Dag 5: Grand Canyon + beren

Dit verhaal is niet geschikt voor kinderen onder de 18 jaar. Het kan nachtmerries en slapeloze nachten met zich meebrengen. Lezen op eigen risico. 

Deze ochtend opende ik mijn ogen om 06.30 uur. Het was nu al prachtig weer en we zouden een rondje lopen naar de London Bridge. Tijdens deze wandeling was het al 30 graden en het was nog maar 07.30 uur. 

Even een stukje geschiedenis. De London Bridge is gekocht door een succesvolle zakenman uit Californië. Hij heeft de brug vanuit Groot-Brittannië laten transporteren naar Lake Havasu. Tegenwoordig is dit een van de bekendste recreatiegebieden van Arizona. 

Ik zal wanneer het me lukt ook een foto van deze brug erbij zetten. Dit kan alleen even duren omdat de foto’s op mijn camera staan en die krijg ik niet 1,2,3 op mijn telefoon. Hetzelfde geldt voor de foto van Hollywood. 

Eenmaal terug gekomen van de wandeling, gingen we even ontbijten. Ontbijten deden we buiten aan het prachtige meer met fantastisch weer. We stonden deze nacht aan Lake Havasu. Het was misschien 10 stappen zetten vanuit de camper en we stonden in het water. Alleen lag er wel een grote dikke dode vis aan de waterkant. Dat was niet zo fris. 

Tijdens het ontbijt hebben we nog even gebeld met opa en oma en oma. Ik kreeg te horen dat het bij jullie erg veel regent en koud is. Ik heb het wel met jullie te doen. Kusjes aan opa en de oma’s xxx.

Na het ontbijt hebben we ons klaar gemaakt voor vertrek, want we zouden vandaag 350 km gaan rijden naar de Grand Canyon. 

De weg er naar toe was lang, saai en er was niet zoveel te zien op een paar uitgedroogde struiken na. Onderweg hebben we even 2 stoppen gehad en hierna kwamen we rond 14.00 uur aan bij een informatiegebouw voor de Grand Canyon. Hier hebben we ons even laten informeren en hierna zijn we doorgereden naar de camping.

De camping was niet zo bijzonder, er stonden ee naantal campers en een toiletgebouwtje zonder douches. Is wel belangrijk detail voor het stukje wat nog komen gaat. Het weer in Nederland klonk niet zo best, maar op de camping was het 3 keer zo koud. 

Vanaf de camping hebben we rond 16.00 uur de Shuttlebus gepakt naar de Grand Canyon. In de eerste bus was het nogal druk. Ik dacht dat bus 32 richting Delft rond 07.30 uur druk was, maar dit ging wel een stapje verder. Na 3 haltes konden we gelukkig uitstappen en zijn we overgestapt naar de volgende bus richting een mooi uitkijkpunt. 

Ik stapte uit en had nog geen 7 stappen  gezet en moest echt even naar adem happen. Mensen met hoogtevrees hadden aan het zuurstof gemoeten of waren gewoon flauw gevallen, maar mensen zonder hoogtevrees kregen opeens ook de kriebels. 

Ik had niet zoveel verwachtingen van de Grand Canyon, ook al zeggen mensen dat het echt iets is wat je gezien moet hebben. Ik wilde nergens vanuit gaan, want ik dacht dat het er op foto’s toch altijd mooier uitzag dan het uiteindelijk bleek te zijn. Net zoals sommige mensen op Instagram. 

Het was best fijn om er met deze instelling naar toe te gaan, want het was alleen maar mooier.

Ik weet ook niet zo goed hoe ik het uitzicht moet omschrijven of uitleggen. Ik zal er wel een foto bij doen, maar de foto is nooit zo mooi als het werkelijke beeld. 

We hebben een wandeling gemaakt langs de Grand Canyon en kwamen ergens in het midden uit bij een soort museum met wat informatie. Dit is wat ik erover heb gelezen. 

