Dag 18 - Van Missoula naar Coeur d’Alène

Bij Starbucks zagen we een veldje liggen met allerlei holen. Het bleek een kolonie prairiehondjes te zijn. Zomaar naast een parkeerterrein. Ik vind het zo’n leuke beestjes. Ik hoop maar niet dat ze hier gezien worden als schadelijk. Ik zou het me wel kunnen voorstellen, omdat ze met hun holen de boel ondergraven.

Het leven in Amerika speelt zich af rond en om de wegen. De Amerikanen schijnen er geen enkel bezwaar tegen te hebben om langs een highway (interstate, zoals ze die noemen) te wonen. We zien de mooiste huizen vlak langs de weg liggen.

Zoals bekend zie je heel veel dikke mensen in de VS en dan niet met wat overgewicht, maar meer richting obesitas. Ik heb echt te doen met die mensen. Het valt niet mee om in deze cultuur slank te zijn, te blijven of af te vallen. Jos & ik zouden eigenlijk ook een paar kilo moeten afvallen en wij vinden het al moeilijk om dingen, die we lekker vinden te laten staan, laat staan waar op elke hoek van de straat enorme verleidingen op de loer liggen.

Bijv. een ontbijt dat bestaat uit eieren, gebakken bacon, aardappelen en pannenkoeken met maplesyrup en dan niet een beetje, maar je bord helemaal vol. We kregen laatst bij een ontbijt “hash browns”, dat is rösti (=geraspte aardappelen en dan gebakken). Erg lekker trouwens!

Maar we komen erachter dat hier alles kan. Je vraagt gewoon wat je wilt hebben, je hoeft niet te bestellen wat op de kaart staat. Wil je in plaats van 2 eieren 1 ei, slechts 1 snee toast in plaats van 3, geen aardappelen en geen 3, maar 1 pannenkoek. Geen probleem, ze regelen dat voor je. Ze zijn ongelofelijk klantvriendelijk.

Een reden dat wij soms uit gaan ontbijten is dat we snel weg willen, maar ook dat we het brood niet te eten vinden. Het is het verpakte brood dat we uit de zestiger jaren kennen, het welbekende King Corn-brood en dat is alleen te pruimen als het getoast is. Helaas hebben wij geen broodtoaster aan boord, dus zijn we maar overgestapt op crackers en matzes. En ik moet zeggen dat bevalt ons veel beter.

Het was mooi weer, dus Jos ging ‘s middags golfen en dan wordt je toch geconfronteerd met de nadelen van een camper. Ik moest mee, omdat ik mezelf niet zag zitten op een stoeltje op onze lege campingplaats. Ik zou daar dan wel in het restaurant gaan zitten. Was er geen restaurant! Dus ik heb lekker op de parkeerplaats in de camper gelezen, alles bij de hand.

In onderstaand stukje heb ik diverse stukjes “geleend” uit het reisverslag van Ko & Jeannette.

Opvallend is dat wij op onze route al heel wat West-Europese plaatsnamen zijn tegengekomen. Zo kwamen we vandaag een naambord “Diborgia” tegen. Italiaans dus. Nazaten van de Borgia”s? En zo zie je Duitse-, Franse-, Hongaarse- en Nederlandse namen. Je weet in ieder geval waar de roots van de nieuwe Amerikanen van destijds gelegen hebben. Wat bezielde deze pioniers eigenlijk om haard en huis (vaak uit onvrede) te verlaten, om vervolgens hun nieuwe stek toch weer te vernoemen naar de oude? Toch heimwee? Waarom hebben onze voorouders in vredesnaam Nieuw Amsterdam geruild met de Engelsen, om daar Suriname voor in de plaats te krijgen? Hoewel, de Nederlandse overheid van destijds dacht waarschijnlijk uit Suriname meer winst te behalen. Zullen we maar zeggen VOC-mentaliteit!