Dag 12: Sequoia en Kings Canyon

We zijn vandaag vroeg opgestaan naar Sequoia en Kings Canyon National Park te rijden. Het was niet super lang rijden dus het was prima te doen. 

We hebben onze camper geparkeerd bij het visitor center en hebben ons daar weer even laten informeren. Toen we terug liepen kwamen we een schattige eekhoorn tegen die naar iedereen toe rende. Terwijl we hier aandachtig naar aan het kijken waren, sprak een man ons aan. De naam van de man was Carl. Vaders raakte wat aan de praat met Carl. Carl vertelde over zijn fantastische camping in the middle of nowhere, waar hij samen met zijn vrouw al 12 jaar komt. Voor deze nacht hadden we toch nog geen camping geboekt, dus we konden er best een kijkje gaan nemen. Het was ongeveer een uurtje rijden.

Voordat we naar de camping zouden gaan, wilden we eerst nog even het park in. Het park was zo bijzonder door de grote bomen. Om een boom om te zagen, deed je ongeveer 9 dagen. Bedenk zelf maar hoe dik zo’n boom is. We zijn hier niet zo lang gebleven.

De weg er naar de camping toe was bergafwaarts, met allemaal scherpe bochten. De weg was nou niet een hele fijne weg. Ik kon met moeite mijn maagzuur binnenhouden. Na een uur over slingerende wegen gereden te hebben waren we er. Het allereerste wat we zagen staan op een bord was: ‘Caution! Active bear area’. 

De camping was wel schattig en er zat genoeg ruimte tussen de campers. Terwijl wij een plekje aan het uitzoeken waren, zag ik opeens wat bewegen in mijn ooghoek. Ik zag 2 hertjes snel de camping oprennen.

De camping zit in een bos aan een grote rivier. Wij hadden onze camper een stukje van de grote rivier vandaan gezet en het voor een zacht stromend beekje gezet. Ik durfde de camper niet te verlaten in de angst opgegeten te worden door beren. 

We zijn uiteindelijk toch maar een rondje gaan lopen over de camping om wat informatie te vinden over de beren. Er stond vooral dat we ons eten goed op moesten bergen. Terwijl we terug liepen kwamen we Carl nog even tegen. Hij vertelde dat we ons nergens zorgen over moesten maken omdat je ze toch nauwelijks ziet. Oh jongens wat voelde dat fijn om te horen, nu hoefde ik niet bij ieder gekraak achterom te kijken. 

We zaten buiten aan ons picknicktafeltje   even te bespreken hoe we de rest van de vakantie zouden doorbrengen. Totdat er opeens een man begon te schreeuwen. Vaders dacht dat de schreeuwende man bier wilde, maar mij was het al duidelijk wat die zei. Ik sprong op en keek zijn kant uit. In de bosjes zag ik twee zwarte beren voorbij rennen. De man riep geen beer, maar bear. Hoewel de rest wel zijn kant op huppelde om de twee levensgevaarlijke beestjes te bekijken, was ik al op het dak van de camper geklommen. Ik had genoeg gezien. 

Uiteindelijk ben ik toch maar een kijkje gaan nemen en zaten er twee beren op ongeveer 15 meter afstand. Het was een mama beer en een baby beer. Super schattig, maar niets is wat het lijkt. Ik stond daar met een Amerikaans meisje te praten en die vertelde dat dit bijna nooit voorkomt. Ze vertelde ook dat ze nu wel bang was voor de nacht. Ik wilde er nog niet aan denken. 

De beren waren er weer vandoor en Dione en ik hebben maar een vuurtje gemaakt om de beertjes op afstand te houden. 

‘S avonds hebben we de hele avond nog buiten gezeten en besproken wat we morgen gingen doen: het was rijden. 

Liefs,

Val