Las Vegas, Zion, Bryce, Grand Canyon, Monument Valley, Navajo, Mexico, Austin en New Orleans

Nog maar een week geleden en alweer zoveel gebeurd! Na Los Angeles bezochten we iedere dag een National Park en ieder was uniek en een overweldigende ervaring. 

Op de ochtend van vertrek uit LA gingen we eerst nog even zwemmen bij Malibu Beach. We zagen dolfijnen en een zeeotter of zeeleeuw kwam ons even bekijken. Heel gaaf. Daarna even op kraambezoek bij Suzanne en Wissam die heel jetset buiten LA wonen en daarna door naar Las Vegas. Daar alle beroemde casino's en gekte gezien:  Luxor, Caesar's Palace, de fontein van Bellaggio, Paris met Eiffeltoren en Arc de Triomphe en New York met alle beroemde wolkenkrabbers. 

Het eerste park was Zion. Een heel mooie canyon met een prachtige wandeling, Angel's landing. We waren erg onder de indruk en reden vol verwachting naar Bryce. Daar hadden we een camping in het park. Bryce Canyon is heel anders, allemaal amphiteaters met rotsen erin, zogenaamde hoodoos. Daarin kan je weer van alles herkennen, zoals koningin Victoria of een kathedraal. 

Dan de Grand Canyon, inderdaad erg grand! Ongelooflijk veel foto's gemaakt en drie lange wandelingen gemaakt door bos en met mooie uitzichten. Zie de foto's! 

We waren zowaar een dag ingelopen op planning, dus we besloten ook naar Monument Valley en het Navajo indianenreservaat te gaan. Monument Valley is bekend van de rode rotsen die hebben gefigureerd in menige western. We liepen een rondje om een van de rotsen waarvoor het eigenlijk te heet was, maar wel erg leuk. We namen een kleine omweg om langs het vierstatenpunt van Utah, Arizona, Colorado en New Mexico te rijden. Dat bleek dicht te kunnen zijn en net 23 minuten dicht te zijn. Nou ja, wij hebben het punt gewoon iets verlegd naar voor het hek en toch onze foto's gemaakt. 

In het Navajo indianenreservaat bleek nog het Hopi indianenreservaat te zijn, wat een compleet andere stam is. We bezochten het Hopimuseum, enkele dorpjes en werden thuis bij een artiest uitgenodigd om zijn beelden, haar aardewerk en hun zoons tekeningen te zien. Het bleek erg mooi te zijn en veel goedkoper dan in de winkels in het dal. Dus zij blij en wij blij.

Inmiddels raasde Harvey over Houston en zou Karin daar enkele dagen later vertrekken terug naar huis. Een optie was omboeken naar Dallas. Uiteindelijk nam ze de gok dat het vliegveld op tijd weer open zou zijn en we besloten de geplande dag in Houston om te ruilen voor de route via de witte zandduinen en El Paso. De witte duinen bestaan uit gips, wat alleen onder de unieke warme, droge en winderige omstandigheden in het zuiden van New Mexico in zuivere vorm kan bestaan. El Paso is een vrij suf stadje, maar heeft een zusterstad aan de andere kant van de Rio Grande in Mexico, Ciudad de Juarez. Hier konden we te voet over de brug naartoe. Iedereen raadde dat af van de politie tot de reisgids, maar wij waren eigenwijs en gingen natuurlijk toch. Heel bijzonder. Je loopt zonder een douane tegen te komen een heel andere wereld binnen. Overal muziek, markten, mooie kleuren en lekker eten. We wilden eigenlijk wel langer blijven, maar moesten ook verder richting Austin. 

Na een lange rit kwamen we aan in Austin. We kregen in de Uber naar de stad over leuke locaties met livemuziek en dat bleek goed te kloppen. In Rainey Street hoorden we een honkytonk bandje met erg goede zanger en in club continental een funkband waar we lekker op konden dansen. 

Na een duik in een natuurlijke Pool in Austin brachten we Karin naar het vliegveld in Houston en reden naar New Orleans. We zijn hier in het weekend van Southern Decadence, een combinatie van carnaval en gay pride. We keken onze ogen uit in the French Quarter en deden een swamp tour in de moerassen van de Mississippidelta. We bleken een lawaaimakende airboat te hebben met een echte redneck die over het water scheurde en kunstjes deed met alligators. Met een beetje dubbel gevoel over de mooie natuur en de foute show kwamen we terug in de stad, liepen door Faubourg en stortten ons in het feestgedruis met een cherry bomb.

Vanochtend zetten we Martin af op het vliegveld na zes weken en bijna 11.000 mijlen in de camper. We gaan je missen. In Norco bezochten we Marco en Brittany en hun honden, kat en konijn. Heel leuk om hen na 5 jaar weer te zien en hun huis en hoe ze leven te bekijken. Op hun advies lunchten we bij Blue Crab aan Lake Pontchatrain. Ik wilde graag even de door Arcadis ontworpen stormvloedkering zien, wat kon via een mooie route langs het meer en op de terugweg kwamen we langs het city park waar we maarliefst twee uur hebben gewandeld. 

Net even lekker op de camping gegeten, zometeen een plons in het zwembad en begeven we ons een laatste keer naar de stad voor het feest voor we naar Miami vertrekken, waar we Sanne en Lisette zullen ontmoeten.