Weer een stukje geschiedenis met wat aardrijkskunde: De Grand Canyon is een van ‘s werelds beroemdste landschappen en een herkenbaar symbool voor het Zuidwesten van de Verenigde Staten. Ik snap nu wel waarom het zo beroemd is. De Canyon is 446 km lang, gemiddeld 16 km breed en ongeveer 1500 m diep. De kloof is gevormd in een periode van 6 miljoen jaar door de Colorado River. Vanaf boven kon ik af en toe ook een stukje zien van de Colorado River.

Het mooiste aan de Grand Canyon vond ik het steeds verschuivende patroon van schaduw en licht, evenals de steeds veranderende kleuren: bleek wit in de middag en rood en oker bij zonsondergang. 

Na een sprintje getrokken te hebben voor de bus en we weer terug waren op de camping, hebben we even wat gegeten. 

⚠️Alle mensen jonger dan 18 moeten vanaf hier stoppen met lezen⚠️

Naar mate de avond viel wilde ik wel douchen, zodat ik hierna kon gaan slapen. Aangezien we geen douches op onze camping hadden, moesten we 2 campings verderop zijn. We hadden onze spullen voor het douchen bij elkaar geraapt en ons warm aangekleed aangezien de temperatuur tegen het vriespunt aan lag. 

We wilden eerst nog even naar een soort van supermarktje lopen, waar we internetverbinding zouden hebben zodat ik eindelijk wat foto’s zou kunnen sturen of toevoegen aan dit verslag. We zagen in de middag - vanuit de bus - het supermarktje al liggen en zagen ook dat het niet zo ver lopen zou zijn. 

We stapten uit de camper om aan onze nachtwandeling te beginnen. Helaas liep deze wandeling niet helemaal volgens de planning. 

Na de camper uitgestapt te zijn, was er een ijzig windje die ons wel wakker hield. Het was koud en ik had nou niet superveel winterkleding meegenomen. Vaders zei nog ‘blijven lopen, dan krijg je het vanzelf warm’. Nou er bleek geen einde te komen aan het lopen. 

Het escaleerde al na de eerste 15 meter. Vaders dacht binnendoor te gaan lopen tussen de bosjes door. Ik stond op het punt er wat van te gaan zeggen dat we misschien beter eerst naar het bushokje konden lopen, maar ik vertrouwde hem volledig, want hij heeft toch een fantastische navigatie. 

Na 100 meter zei ik toch maar dat het bushokje de complete andere kant op was. Dit werd alleen niet zo goed gehoord en moest ik mijn gelijk maar loslaten. Loslaten is niet mijn sterkste punt en raakte na 20 minuten wel lichtelijk geïrriteerd. Het zou ook maar 10 minuten lopen moeten zijn. Na een halfuur zijn we aangekomen bij het kleine supermarktje. Bleek het internet er ook niet te werken. 

Toen kwam het volgende ding waar we tegen aanliepen. Waar waren de douches? Na het 3x gevraagd te hebben aan een aantal mensen, kwamen we erachter dat we door het bos heen moesten. Het was flink donker, dus ik zag geen hand voor ogen. 

Daar ga je dan, door het bos, donker, koud, enge beesten, met je douchespullen. Ondertussen was Dione er al helemaal klaar mee en werd een beetje agressief omdat we nog steeds die stomme douches niet hadden gevonden. Midden in dat bos lagen er veel omgevallen boomstammen, waardoor je af en toe het gevoel had dat er een tijger voor je neus lag. 

Na 20 minuten door dat bos gestruind te hebben, waar we ook 5 minuten over hadden kunnen doen, kwamen we aan bij een verlaten camping met een oud receptie gebouw. Het stond midden in het bos. Ik vond een plattegrond van dit stukje grond en zo zagen we dat dit wel de plek moest zijn. Na een aantal minuten kwam er een auto aan, er stapte een vrouw uit en zij wees een stukje verder het bos in, waar uiteindelijk de douches zouden moeten zijn. Na nog wat geklaag van Dione, zagen we wat licht door de bomen heen en een bordje met ‘showers & laundry’. Ein-de-lijk. 

