First Nations Territory

Een wat verlaat bericht door problemen met internet. Na chatten met KPN is er nog steeds niet opgelost, we proberen het nu vanuit de lobby ...

Na een hopeloos korte nacht door een lawaaiige airco, iets later weg dan gewoonlijk. Het moet niet veel gekker worden: het is nu bijna 10.00 uur, we zijn op weg naar Whistler. De dame van het tankstation zei nog dat het gisteren 38 graden was; voor ons een nieuw record. Vandaag beginnen we een stuk koeler: 22 graden. Heerlijk! Inmiddels zijn we nieuw First Nations gebied ingereden, waar van twee stammen naamborden vlak naast elkaar aan de weg staan. Die namen, daar is werkelijk niets van te maken. Niet uit te spreken. Als je trouwens bijrijder bent, kun je het jezelf behoorlijk moeilijk maken: navigeren, naar buiten loeren naar alle moois om je heen, filmen, fotograferen, en genieten!

Route 99 is weer een schitterende weg met soms een meer, dan weer een stuk groen in de vallei, en af en toe een boerderij. Die piepels wonen hier vrij afgelegen en moeten toch uren rijden voor een fatsoenlijk paar nieuwe schoenen… Waar je dan toch (gedwongen?) voor kiest! Rust en ruimte zijn geweldig, maar om nu zó ver van de bewoonde wereld af te zitten… Vlakbij Cache Creek zagen we aan deze weg ook nog wel wat brandschade. Zoals gezegd: weer een prachtige weg, waar we heel ver beneden ons de Fraser River (lang ding is dat zeg!) door een ruige kloof zien lopen. Te mooi om niet vast te leggen natuurlijk! En dan ploep, rijd je ineens door een piepklein gehucht met Trading Post en autokerkhof. Wat wil je nou nog meer?! Helaas geen knalblauwe lucht, maar dat mag de pret niet drukken.

In deze regio zie je dus her en der verspreid piepkleine nederzettingen in het gortdroge land. De mensen hier nemen met weinig genoegen, denk je dan. Je vraagt je tegelijkertijd ook af waar ze van leven en wat ze de hele dag doen. Zijn ze alleen aan het overleven en in hun dagelijkse behoeften aan het voorzien? Geen elektra en internet, een mobieltje? Helemaal niet nodig! Maar dan doemt plots Lillooet voor ons op: een grote plaats, van alle gemakken voorzien. Haha. Wat een geweldig land is het toch!

Na een kort bezoek aan het visitor centre van Lillooet, stappen we weer in de auto. We zijn zo’n 90 km gevorderd en we klokken 11.50 uur. Dat even voor de statistici onder ons. We gaan hier van territory naar territory en stoppen om de haverklap om die mooie namen te kunnen vastleggen. Ook zagen we van bovenaf hoe de turquoisegekleurde Seton river in de grijze Fraser river stroomt: zo’n maf gezicht! In jadehoofstad van de wereld Lillooet zijn we dus niet verder gekomen dan dat visitor centre; gevestigd in een voormalige kerk en volgestouwd met historic paraphernalia, covered in dust. Een belevenis op zich, ware het niet dat er een opdringerige oude tang aan iedereen vroeg of ze uit de bus kwamen, met hoeveel mensen ze waren en of ze vrijwillig (!) een donatie wilden doen. En dat je in de kelder naar de wc kon. Hoe fijn!

Intussen hebben we de lunch achter de kiezen op een idyllisch gelegen P-plaats, waar steeds meer auto’s arriveren. Alle mensen zijn ook hetzelfde: er moet gegeten worden! Met een goed gevulde maag zetten we onze roadtrip voort en krullen om menig berg heen. Angénis zegt: “We hebben vandaag al aardig wat dips gehad.” Daarmee bedoelt ze natuurlijk de golfbeweging die de weg maakt. Wij vinden het hier alleen maar schitterend. Af en toe een helling van 13%, waar vrachtwagenchauffeurs toch echt moeten terugschakelen! Zo rijden we door een dal vol dennen, dan weer klimmen we langzaam omhoog door ruiger uitziend gebied. Boven ons maakt de sluierbewolking soms plaats voor blauwe lucht en krijgt de zon ook een kans. De temperatuur is inmiddels toch weer opgelopen naar 26 graden. Lekker hoor!

Ook verandert de omgeving weer: we rijden wederom door naaldwouden en volgen kilometerslang afwisselend de lieflijk uitziende Cayoosh River en Cayoosh Creek. Al is dat water wel verraderlijk koud. De pine beetle zet ook hier zijn kaken in de dennenschors, al lijkt de verwoesting veel minder dan bij Jasper. Ook is de eerste gletsjer alweer voorbijgekomen. Het blijft en majestueus gezicht, zo’n hoeveelheid ijs bovenop een bult geplakt. Ondanks het feit dat we er al heel veel gezien hebben (lekker blasé), blijven we ze prachtig vinden. Inmiddels bevinden we ons op de See to Sky Highway, met zo nu en dan zicht op Mt. Currie. En we passeren Duffey Lake, waar zich bij een versmalling een enorme hoop boomstammen heeft opgestapeld in het water. De bergen om ons heen horen tot de Lillooet Range.

De Sea to Sky HW leek soms echt to the Sky te lopen. Cache Creek ligt op zo’n 500 meter, en met alle ups en dips reden we uiteindelijk op 1.250 meter. Weer een High Mountain Road, met ‘s winters veel lawinegevaar als we de waarschuwingsborden mogen geloven. Na het hoogste punt, rijden we in sneltreinvaart naar Pemberton op 250 meter. Van Cache Creek tot daar was het heel erg mooi. Van Pemberton naar Whistler was het best saai na alle natuurgeweld en pracht van net daarvoor.

Al vroeg zijn we in Whistler. Vroeger heette het Alta Lake, de huidige naam dankt het aan de ‘fluitende’ marmotten die hier veelvuldig voorkomen. Een mondaine wintersportplaats, vooral dankzij de Olympische Winterspelen van 2010. Terwijl het van oorsprong eigenlijk vooral ’s zomers in trek was. Het plaatsje is een opeenstapeling van hotels, winkels en restaurants: net zoals in sommige plaatsen in de Alpen, alleen dan op z’n Canadees. We hebben even rondgehobbeld en gekeken bij de downhill MTB’ers, die hier echt de berg afraggen of het niets is. Een apart wereldje.

En nu, oh ramp, weigert ons pc’tje alle internet- en outlookdienst. We kunnen niets meer opzoeken, openen en versturen, en we weten niet hoe we dat moeten oplossen. Dus geen blog en zeker geen foti versturen. Greet gaat het op de telefoon proberen… En dat is te veel gepriegel voor zo'n lap tekst!