Dag 11, zaterdag 02-06-2018

We stonden wederom vroeg op want we wilden onzettend veel doen vandaag. Een stop in Rapid City was gelukkig niet meer nodig. Dat scheelt weer tijd! We wilden nog een een paar wandelingen in Badlands NP gaan maken. We reden vanaf de camping eerst naar de Fossil Exhibit Trail. Dit zou een korte trail zijn met informatie over fossielen. Kort was ie zeker; we waren binnen 10 minuten klaar. Langs de kant stonden allerlei informatieborden met fossielen erop. Het schijnt ook dat bezoekers hier nog regelmatig fossielen vinden. Wat we van de parkranger begrepen; na iedere regenbui is een stukje van de Badlands weggesleten. Hierdoor is er telkens een nieuwe laag waarbij je makkelijk fossielen kan ontdekken. Dat is de reden waarom in de verre toekomst Badlands NP niet meer zal bestaan. We reden verder en stopten bij de Notch Trail. We vonden dit beiden een leuke trail. We moesten namelijk met een grote ladder omhoog. De rest van de route ging langs een schuine wand. Wat ernaast zat? De afgrond! Het was een prachtige wandeling door het grillige landschap. Helaas was het geen rondje, de route eindigde met een uitzicht over het park. We moesten daarom hetzelfde stukje teruglopen. Op de weg terug zagen we nog iets heel engs! Een ratelslang! Hij lag tegen een rots aan, we konden 'm van top tot teen bestuderen. Gelukkig "ratelde" hij niet, anders waren we meteen weggeweest. De rest van de trail keken we extra goed waar we onze voeten plaatsten...toch niet bovenop een slang? Dat ze hier voorkomen is dus echt geen grapje! Na deze wandeling liepen we ook nog de Window Trail, it was wederom een hele korte wandeling. De trail eindigde met een natuurlijke opening in de Bandlands met uitzicht over de canyon. Ook liepen we nog de Door Trail. De trail begon over een pad met van die houten planken. Vervolgens kon je door de Badlands zelf heen lopen. Dat was dus een beetje klim en klouterwerk. Het uitzicht was prachtig, alsof je over een andere planeet loopt. Op de terugweg kwamen we nog een gezin tegen waarbij het meisje bang was voor slangen. Het meisje zag namelijk een bordje staan; wees alert op ratelslangen. Deze bordjes staan overigens door heel het park. Die moeder dacht, ach dat zal wel meevallen. Vraag anders aan die mevrouw daar (wees naar Marleen). Ze heeft vast geen slang gezien. Helaas moest ik moeders en het kleine meisje teleurstellen...

Na deze wandeling was het tijd om Badlands NP te verlaten. We verlieten via Highway 240 het park en stopten bij exit 131. Hier was namelijk het Visitor Center van de Minuteman Missile. In de Koude Oorlog stonden de VS en de Sovjetunie lijnrecht tegenover elkaar. Er ontstond toen een (nucleaire) wapenwedloop. In het Visitor Center kregen we allerlei informatie hierover. Op zich kunnen we prima Engels, maar om al die bordjes in het Engels te lezen is toch wel vermoeiend. We besloten daarom vooral plaatjes en filmpjes te bekijken. De zogenaamde Historic Site is in 1999 ontstaan en bestaat uit een launch control facility, Delta-01 inclusief een ondergrond launch control center. Hier moesten twee Air Force officieren diensten draaien van 24 uur. Zij moesten immers klaar staan om een raket te lanceren als er sprake was van een nuclaire aanval. Jammer genoeg konden we Delta-01 niet bezoeken. Je moet namelijk ruim van te voren kaartjes online reserveren. Wel konden we Delta-09 bezoeken, de raket zelf. Tegenwoordig zit er in de silo een trainingsraket van hetzelfde formaat als de raket uit die tijd. We besloten daarom verder te rijden naar exit 116. Daar aangekomen dachten we in eerste instantie dat de boel was afgesloten. Er stond namelijk een groot hek omheen. Al gauw bleek dat je wel naar binnen mocht, het hek stond er alleen om de koeien buiten te houden. Binnen op het terein aangekomen zagen we een silo met een enorme raket. We konden via de mobiele telefoon een gratis audiotour doen. Nou ja, voor ons is dat alleen niet bepaald gratis...Terwijl we terugliepen naar de camper kwam er een parkranger aangelopen. Ze vroeg ons of we de gratis audiotour hadden gedaan. We legden uit dat we uit Nederland komen en dat bellen met onze mobiele telefoons nogal duur is. Ze nam ons vervolgens terug het terrein op en we kregen een privé tour van haar. We kregen uitleg over alles wat we zagen. Ruim 30 jaar lang werd er hier 24 uur per dag gewerkt. Ze vertelde ons over allerlei veiligheidsmaatregelen. Zo moesten alle codes correct zijn voordat er een raket gelanceerd kon worden. Hier waren altijd meerdere mensen voor nodig. En stel dat er een aanval had plaatsgevonden, en beneden op de grond kon men geen raket lanceren, dan was er een back up. Ruim 30 jaar lang, 24 uur per dag, vloog een vliegtuig boven dit gebied die alles aan het monitoren was. Indien nodig kon ook vanuit de lucht een raket gelanceerd worden. Er stond ook een soort antenne op de grond waarmee dit mogelijk werd gemaakt. Ook zagen we een groot en een klein luikje. In het kleine luikje moesten de codes werden ingevoerd waarmee het andere luik kon worden geopend. Op deze manier was het ook mogelijk om een raket te lanceren. Ook hier was nog een extra back up. Stel dat dit zonder toestemming gebeurde, dan reed er vanaf Delta-01 een speciale auto met beveiliging naar Delta-09. Het openen van het tweede luik zou ongeveer een half uur duren, genoeg tijd voor de beveiliging om ter plaatse te komen. Over de silo zit een glazen koepel met daarachter een groot betonnen blok. Dit gigantische blok werd bij een lancering in één keer weggeblagen. De raket kon over de Noordpool reizen en zijn doel (Rusland) in minder dan 30 minuten bereiken. Om even een idee te geven hoe krachtig de raket is: het is een 1.2 megaton oorlogskop, dit staat gelijk aan meer dan een miljoen ton aan dynamiet. De krachtigste antoombom die Amerika destijds en tegenwoord heeft staat gelijk aan de kracht van alle bommen die in de tweede Wereld Oorlog zijn gegooid inclusief de twee antoombommen op Japan. We waren diep onder de indruk van het verhaal van de parkranger. De Koude Oorlog hebben wij beiden niet bewust meegemaakt. Toen de Koude Oorlog eindigde waren we beiden nog erg klein. Nooit geweten dat de spanningen tussen de VS en de Sovjetunie zo enorm groot was...

