Water

Ja, een echte reisdag vandaag als je naar de kilometers kijkt. Met schone was in de tassen dankzij de wasmachine in ons laatste hotel. We hadden ruim 450 kilometer te gaan tussen Canmore en Valemount. Met alle stops, en het eerste stuk over de Bow Valley Parkway (tussen Banff en Lake Louise) hebben we er ongeveer 10 uur over gedaan. Maar dan heb je ook wat.

Om te beginnen dus een hele mooie route over de Bow Valley Parkway langs de knalturquoise Bow River. Eerder noemden we al de kleurschakeringen in groen, en dan zijn er die in blauw zoals we de afgelopen dagen in lucht, rivieren, en meren hebben gezien. Maar vandaag hebben we letterlijk minstens vijftig tinten grijs voorbij zien komen. In de berm kilometerslang de mooie uitgebloeide dryas. Aan deze kant van Alberta en BC vind je ook enorm veel espen. Grappige bomen zijn dat eigenlijk, met dunne, kale, bijna witte stam en een toefje groen als kruin. Langs de route zien we weer veel felgekleurde linten aan bomen en struiken hangen. Wat is dat toch? Het kan toch niet weer voor een speurtocht zijn? Néé, dat zijn markeringslinten die onderzoekers gebruiken tijdens hun veldwerk. Oooohhhh…

Gevangenen uit de Eerste Wereldoorlog hebben in de middle of nowhere geïnterneerd gezeten in een kamp aan de rand van wat nu de Bow Valley Parkway is. Sterker nog: zij hebben die weg aangelegd! Bizar, om met Floortje Dessing te spreken.

Bij Lake Louise rijden we de schitterende Icefields Parkway op. Die is 250 kilometer lang en loopt tot aan Jasper. We maken nu rijdend mee wat we gisteren lopend ervoeren: na elke bocht weer wat anders te zien en het een is nog spectaculairder dan het ander! Wat zie je dan zoal onderweg? Yep, natuurlijk veel icefields. Van een hoop weten we de naam niet, maar de bekendste hebben we wel herkend. De Crowfoot Glacier, waar er van de drie ‘tenen’ helaas nog maar een over is. En rechts daarvan de Bow Glacier. Een stuk verder stappen we uit bij het Columbia Icefield. Deze bestaat uit zes delen, waarvan de Athabasca Glacier er een is. Onderweg regende het zo nu en dan, en wel soms flink. En bij ons uitstapje naar de voet van de Athabasca Glacier begon het te storten. Kkkkkoud. Rond het vriespunt. Dus sokken in de gympen en een dikke trui aan. En dan heb je uiteindelijk toch veuls te weinig zicht. Ook onweerde het flink in de verte. Wat later zagen we hoog op de berg zelfs verse sneeuw liggen. Dit alles was jammer voor de foti en film. Maar goed, je kunt niet alles hebben, ônniedannie?!

Het Columbia Icefield wordt ieder jaar zo’n vijf meter korter en is in 125 jaar bijna gehalveerd. De Athabasca Glacier is nu nog ongeveer zes kilometer lang. Wetenschappers geven ons mensen daar de schuld van. Te triest voor woorden. Het is trouwens maar goed dat ze de Icefields Parkway opnieuw aan het asfalteren zijn. Je dendert vaak over hele stukken ‘weg’ met gaten, gleuven en een wasbordmotief. Niet te filmen, in de meest letterlijke zin des woords. 😉

Langzaamaan wordt het weer beter en we besluiten, jawel, nog wat watervalletjes te bekijken. Daar kunnen wij geen genoeg van krijgen, haha. Eerst de Sunwapta Falls, die midden in de Sunwapta River ligt. Hoe kan het ook anders… Het water moet daar met donderend geweld door een hele smalle kloof. Daarna rijden we door naar de Athabasca Falls, niet zo groot, maar door de enorme hoeveelheid water wel heel spectaculair. De Athabasca River begint bij het Athabasca Lake (goh …), en stroomt dan 1230 kilometer naar het noorden van Alberta. Hij gaat over in een andere rivier, die uiteindelijk weer 5000 kilometer verder uitmondt in de Beaufortzee. Zo, dat was effe een lesje aardrijkskunde, of was het topografie?

Vanaf Jasper rijden we richting Valemount. Langs de weg weer ‘Hey bear’? No bear! Maar wel een enorme Elk-man die rustig herkauwend op een eilandje in een rivier lag. Hij leek alles zo’n beetje aan te kijken, en maakte absoluut geen aanstalten om op te staan en weg te lopen. We konden immers niet bij hem in de buurt komen. En wie keek er nou eigenlijk naar wie?

Wat er triest uitziet is vooral in Jasper NP en hier in Mt. Robson Provincial Park de enorme hoeveelheid dode spruce. Nog eens navragen of dat komt door die beruchte beetle die de hele zaak opvreet. De boom probeert zich te wapenen tegen die beetle door letterlijk hars te lekken. Wat uiteindelijk niet helpt en leidt tot zijn eigen dood. Maar of dat hier ook de oorzaak is van al die bruine bomen? We gaan het morgen uitvinden.