Bij het gebouwtje aangekomen zijn we eerst 3 rondjes er omheen gelopen om de ingang te vinden. Er lagen veel bosjes en losse takken om het gebouw heen en dit gebouw zag er erg oud en verlaten uit. Na die 3 rondjes hadden we de ingang gevonden. Eenmaal binnen zagen we dat we douchemuntjes nodig hadden. Heel toevallig hadden we die dus niet. 

Onze reis terug kon weer beginnen. Dione boos, mama had er geen zin meer in en papa zei maar niets. We liepen weer terug langs het verlaten receptie huisje en zo weer dieper het bos in. 

Moeders en ik liepen best een beetje achter en op een gegeven moment waren Dione en vaders verdwenen in het donkere gat. Na een tijdje lopen hoorde ik opeens iets in de bosjes. Ik vroeg of moeders ook iets hoorde, maar die had niks gehoord. Ik scheen met mn zaklamp de bosjes in en zag iets bewegen en hoorde het geluid weer. Voor een moment dacht ik dat er een mega beer achter ons aanliep, maar ik zag niets. Na een tijdje hoorde moeders het geluid ook en toen werd ik toch wel een beetje bang. Stiekem was ik al bang in het bos, maar dit werkte niet echt mee. Na nog een keer het geluid te horen moest ik ineens denken aan 3 op reis. Ik heb daar ooit gezien dat je moet gaan zingen als er een beer in je buurt zit. Zo weet de beer dat je er bent (klinkt wel onlogisch), maar het scheen wel te werken. Dus zo begon ik maar te zingen, moeders was niet in de stemming om te gaan zingen, want die wilde alleen maar douchen. Toen ik toch weer het geluid hoorde heb ik maar een sprintje getrokken van 7 meter, want ik besefte dat een beer toch wel sneller zou zijn dan ik ben. Ook moest ik alleen maar nodiger plassen van angst, dus hoopte ik zo snel mogelijk terug op de camping te zijn. 

Na weer een flinke wandeling met veel angst zag ik eindelijk het licht van de camping en het bushokje waar we in het begin al naartoe hadden gemoeten. Dione en vaders waren nog steeds spoorloos, en eigenlijk dacht ik dat die wel bij de camper zouden staan. Nou wanneer je denkt dat je er bent moet je nog je camper gaan zoeken op de camping. Het is donker en er staan nog 150 andere campers. Nou succes! Na een zoektocht waar je een blinde geleiden hond voor nodig heb, toch de camper gevonden. Dione en vaders waren helemaal nog niet bij de camper aangekomen, en ze liepen zelfs nog wel voorop. Laat vaders nou ook net de sleutel van de camper hebben. Uiteindelijk een bankje gevonden en daar maar op gewacht. Tijdens het wachten hoorden moeders en ik opeens gegrom en dit geluid herhaalde zich wel een aantal keren. Ik scheet hem 7 kleuren en wilde heel graag terug de camper in. Op dat moment kwamen net vaders en Dione aan gehuppeld. Ik kon niet wachten tot vaders de deur open deed en sprong naar binnen. Ze bleken een wc te hebben gevonden en waren dus alvast naar de wc gegaan. De gevaarlijke beer bleek een eekhoorntje te zijn en het gegrom was een camper. Al met al het was verschrikkelijk.

Na uiteindelijk maar gedoucht te hebben in de camper, zijn we snel naar bed gegaan. Deze hele nacht lag de temperatuur tegen het vriespunt aan en het voelde gewoon alsof Olaf in de buurt was. Ik heb verschrikkelijk geslapen en het de hele nacht koud gehad. Dit doen we nooit meer. 

Het was me weer een flink avontuur en was blij toen deze dag voorbij was. En voor iedereen onder de 18 jaar, ik weet dat jullie hebben doorgelezen stiekemerds.

Liefs,

Valerie