Dag 7, kdeng kdeng

Kdeng tot je niet meer kunt! Tis ook nooit goed he. De ene dag zere voeten van het vele lopen, de andere dag toch wel een beetje teveel zitten. Vanmorgen al om 4.30 uur wakker. Uurtje later eruit om Penn station te tackelen. Maar dat viel reuze mee, op een klein incidentje na. Er werd omgeroepen dat mensen die naar Canada gingen (wij dus ook) voor het instappen langs de Canadese douane moesten. Echt, wat een flauwekul. Eerst maar vragen waar dat dan moet, want over 10 minuten moet je in die trein zitten. Onder het blauwe bord waar de treinen genoemd staan. Oké, waar is de rij, want er is in Amerika altijd een rij. Dat dachten er blijkbaar meer. Geen rij alleen zoekenden. Ik dacht maar op die mevrouw af dan. Tja toen dachten meer mensen: oh daar!! Zij helemaal zenuwachtig doen, tijd dringt, stempel hier, plakker daar! Deze labels moeten om de koffer voor ze de trein in mogen (nou, daar heb ik met al dit gezeur en moeilijk, moeilijk, geen tijd voor), blauw kaartje in de hand... afgeven bij de douane. Nog nooit zo'n onzin gezien. Zes meter verder staat een vent die je dat blauwe kaartje weer uit je hand rukt en zegt doorlopen! Pardon, ziet u niet dat wij dat wel doen en willen maar dat jullie de vertragende factor hier zijn. Met de labels in de hand de trein in! Zitten nu. Vraagt ook niemand naar. Doen we zo wel.

Vertrek 7.15 am, aankomst 17.30 pm. En geloof me, zelfs van zitten in een trein word je moe, pfff. Taxi en hup naar hotel. Uurtje of 19.00 uur dat hotel weer uitgerend op zoek naar food en drinks. Bij het inchecken was mijn naam overigens verkeerd op het formulier gekomen: ik heette toch plots Lee. Boeien, Aziatisch, Italiaans, maakt ons niet uit. Het werd een Italiaanse pizza bij Vinny's. Heerlijk met een chardonnay. Nog even rondgelopen, morgen meer Niagara.