Rood voor de ogen

Zo, nu mag ik (Tjebbe) een keer wat schrijven. Britt is niet in de buurt, want die moest even slapie doen.

We zijn zojuist aangekomen op de camping vlak bij Capitol Reef. We zouden eigenlijk naar een camping in Capitol Reef gaan, en toen we deze hele reis aan het plannen waren, was die camping nog first come, first serve. We dachten dus: als we een beetje op tijd arriveren dan is er vast nog wel een plekje voor ons. Tot we gisteravond toevallig nog even de website van de camping bekeken; ze bleken te zijn overgestapt op een reserveringssysteem en ja hoor, helemaal volgeboekt.

Na Britt haar slapie gaan we het park nog even goed bekijken. Daarover later dus meer.

Dan nu de belevenissen van de afgelopen dagen, te beginnen met Page. De rotsen in de Grand Canyon hebben al een rode gloed over zich, maar vanaf nu is echt alles rood. Page zelf is een vrij oninteressant stadje, maar ernaast ligt Lake Powell dat een stuk interessanter is. We zaten op een camping met uitzicht over het meer en de rotsen daarachter. Uit ervaring wist ik dat het meer en de rotsen gedurende de dag van kleur lijken te veranderen. Of dat dit keer ook zo was, weet ik eerlijk gezegd niet. Ons uitzicht werd geblokkeerd door de grootste camper die ik ooit heb gezien. 'Camper' is eigenlijk ook het verkeerde woord. 'Huis op wielen' is passender. Om een beeld te geven: aan de buitenkant zat een luik, en als je dat open deed, dan kwam er een televisie tevoorschijn. Kon je lekker tv kijken én bruin worden. We hebben het even opgezocht, en het nieuwste model kost zo'n 400.000 dollar. Priceless, dat uitzicht.

Maar goed, zo vaak waren we ook niet op ons plekje. Zondag stond een tour door Lower Antelope Canyon op het programma. Ik was al een keer in Upper Antelope Canyon geweest, dat bekend staat om zijn bijzondere lichtstralen die door het dak van de canyon naar binnen schijnen. Lower Antelope Canyon heeft die lichtstralen nauwelijks, maar daar staat tegenover dat het daar een stuk rustiger is dan in de populairdere 'Upper'. Behalve 'rood' is Antelope Canyon moeilijk met woorden te beschrijven. Ik laat de foto's dan ook even voor zich spreken.

We deden de tour aan het begin van de dag - gelukkig maar, want het werd al snel behoorlijk heet. Na de tour (en een drankje van de Starbucks) besloten we een verkoelende duik in het meer te nemen. Erg lang kon het niet, want we zouden levend verbranden, maar het heeft toch wat aardige plaatjes opgeleverd.

De rest van de dag was rustig: we hebben wat gelezen en zijn opnieuw gaan barbecuen. Misschien leuk om te vermelden: we hebben tot nu toe wat 'pech' met onze campingplekjes - er zit elke keer geen barbecue bij. Dus besloten we zaterdag dan maar een eigen barbecue aan te schaffen bij de Wallmart. Hij is wat provisorisch in elkaar gezet (je bleek een schroevendraaier nodig te hebben, en die hebben we niet) maar hij heeft ons al twee keer van een heerlijk Amerikaans maaltje voorzien. Inclusief hamburgers met honing-barbecuesaus, buffalo wings en spareribs.

Snel door naar gisteren. De reis van Page naar Monument Valley duurde maar twee uurtjes, dus we hadden alle tijd om Monument Valley goed te bekijken. We stonden op een nieuw aangelegde camping met uitzicht op de 'monuments', en ook hier was het weer bloedheet. Vlak bij ons plekje zaten allemaal holletjes van kleine knaagdiertjes die absoluut niet te bang waren om even een kijkje te komen nemen.

Het Visitor's Center van Monument Valley is waar het eigenlijk allemaal gebeurt. Je hebt daar het beste uitzicht over de drie bekendste ‘monuments’, je kunt een scenic drive doen langs de rotsen en je kunt je in een terreinwagen laten rondrijden door een gids. Probleem voor ons was alleen: na twee foto’s heb je het uitzicht op de ‘monuments’ wel gezien, de scenic drive mag je niet doen met een camper, en aan een guided tour betaal je je blauw.

De enige optie die overbleef voor ons was de Wildcat Trail te wandelen - om een van de rotsen heen, over de vlakte zonder schaduw, met 35 graden. Toen we ernaar informeerden bij een medewerker, raadde zij het ons af om de hike op dat moment te doen: we konden beter nog even wachten tot het iets koeler was. Dus hebben we een half uurtje gewacht en zijn toen alsnog de zes kilometer lange trail gaan lopen. Ondanks de hitte en het gebrek aan beschutting was het een van onze beste beslissingen tot nu toe. Op de trail kregen we de kans de drie zo bekende rotsen van een heel andere kant te bekijken en eigenlijk werd toen pas duidelijk hoe groot die dingen eigenlijk zijn. We waren bovendien de enigen op de trail, afgezien van twee hardlopers die ons kort na de start inhaalden. We weten niet of ze het overleefd hebben.

Uitgeput en verhit kwamen we na slechts een uur en drie kwartier (er staat 2 -3 uur voor de wandeling) weer terug bij het startpunt. Terug op de camping hebben we een koude douche genomen en zijn we gaan eten. We sloten de dag af met een prachtige sterrenhemel en het gehuil van coyotes.

Vandaag zijn we als gezegd naar Capitol Reef gereden over de mooiste route tot nu toe. Onderdeel daarvan was de Trail of the Ancients waarover ik had gelezen dat het een van de mooiste wegen van Utah is. Nou, dat kan ik me helemaal voorstellen. Genietend van het uitzicht en de coyote die de weg overstak, kwamen we plotseling aan bij een paar waarschuwingsborden: gedurende 3 mijl een onverharde weg, haarspeldbochten, en afgeraden voor campers. Dus uiteraard ben ik doorgereden. De airco was niet opgewassen tegen onze klamme handjes, maar het uitzicht was fantastisch. Boven aangekomen stond een aantal Amerikanen die, toen ze ons zagen aankomen, spontaan begonnen te applaudisseren. En een tegemoetkomende bestuurder draaide zijn raampje open en feliciteerde ons met deze ‘overwinning’. Blijkbaar hebben we iets bijzonders gedaan.

Britt is inmiddels ontwaakt, dus we gaan zo maar eens op pad. Tot de volgende update!