Kia’palano

Vandaag is het alweer een reisdag, waarvan het grootste deel over water.

Beloofd is beloofd: een paar dagen geleden vroegen wij ons af waar het temperatuurverschil tussen Nederland en Canada op de 51e breedtegraad vandaan komt. Dat zouden we nog uitleggen, dus daar gaat ‘ie: dat dit verschil met de golfstroom te maken heeft, weten de meesten wel. Maar hoe werkt dat nu? De hele zee beweegt: dat komt door de zon en de omdat de aarde draait. Nou staat de zon niet overal even ver van de aarde, waardoor er temperatuurverschillen in het water ontstaan. Koud water zakt naar beneden, en op een andere plaats komt warm water weer naar boven. Ook zorgt de zonnewarmte voor verdamping van zeewater, waardoor de zoutconcentraties gaan verschillen. Beide zorgen ervoor dat het water gaat bewegen. Een regenbui en door de zon smeltende gletsjers kunnen dus invloed hebben. En het draaien van de aarde om haar eigen as veroorzaakt ook kracht op alles wat beweegt. Door al dat bewegende water ontstaan er in de oceanen grote rivieren met verschillende temperatuur en zoutgehaltes. Heel grof gezegd, is het water aan de polen koud en het water aan de evenaar warm. En het water dat bij de noordpool vertrekt, komt langs Canada en warmt langzaam op. Het water dat langs Nederland stroomt, komt van de evenaar en koelt langzaam af. Canada heeft dus een koude golfstroom, en Nederland een warme. Dat verklaart het verschil in temperatuur op dezelfde breedtegraad. Zo, dat staat. De golfstromen worden ook ‘gelezen’ door de scheepvaart. Door mee te liften op een golfstroom wordt de reistijd korter en wordt er minder energie verbruikt.

Maar goed. Waar waren we gebleven? Oh ja, dat water van vandaag. We zijn vanmorgen op tijd uit Victoria vertrokken en waren al vroeg bij Schwartz Bay. Na een korte wachttijd bij de ferry zijn we in anderhalf uur naar Tzawwassen bij Vancouver gevaren. Een hele mooie tocht, vooral omdat de eerste helft van de reis de veerboot tussen allerlei eilandjes door laveert. En dan kun je zo maar een hele club zonnende zeehonden op een rotspartij zien liggen. Hey seals! Helaas was de zon uit, en bleef dat trouwens de hele dag. Vanaf de boot zijn we direct doorgereden naar de Capilano Suspension Bridge. Je rijdt dan dwars door Vancouver met de toeristenstroom mee.

Deze hangbrug is in 1888 gebouwd door een Schot, die aan beide kanten van de Capilano rivier land had. Zijn hut werd een geliefde pleisterplaats voor zijn avontuurlijk aangelegde vrienden. In 1903 is de oorspronkelijke brug, gemaakt van hennep en cederhout, vervangen door een brug van draadkabel. Vanaf het begin van de 20e eeuw is het een toeristische trekpleister. Je loopt er met gemiddeld tachtig anderen overheen te hobbelen. En hoort dan door een luidspreker zo nu en dan een kalme stem die je vriendelijk doch dringend verzoekt niet te springen, dansen, wiebelen, of te schommelen. Genoeg vertier om de slappe lach van te krijgen. Al die zotten die elkaar dan met de telefoon, iPad, of gewone camera (ja die zijn er ook nog) op de foto willen zetten. Geen doen gewoon! En toch had het wel wat.

Inmiddels is er niet meer alleen een brug, maar ook een boomkroon-, een natuur-, en een klifwandeling. Erg mooi allemaal daar in het coastal rainforest: een uniek ecosysteem. Enorme bomen ook weer hier. De boomkroonwandeling gaat van boom naar boom met hangbruggen. De klifwandeling loopt over een hoog boven de rivier hangend pad. Nee Ben, niet doen! Verder stikt het van de trappetjes die ‘slippery when wet’ zijn, dus je moet nog uitkijken waar je je peutjes plaatst. De naam Capilano komt van Kia’palano. Het betekent ‘mooie rivier’, en was ook de naam van een Squamish chief die begin negentiende eeuw in dit gebied woonde.

Na dit 'avontuur op hoogte' met de sjees weer terug naar ons hotel door het knotsdrukke Vancouver. Ik zit dit stuk nu te tikken op ons ‘glazen’ balkon op de 16e verdieping, met uitzicht op het centrum van Vancouver. Ook hebben we een woonkamer en een keuken met één mini pannetje en een vergiet. Maar wel bekers, glazen en bestek. En verder twee slaapkamers en een badkamer. Welk een luxe voor de laatste twee Canadese nachten. Vanavond hebben we heerlijk gegeten bij Cactus Club Café in de wereldberoemde Robson Street. Mét het hele jaar door kerstverlichting in de bomen.

Morgen gaan we de rest van Vancouver ontdekken.