Boottochtje

So close, and yet so far away…. Konden we toch nét niet meer om 12.50 uur mee met de ferry naar Vancouver Island…Vlak voor ons gingen de hekken dicht: de boot was vol en vertrok met slechts vijf minuten vertraging dus zonder ons met slechts één auto voor ons in de rij. En daar sta je dan, in een donkere terminal met nog veel meer enigszins teleurgestelde mensen. Maar geen nood, de volgende boot komt over een uur en dan horen we bij de eersten, haha. Geeft mij de gelegenheid om alvast iets te typen over vandaag. Al is dat nog niet veel. We verlaten het mooie Whistler bijna met pijn in ons hart. Wie weet gaan we er ooit nog eens in de winter skiën...

HW 99 blijft een mooie weg door de Coastal Mountains, en wordt na Whistler behoorlijk bochtig. Weer eens wat anders dan al die rechte, brede highways die we tot nu toe reden. Geen middenbermen, nauwelijks vangrails en fietsers op de vluchtstrook: het blijft een belevenis dat autorijden in Canada. Maar wel om de zoveel tijd een passeerstrook voor de ongeduldigen onder ons. Ook zien we al wat loofbomen en struiken verkleuren, en dat is niet alleen vanwege de droogte van de afgelopen maanden. Gisteren werden we er nog door een stel Aussies op geattendeerd dat de herfst vandaag al begint! In de buurt van Squamish lezen we op een informatiebord over de stammen die hier van oorsprong thuishoren. Mooie info. Ook zijn namen van plaatsen, rivieren en meren in meerdere talen aangegeven: in het Engels, het Squamish, en het Lillooet. En dan loopt de weg ineens langs weer een blauw meer. Of nee, dat moet de toegang zijn tot grotere wateren. De Straight of Georgia om precies te zijn: tussen Vancouver Island en het vasteland.

Zo, we klokken 13.15 uur en de volgende boot is al gearriveerd. De bedrijfsauto’s zijn al richting de juiste gate aan het rijden. Alles verloopt hier soepeltjes: er staan hier dan ook overal piepeltjes om je de weg te wijzen. Al vertrekken we uiteindelijk pas om halfdrie… Ach, geeft niets: het is nog steeds vakantie!

Na een heerlijk zonnige overtocht van ongeveer anderhalf uur rijden we in vijf minuten naar het hotel aan de haven. Een enorme, saai uitziende torenflat waar we op de vijfde etage een ruime kamer hebben. Wel met een beetje zicht op een klein jachthaventje vol ‘strijkbouten’, maar net onder ons de razende motoren van alle aircosystemen die het hotel rijk is. Althans, zo lijkt het. Dat wordt met de ramen dicht slapen, vrees ik. Nadat we de gear in de kamer achtergelaten hebben, verlaten we de logeerbunker en slenteren al klikkend en zoomend lekker langs het water. Om gehoor te geven aan onze rammelende magen, strijken we neer bij Trotter’s. Volgens de locals: “the best fish and chips shack in town”. Het moest er een keer van komen en dan kun je maar beter dichtbij de bron fish & chips eten, toch? Heilbot en zalm, naar verluid vanochtend gevangen… Er is de hele vakantie al geen ruimte meer in de innerlijke mensch voor een toetje, en ook dat moest vandaag anders. Greet waagde zich aan een lokale lekkernij: de wereldberoemde Nanaimo bar. Iets met chocola, custard (?), huhhuhhuh-bodem en kokos. Of zoiets… Je ziet het: ze weet niet eens wat ze eet, maar lékker! Voor Angénis anderhalve scoop salted caramel ijs op een hoorn. Ook goed te douwûh! Tijdens het eten kregen we van de buurman en later ook van een buurvrouw weer een tafel verderop leuke tips voor onderweg. Zo moeten wij natuurlijk naar de Dutch Candystore en naar een plaats met de vrolijke naam ‘Goats on the Roof’. Daarover later misschien wel meer.

Je kunt goed merken dat we hier aan een zeestraat zitten: het ruikt hier heerlijk zilt en het lijkt of we constant uitgelachen worden door de jengelende meeuwen. Dat is weer eens wat anders dan brommende beren …

Inmiddels is het kwartje op, de piep leeg en zijn we gewoon moe. De laptop werkt weer als een tierelier; al dat gedonder eergisteren lag dus aan de internetvoorziening van het hotel, grrrr. We posten nog een blogberichtje, lezen nog wat nieuws en gaan dan pitten. Daaaag.