Meadows in the Sky Parkway en verder

Vandaag een wat minder lang verhaal. We hebben een uur minder lang dag, want we zijn immers van de Pacific Standard Time (PST) naar de Mountain Standard Time (MST) zone gereden. Het is hier acht uur vroeger dan in Nederland. En dan heeft Canada nóg vier tijdzones… Wat wil je ook: het is op Rusland na qua oppervlakte het grootste land ter wereld! Wel met een voor onze begrippen relatief korte geschiedenis: Canada bestaat dit jaar pas 150 jaar. En daar is men hier erg trots op. We zien weinig geschiedenis als we de First Nations buiten beschouwing laten. En daarvan hebben we aan deze kant van het land eigenlijk nog niets gezien. Waar ze wel veel aandacht aan besteden is het belang van de spoorwegen. Het aanleggen van de spoorwegen heeft oost en west letterlijk met elkaar verbonden. Men noemt het hier: “Conquering geography”. Dat dekt de lading wel. Als je toch bedenkt dat hier eind negentiende eeuw niets dan bos, bergen, ijs, sneeuw en water was… Een volledig ontoegankelijk, onontgonnen gebied.

Het is gelukt. Vandaag de Meadows in the Sky Parkway in het Mt. Revelstoke NP gereden. En de vakantiegidsen hebben gelijk. Ik kan wel een vat superlatieven opentrekken, maar zal er maar één gebruiken: bloedmooi. 26 kilometer met de Nissan kronkelen tot net onder de top. Daarvandaan met een shuttle (lui) een kilometer hoger naar de top. En wat een uitzicht… Allerlei bergen met naam, maar ook heel veel zonder naam. Iedere berg een naam geven, daar doen ze hier niet aan. Op de top eerst naar het brandwachtuitzichtpunt gelopen, en daarna een leuke route gelopen: My First Steps. Het verhaal van een First Nations nazaat, die vertelt wat haar opa en oma vroeger deden. Met de natuur wel te verstaan. Over voedsel en hoe medicijnen werden gemaakt. Er werd geleefd op de getijden van de natuur. En al die bloemen op de kleine bergweides! SCHITTEREND! We hebben mazzel vandaag: de weg is open, het is prachtig weer (wel kil aan de bil), geen rook, én de bloemen bloeien nog! Een week later, en ze zouden uitgebloeid zijn, zei de ranger. Klikklik, klakklak, zoomzoom; het houdt niet op. De filmcamera, tele- en macrolens hebben weer goed dienstgedaan vandaag. Alleen vallen de foto’s deze keer wat tegen. Jammer. Gewoon door blijven oefenen Greetje.

En het afdalen naar de auto ging niet met de shuttlebus maar met de benenwagen langs weer een schitterend pad. Waarlangs onder andere Arctic lupine (lupine), Mountain Arnica (Arnica), Common red paintbrush (Castilleja miniata), Partridgefoot (helmkruid), Willowherb (wilgenroosje) en Western anemone (anemoon) groeiden. De laatste was weliswaar uitgebloeid, maar toch nog prachtig om te zien. Een topdag voor een plantenfreak als ik.

Beren waren en vandaag weer niet. Daar was het ook veel te druk voor. Maar we hebben wel twee hele marmotten gespot. Gelukkig bleef de tweede ook heel. Die zat erg dicht langs de weg en was platgereden als Angénis niet zo ad rem had gereageerd en om hem heen had gestuurd. Ook zat er een grote, letterlijk vreemde vogel in de berm. Geen idee wat het was… Tot zover ons wildrapport.

Daarna doorgereden richting Golden. En ook onderweg val je van de ene in de andere verbazing. Wat is de omgeving hier mooi. Een beetje Oostenrijk, een beetje Zwitserland, een beetje Franse Alpen en dan toch eigenlijk héél anders. Bij Golden hebben we het eerste uitzicht op de Rockies. Zien er inderdaad erg rocky uit.

Hey fire, wildfire.

Onderweg, zo’n 60 kilometer voor Golden, zagen we voor het eerst een bos in de fik staan. Het was een afgelegen bos op een steile helling. Wildfire dus. Geen huizen in de buurt. Dus gewoon laten branden en controleren dat het niet richting bewoonde wereld gaat. Daar werd wel geblust. Een hele tijd met een ranger staan praten, die speciaal langs de weg stond om informatie te geven. Waar overigens door velen dankbaar gebruik van werd gemaakt. Het was trouwens druk op de weg vandaag. En een enkele wegwerkzaamheid zorgde voor een heel klein beetje oponthoud. Eigenlijk te verwaarlozen. Wij zijn in Nederland wel anders gewend.

Na de infostop in een keer doorgereden naar ons hotel. Weer een bunker aan scenic highway 1. Nou niks scenics aan hier hoor. Hoe vriendelijk ze hier allemaal ook zijn, van gezelligheid hebben ze nog nooit gehoord. Althans in het bouwen en verfraaien van steden en dorpen. Maar de kamer is weer huge en de badkamer is voorzien van een tv… Uitzicht hier aan de achterkant is nulkommanulnadanakkesniks! Daarom maar snel de gordijnen dicht, haha.

Angénis’ mega-uitspraak van vandaag: “Er zit regen in de lucht. Als die maar in de lucht blijft.” Hiermee bedoelend dat hij er niet uit mag vallen…

En we moeten nog even opmerken dat we heel erg genieten van alle reacties op het blog. Velen lezen tijdens het ontbijt de krant én ons blog: wij voelen ons vereerd en bemerken inmiddels ook enige druk. Zoiets schept verplichtingen!

En toen was het toch nog een lang verhaal geworden…