We stapten vervolgens weer in de camper en reden naar het dorpje Wall. In dit dorpje schijnt een hele leuke winkel te zitten. De winkel werd al kilometers van te voren met van die grote reclameborden aangegeven. Daar aangekomen zagen we een winkelstraat met een groot gebouw. Aan de andere kant van de straat zaten vooral kleinere winkeltjes. Het zag er westernachtig uit. De kleinere winkeltjes stelden niet zoveel voor, maar in die grote winkel aangekomen...!? We wisten niet wat we zagen! We waren in het Wilde Westen terechtgekomen. Overal zagen we dierenkoppen aan de muren en westerngerelateerde dingen. Bankjes met een cowboy, meerdere saloons. Het zag er fantastisch over-de-top uit. We zagen de meest vreemde dingen. Zelfs een reuze dinosaurus die je elk moment kon aanvallen, je kon met Mount Rushmore op de foto. Je kon op een stijgerend paard zitten en ermee op de foto enz. enz. Het was een heel vreemd gebeuren. In dit geval moet je de foto's terugzien. Het valt gewoon niet uit te leggen. Het was in ieder geval een leuke tussenstop.

Wederom reden we verder, volgende stop: Deadwood. Deadwood schijnt een leuk westerndorpje te zijn. Het was al laat en we besloten de geplande scenic byway te laten voor wat het is. Nu even trappen met dat hok, en rond 18.30 uur kwamen we bij de KOA camping in Deadwood aan. We zijn niet bepaald fan van KOA, máár er is WIFI en het ligt dichtbij het centrum van Deadwood. Niet veel later kregen we ook buurtjes op de camping. Het waren leuke lui, op dat moment wisten we alleen dat ze uit Portland, Oregon kwamen. Net zoals onze buurtjes besloten wij naar het centrum te gaan. Er stopte een schattig shuttletreintje op de camping die ons voor een dollar naar het centrum bracht. Het was erg gezellig in het shuttletreintje met onze buurtjes maar bij het centrum aangekomen gingen we ieder onze eigen weg. We besloten door het onwijs leuke dorpje te struinen. Dit was écht een westerndorpje, wat zag het er leuk uit! Overal waar we keken waren winkeltjes, casino's en restaurantjes. We zagen zelfs nog een heuse shootout. Het was inmiddels rond 20.00 á 20.30 uur en waren beiden moe en hongerig. Op Tripadvisor hadden we een restaurant opgezocht die goed aangeschreven stond. Binnen aangekomen moesten via het casino naar het restaurant. Hoe vreemd is dat? We kregen een leuke tafel toegewezen en bij het bestellen van een biertje stuitten we tegen een probleem. Rogier had zijn rijbewijs in de camper laten liggen. Bij het kopen van alcohol moet je je hier altijd legitimeren. Ze zijn er erg streng in. Het enige wat Rogier kon laten zien was zijn Pathe Unlimited kaart met zijn geboortedatum en foto erop. Gelukkig kneep de barman een oogje dicht! We hebben beiden onwijs lekker gegeten, dit was écht een aanrader. Na het eten waren we beiden zó moe van deze dag dat we besloten terug te gaan naar de camping. Al voor 22.30 uur lagen we beiden in coma.