Bootexcursie op Lake Powell naar Rainbow Bridge, Horseshoe Bend en de rit naar Grand Canyon

Hallo volgers,

Gisterochtend, zondag 15 oktober, enorm vroeg uit de klamme lappen (05.45 uur) om de boottocht van 6 uur te maken door het Glen Canyon N.P.over Lake Powell te kunnen maken naar Rainbow Bridge. Half uurtje rijden naar de haven genaamd Wehweap, om 07.00 uur aanmelden en om 07.30 uur vertrekken.Lake Powell is onderdeel van de Colorado River die ons al een tijdje 'achtervolgt' op onze reis en hier met vele vertakkingen door het Glen Canyon N.P. loopt. We hadden weer een schitterende blauwe lucht, maar het was, zo 's morgens vroeg nog behoorlijk koud en zeker op het water. Het bovendek zat, stevig ingepakt, met doeken voor het gezicht en mutsen en capuchons op al direct vol. Wij dus maar benedendeks ingescheept. Binnen de kortste keren hadden een aantal van hen een reuze spijt van hun keuze en kwamen naar beneden, daar was tenslotte ook warme koffie. Een prachtige vaart volgde door canyons die steeds smaller werden en meest rode kalkzandstenen wanden die steeds dichterbij kwamen (zie foto's ) Na ca. 2 uur ligt, diep in de canyons verstopt een aanlegsteiger. Na een 'wandeling' omhoog kom/klim je naar Rainbow Bridge, een arch (boog), midden in een canyon en over het water. Hij is alleen over het water te bereiken of via enorm zware 'hikes'. Hij is  290 feet hoog en 275 feet breed en meet in de top 42 feet (allemaal zelf omrekenen. Het was een formidabel gezicht in de ochtendzon (zie foto's ). Op de terugtocht was het muisstil aan boord en velen dummelden weg. Om 13.45 uur waren wel terug in de haven. Omdat het er maandag niet van zou komen i.v.m. de reparatie van de sewer, hadden we besloten snel nog naar Horseshoe Bend te gaan ca. 20 mijl stroomafwaarts van de Colorado Rivera,  waar die rivier een bocht maakt in de vorm van......... juist ja, een hoefijzer. Er ligt daar, na een zoektocht naar een parkeerplaats, een behoorlijk hoge duin die beklommen moet worden. Daarna zie je de Canyon, maar moet je nog zo'n  800 meter door mul zand, steil naar beneden om echt, zonder afrastering, echt naar beneden te kunnen kijken. Maar dan zie je ook wat!!!!!!! Weer een prachtige, maar ook vermoeiende dag. Morgenvroeg kunnen wel rustig aan doen.

Vanmorgen, maandag 16 oktober, hebben wel het rustig aangedaan. Het nieuwe deel van de sewer komt pas tegen 12.00 uur. Wel even de  receptie van de camping gevraagd te bellen met het reparatiebedrijf, dat zij melden als het onderdeel binnenkomt, zodat we er dan snel heen kunnen. Staan we rond 11.45 uur te praten met een andere campinggast met problemen met zijn (overdreven grote) camper. Die wist te melden dat mijn nieuwe sewer allang op de desk van het bedrijf lag, zonder dat wij daarover gebeld waren. Snel ernaartoe gereden. Hij was druk met een andere klant, hij had geen ander personeel en had dadelijk zijn lunchtime tot 13.10  uur. Je afhankelijkheid maakt je op zo'n moment bescheiden.Terug naar de camping en zelf aan de lunch. Om 13.10 uur waren we terug en werden we vrij snel geholpen door 'de indiaan', een Navajo, met een al even slecht humeur en communicatieve vaardigheid als zijn baas. Maar gelukkig is het nog steeds mooi weer, zit de nieuwe sewer er eindelijk aan en konden we om 13.50 uur weer op pad naar Grand Canyon, een prachtige rit van ongeveer 2,5 uur tussen soms witte, soms gele en soms paarskleurige bergen. De formaties en kleurschakeringen zijn toch steeds weer anders. De Canyon, die uitmondt in de Grand Canyon begint al vele mijlen eerder en in die aanloop hebben we al diverse outlook en overloop bezocht (zie de foto's). Om 17.45 uur, ruim een uur voordat het donker begint te worden, waren we op de camping. Geen hoogstandjes deze keer, maar kalender plekken met grijs grind en slechte sanitaire voorzieningen, maar daar hebben wel nu sch... aan, want wel hebben weer onze eigen voorzieningen.

Lieve groetjes,

Joke en Roel