Dag 10: Een avontuurlijke wandeling in Crystal Springs

Na Lafayette ging onze oorspronkelijke route naar een camping in Bayou country. In Lafayette had ik geen bereik pp de simcard die ik in Orlando had gekocht en pp de campsite in het natuurpark was natuurlijk geen Wifi, ook wel eens lekker. Onderweg had ik weer bereik en belde de camping die op onze routeplanning stond. Wat bleek, hij had geen plek vrij. Toch er naar toe gereden, maar er was niemand in het kantoor alleen twee nijdige honden. De campsite zag er wel redelijk vol maar verwaarloosd uit. Op de app van Cruise America vond ik de campsite van het natuurpark Crystal Springs, dus belde ik die, ik kreeg iemand van het State park aan de lijn die vertelde dat ze daar telefonisch  niet bereikbaar waren maar dat ze zeker plaatsen beschikbaar hadden. Dus wij wr heen via de touristische route die bijna twee uur duurde. Het was een prachtige route over een tweebaans weg door alleen bosrijk gebied en af en toe kleine gemeentes. Meestal bestonden die uit verspreid liggende, een verdiepings houten huisjes waar vooral afroamerikaanse mensen woonden met na ongeveer elke tien huisjes een baptisten kerkje of van de First Assanblee of God. Ik dacht altijd dat de eerste christelijke gemeentes in Griekenland en Italië ontstonden. Maar ja, de amerikanen eisen tenslotte alles aan zich toe. 

Uiteindelijk kwamen we in Crystal Springs aan en het bleek een prachtig natuurpark. We waren er wel de enige kampeerders. Er was wel een gezin, waarvan de heer des huizes aan  het vissen was, en niet veel ving. Echte zij verlieten de site in de namiddag. De opzichster kwam nog even langs nadat ze gezien had dat we via een enveloppe hadden betaald. 

Nadat ik kalkoenburgers had klaargemaakt op de barbecue met aardappeltjes en gemengde groenten, besloten we de andere burgers weg te gooien want ze waten niet echt smakelijk. De opzichster had me verteld over een trail rond het meertje waar we vlakbij stonden. Het was ongeveer een mijl lang zei ze, dus na het eten gingen Lia en ik op pad. Voor her eten had ik al een stukje verkend. Of het was vanwege het bochtige pad of moesten we ook hier de afstand met 23 vermenigvuldigen, maar het leek veel langer dan een mijl. Op gegeven moment begon het te schemeren en liepen vlak lamgs her water. Plotseling hoorden we allenei een zware plons en zagen we een llangwerige zwarte gedaante het water in springen. Een alligator! En het begon allengs donker te worden. En toen werd het donker maat gelukkig kwamen we bij een houten trap en konden we het smalle pad waar we liepen verlaten. Intussen begon het bos, of de dieren daar, steeds meer geluid te maken alsof ze ons weg wilden jagen. We kwamen op asfalt maar intussen was het pikdonker. Ver weg zag ik een lichtje maar Lia wilde revhtsaf, we liepen een stuk die ricjting, maar het voelde niet goed, we moeten echt de andere kant uit, zei ik. Lia geloofde me eerst niet, maar toen de weg in een donker gat leek te lopen, volgde ze toch mijn alternatief. Uiteindelijk kwamen we bij de afslag die wij eerder hadden genomen naar de campsite waar onze camper stond. Zelfs toen dacht Lia even, hé daar is een camper, even vragen of zij ons lunnen zeggen waar we zijn. Gelukkig was het onze camper.