Van Hope naar Kelowna, via Manning Park

Na een prima ontbijt, met z’n allen in een piepklein ‘eetkamertje’, zaten we al voor negenen in de auto. Niet rechtstreeks naar Kelowna, maar via Manning Park en langs het lange, in verhouding smalle Lake Okanagan. Hét wijngebied aan deze kant van Canada. Verder veel fruit and veggies te koop langs de weg. Het lijkt hier de Canadese Betuwe wel. Alleen veeeel uitgestrekter. En die fruit and veggie farmers sproeien zich een ongeluk. Water halen ze uit de Similkameen river. Verder is het hier ontzéttend droog en woeden er niet voor niets behoorlijk veel en grote branden. Bij Cache Creek zijn 700 mensen aan het werk om een brand onder controle te krijgen, hoorden we gisteren.

Manning Park is een walhalla voor buitensporters. En voor beren. Die hebben we niet gezien vandaag, maar wel twee Canadese prairie dogs aan het Lightning Lake. En een heleboel libelles toen we de wel 2 kilometer lange Beaver Pond Nature Trail liepen. Het was warm, dus geen bever gezien. Hadden we ook niet verwacht. Maar verder was het er wel schitterend!

Daarna verder richting de 49e breedtegraad, de grens tussen de USA en Canada. Het meest zuidelijke puntje van onze reis liep nog geen 10 kilometer van de grens. En verder gingen wij. Vandaag bij elkaar zo’n 300 kilometer gereden. Het laatste stuk naar Kelowna voerde ons langs het grootste deel van, en op het laatst met een hoge brug over Lake Okanagan. Dit meer is maar liefst 135 km lang, en op zijn breedst ongeveer 5 km.

Kelowna is een stad met heel veel beton en brede drukke wegen. Je wilt er nog niet begraven worden… Maar de hotelkamer is prima en nog groter dan onze huiskamer. En Angénis ontdekt net de USB-aansluiting in de schemerlamp…

En haar tas? Die was hier gisteravond al. YEAH! JOEPIE! GELUKKIG! BLIJ!