Monument Valley

Gistermiddag ging Femke's droom in vervulling: paardrijden in Monument Valley. Wat geweldig. Zelfs voor papa, mama en Jelle was het een hele belevenis. We moesten ons om 16:30 melden bij een onooglijk hokje aan het parkeerterrein van het Visitors Center. We hadden geboekt bij Sacred Tours maar bij dat hokje zaten dames van meerdere organisaties. We zijn blij dat de ergste hitte al uit de lucht is want we hebben lange broeken aan. Met een openlucht jeep werden we 5 minuten verder gereden naar de paardencorral met prachtige, goed verzorgde paarden. 

Eerst moesten we een 'waiver' ondertekenen dat ze geen verantwoordelijkheid hadden bij ongelukken etc. Hoopgevend 😁

Toen werden we op het paard geholpen wat redelijk soepeltjes ging. We werden voorgesteld aan Mikolah, een leuke 21-jarige Indiaanse, die onze gids zou zijn voor de komende 2 uur, alleen voor ons 4-tjes. Ze legde kort uit hoe te sturen, remmen en sneller vooruit te komen. Vooral Arno moest het 1e half uur tot overeenstemming komen met zijn paard maar daarna had hij het aardig onder de knie 😂

Stappen langs best wel smalle paadjes, draven wat met name door Jelle minder enthousiast werd gedaan (te strakke broek 😉) en, op mama na, heeft iedereen een klein stukje gegalopeerd. Mikolah heeft Femke apart genomen om een extra stuk te galopperen, een bochtig paadje heuvel op. Prachtig om te zien hoe die meid geniet. En Arno heeft zijn paard zo kunnen keren dat hij het op film heeft kunnen zetten.

Mikolah heeft onderweg best veel verteld over de woestijn en haar leven maar kwebbel kousen zijn Native Americans niet. Haar gezichtsuitdrukking sprak soms wel boekdelen en het was duidelijk: ze heeft zich met (over) ons vermaakt. 

Na 2 uur waren we keurig terug bij de corral. Mijn paard had dorst en wist ineens zonder aan te sporen hoe hij sneller moest. Was grappig hoe hij iedereen ging inhalen en mijn "ho's" hielpen niet meer. Nou ja, voor de rest waren het super getrainde paarden die precies wisten wat ze moesten doen, zelfs al hadden ze berijders die maar wat deden. Ik was bang dat ik een stoeltje nodig zou hebben om af te stijgen maar ook dat viel reuze mee. 

Met een moe maar voldaan gevoel (behalve Femke want die wil hier blijven wonen) reden we terug naar de Campground, Goulding's, dat 10 minuten rijden van het Visitors Center ligt. Gelukkig kon ik nog gauw een was draaien voor sluitingstijd want we stonken een uur in de wind 😝 Meteen douchen dus in de meer dan prima douches. Ze hebben hier ook een binnen-zwembadje. De kinderen waren daar 's middags al in geweest maar ze vonden het een beetje koud.

Om 22:00 lagen we allemaal in bed. Zelfs Arno was moe. 😆 Wat ons opvalt: net als gisteren nacht ging het vannacht heel hard waaien. We moesten midden in de nacht echt onze raampjes dicht doen want ze klapperen in de wind. Heel apart.

Vanochtend waren we om 7:00 wakker dus we konden ons rustig voorbereiden op de rit naar Lower Antilope Canyon. Ik heb gisteren onze reservering van 11:30 bevestigd (gelukkig had Arno gelezen dat dat moest). Omdat we de grens Utah-Arizona overgaan gaat de klok een uur terug maar het is wel ongeveer 2,5 uur rijden dus we vertrekken om 8:30 voor het geval we moeten zoeken (zal wel meevallen, tot nu toe hebben we alles redelijk makkelijk kunnen vinden).