even later zitten we in de bus naar het Franse kwartier. Daar aangekomen, stortregent het nog steeds. De paraplu beschermt ons nauwelijks en we zijn genoodzaakt onder een deels overdekte winkelstraat rond te wandelen. Dan zien we aan de overkant een overdekt terras waar mensen wat eten of drinken en er speeltl een band. Dus wij daat heen en na een tafeltje aangewezen gekregen, bestelden we een tapbiertje met de naam Amber. Toen de serveester de plastic (!) bekers met het bier voor ons neerzette, pakte ze het pepervaatje dat op tafel stond en zette die pontificaal bij mijn beker neer. Daar moest ik dus iets mee en ik strooide wat peper op het oppervlak van het bier dat daar bleef drijven. Het biertje had zelf ook een wat peperachtige smaak, heel apart. Later, toen het wat minder hard regende, wandelden we verder door de wijk en kwamen bij een donker café, dat volgens een plakkaat op de buitenmuur oorspronkelijk het huis was van de Franse burgemeester die het aan Napoleon als woonhuis aanbood toen hij verbannen werd. Napoleon heeft er echter nooit verbleven. We besloten er binnen te gaan en namen een flesje Merlot met een kaas- en worstplankje.

Daarna gingen we verder terwijl het nog steeds regende. Op de hoek van de beroemde Boubonstreet liepen we een lelijke dikbuikige man in vrouwekleren tegen het lijf. Hij was in gothic zwart gekleed met een zwart door de regen verlept rokje aan en daaronde zwarte netkousen. Als een vlag op een modderschuit droeg hij ook nog een blonde pruik. Leuk rokje heb je aan, zei ik tegen hem. Dit is mijn manier om wat geld te verdienen, reageerde hij. Hij bleek namelijk de taak te hebben mensen naar een bepaalde gelegenheid te loodsen. Wij voelden ons echter niet echt door hem gestimuleerd daarop in te gaan.

Ondanks de regen liepen nog redelijk wat mensen in Boubonstreet. Echter de vele gelegenheden met vaak levende muziek waren akelig leeg. Tijdens onze wandeling bezochten we wat winkeltjes waaronder de Voodoowinkels noemenswaard zijn. Ze verkochten er de meest lugubere voorwerpen, de meesten met schedels of skeletten. Ook natuurlijk de Voodoopoppetjes, zelfs in kleine doodskistjes. Uiteindelijk streken we op gegeven moment neelr in een gelegenheid waar een driemansband oude blues en hardrocknummers speelden.

Tegen de avond stopte het met regenen en liepen we van de ene kroeg naar de andere en overal werd weer andere muziek live gebracht, varierend van blues tot soul en we besloten onze avond in een all-white café met dixieland gebracht door corpulente senioren. Met sluitingstijd verlieten we ook deze gelegenheid en lieten ons door een taxi terug naar Parc d'Orleans brengen. We waren het samen eens, het was gezellig geweest.