Ontzag en verwondering

‘Ontzag en verwondering’, dat is wat het First Nations’ ‘Yoho’ vrij vertaald, betekent. Vandaag bracht ons een wandeling, een waterval, een brug, een meer, en een oude railway town. Maar dit alles niet voordat we boodschappen gedaan hadden. Vlakbij de historic town die Golden heet, en dat is welgeteld één hele straat, jawel!

De wandeling: we zijn naar Wapta Falls gelopen. Deels een heel ontspannen wandeling, maar deels ook flink klauteren. Wat een mooi uitzicht, de Kicking Horse River die hier naar beneden dendert: 30 meter hoog en maar liefst 150 meter breed. Het is niet de hoogste waterval in Yoho NP, maar wel de waterval met het grootste volume.

En onderweg, hey bear? Nee, Greet schrok zich wel te pletter toen twee vechtende chipmunks van zo’n drie meter hoogte samen uit een boom kwamen vallen. Vlak voor haar voeten. PLOK! Hier houd je toch geen rekening mee! We werden wel weer voor beren gewaarschuwd: it is berry season! Verder hadden we onderweg wat regendruppels, en gelukkig ook een heel bleek zonnetje dat door de bewolking probeerde te breken. Zon en miezer vochten beiden om een plekje aan de hemel, en miezer won deze keer. Het is trouwens sowieso een vochtige omgeving hier, waar muggen erg van genieten. We zijn allebei bol gestoken. Met als resultaat: dikke plakkaten die behoorlijk jeuken.

Het ruikt hier in de bossen overigens heerlijk naar de geur die zeepfabrikanten op kunstmatige wijze in een flesje proberen te proppen.

De brug: vlak bij HW 1 is een Natural Bridge. Deze natuurlijke brug is gevormd door het ook hier kolkende water van de Kicking Horse River. Had de zon nou geschenen, dan waren de foto’s nóg mooier geworden… Wel een hoop piepels die hier kwamen rondneuzen zeg.

Het meer: Emerald Lake. Het grootste van de 61 meren van Yoho NP. De mooie blauwe kleur komt doordat er veel rotsmeel in het water zit dat alle kleuren behalve blauw absorbeert. En ook voor de foto’s van dit prachtige meertje geldt: had de zon geschenen… En ook hier weer hordes mensen. We hebben de populaire Rockies bereikt hoor.

De oude railway town: Fields. Dit is het enige dorp in Yoho NP. Het is ontstaan tijdens de aanleg van de spoorweg in de tweede helft van de 19^e eeuw: de spoorwerkers sloegen hier hun tenten op. De plaats bloeide op doordat er met de trein flink wat toeristen kwamen. En de toeristen op doorreis moesten in Fields uit de trein om te eten, simpelweg omdat er geen eten aan boord was. Naast alle gewicht van de passagiers en lading kon de trein niet ook nog eens het eten de steile berg optrekken. Ook zijn er in die tijd flink wat trails aangelegd. Het plaatsje raakte behoorlijk in verval toen het spoorwegtracé voor het vrachtverkeer omgelegd werd. Er werden tunnels gegraven in spiraalvorm (naar Zwitsers voorbeeld), waardoor de af te leggen afstand weliswaar groter werd, maar de hellingshoek kleiner. Daardoor kon er meer vervoerd worden. Geen stop meer dus in Fields. Maar de aanleg van HW1, die ook vlak langs Fields loopt, heeft het weer een aantrekkelijke plaats gemaakt.

HW1, the scenic drive, loopt hier inderdaad door een geweldig mooi, ruig landschap. De Rockies zien er ook anders uit dan bijvoorbeeld de Columbia en Selkirk Mountains. Yoho NP herbergt maar liefst 36 drieduizenders! Ook hier soms wat productiebos: kale plekken ontsieren de berghellingen. Maar ja, ook wij Europeanen zijn gek op het mooie hout van de Red Cedar… Een grote bron van inkomsten voor de Canadezen, dat hout.

Toen we vanmiddag naar Takakaw Falls reden, kwamen we niet ver: we werden door een ranger onderaan de bult tegengehouden en mochten niet doorrijden. Er was op de route een ongeluk gebeurd. Politie, ambulance en twee brandweerwagens scheurden naar de plek des onheils en wij zijn gewoon omgedraaid. We gaan het morgen nog een keer proberen: Takakaw Falls ligt op de route naar Canmore.