17 juni Van Nordegg naar Banff

Vanmorgen stonden we op onder een strak blauwe hemel. Dat beloofde veel goeds. De camping was goed en de weg ernaartoe (en nu weer terug) is prachtig. Er is nauwelijks verkeer op deze weg. Na een aantal km’s kwamen we een paar herten tegen. Fotootje gemaakt en daarna door naar het Columbia Icefield. We hadden tenslotte tickets. De rit ernaar toe was prachtig en ruim op tijd konden we de RV op een royale plek parkeren. Mooi om nog een kopje koffie te pakken op het terras van het Icefield information center (van hieruit kun/moet je allerlei toertjes boeken in de directe omgeving).

Vanaf het terras heb je een geweldig over de Athabasca gletsjer en het omringende gebergte met gletsjers een mooi besneeuwde toppen die tot 3500m  hoogte reiken. Om 11h00 moesten we in de rij voor een luxe touringcar richting de gletsjer. Lekker rustig, geen gedrang.

Een zeer enthousiaste jongedame was onze chauffeur, die onderweg naast veilig sturen ook nog wat over de omgeving vertelde. Na een minuut of 10 moesten we overstappen op een bus met enorm geprofileerde banden. Hiermee ging je daadwerkelijk de gletsjer op na eerst nog een ijzingwekkend steil weggetje richting het ijs af te dalen. De chauffeur, ene Kevin, had ook nog wat informatiefs te vertellen over de gletsjers, ontstaan, global warming etc.

We werden een flink eind het ijs op gereden, waarbij het maar de vraag is of dit soort toerisme wel zo goed is voor het lokale klimaat, maar mooi is het in ieder geval wel. We mochten een kwartiertje over de gletsjer lopen ( samen met nog zo’n 3 busladingen), maar het schijnt veel erger te kunnen.  Het uitzicht op de gletsjer en de bergen met hun ijsvallen is er prachtig. En wat een mazzel met het prachtige weer. Twee dagen ervoor had het er nog gesneeuwd (het kan ter plekke tot -50 °C koud worden in de winter!).

Na een kwartiertje lekker bakken op de gletsjer werden we weer teruggereden met de truck, nu het steile weggetje op met onderweg een mooi zicht op de morenen/stuwwallen naast de gletsjer. Daarna weer in de luxe touringcar en vervolgens zijn we naar de skywalk gebracht. De skywalk is een soort glazen brug die vrij hangt op ongeveer 250 m boven een dal. Ene Becky stond te popelen om een free guide tour te doen. Ze was net beëdigd om dit te doen. Je kon ook een self guided audiotour doen, maar dat kon je het arme meiske toch niet aandoen.

Ze heeft ons bijna drie kwartier rond geleid en van alles verteld over de fauna, gletsjers, waterlopen, de bouw van de skywalk en dat een berg zijn ijs laat smelten in rivieren die in drie verschillende oceanen uitkomt. Uniek in de wereld. We kregen alle tijd om ook nog foto’s te maken, toch apart, staande op een 4 cm dikke glasplaat met 250m lucht onder je. Leuk om te doen. En prettig rondgeleid door een leuke guide. Toppie! Tot slot zijn we weer netjes met de touringcar teruggebracht naar het Icefield center. Daar was het inmiddels bijna uit zijn voegen gebarsten van de drukte.  Goed om een vroegere toer te boeken!

Vervolgens hebben we de RV zuidwaarts gestuurd, over de icefields parkway richting Banff. Op een kruispunt was een benzinepomp. Even wat tanken zodat ik zeker wist dat we Banff zouden halen. De weg is niet gezegend met veel benzine pompen. Het laatste stukje richting Banff is er bijna 200 km geen pomp. Dat wisten die gasten bij de hiervoor genoemde pomp blijkbaar ook, want ze vroegen een belachelijk bedrag voor de benzine (1,9 CAD, waar het normale tarief hier in de buurt ongeveer 1,45 CAD per liter is). Maar ja stil komen te staan in een gebied waar het mobiele bereik 0 is, is ook geen aantrekkelijke optie.

Na deze bittere pil zijn we weer doorgereden en opeens zagen we een zwarte beer de weg over steken. Maar hij was al vertrokken voor we maar een camera konden pakken.

Even verderop hadden we meer geluk. Een zwarte beer was ook net voor ons over de weg gesjokt. We konden netjes aan de kant van de weg stoppen en konden het mooie dier fotograferen en filmen. Des te leuker omdat hier op zijn gemakje een snel stromend riviertje met het grootste gemak over zwom, zich op de oever aan de overkant lekker uitschudden en vervolgens in het bos verdween. Ontzettend leuk toch weer.

De weg is ondertussen schitterend met prachtige uitzichten op de bergen met daarvoor soms helderblauwe meren, azuurblauwe meanderende riviertjes al dan niet met watervalletjes gelardeerd. Zie tzt. de foto’s zou ik zeggen. De beleving is niet goed te beschrijven, maar constant genieten is het wel. We hadden nog een soort niet gezien, het dikhoornschaap maar werden op onze wenken bediend. Een groepje puber mannen dikhoornschapen stonden lekker langs de weg te knabbelen en lieten zich graag fotograferen.

Daarna even tijd voor een lunch. Voor het eerste heerlijk in de campingstoeltjes in de volle zon zitten genieten. Heerlijk na een paar weken zeer gematigde temperaturen.

Een eindje verderop was een prachtig uitzicht, daarvan moest even een foto gemaakt worden (als je niet oppast stop je elke km voor een foto, dat wordt toch wat veel van het goede). Maar goed, deze moest echt toch even. Hadden we beter niet kunnen doe want Annie moest even proberen of een I-phone 6S+ tegen een van circa 2 verticale metertjes bestand was. Nou beste lezers ik kan jullie opgelucht mededelen, dat is ie, zelfs zonder het beschermhoesje. Jammer dat Annie meende het ding vast moest blijven houden tijdens zijn val. Voor een iets minder soepel lijf zijn een paar metertjes iets minder geweldig. Geen krasje op de Iphone, maar een blauwe arm, gekwetste pols, twee gebutste knietjes, een pijnlijke rib en een gekwetst ego waren het resultaat na een eerste beoordeling van An, languit op de rotsen.  Voordat wolven, coyotes, beren en andere aaseters hun slag konden slaan, An toch maar opgeraapt en de meest pijnlijke plekken gekoeld en terug naar de RV om ff bij te komen. Vallen tijdens vakanties schijnt erfelijk te zijn, maar dit keer leek er geen hospitaal aan te pas te hoeven komen.

De rest van de toch nog best kunnen genieten hoor. Nog een tussenstopje bij een prachtig meer met daarbij een mooie Canadese lodge. Nog even lekker gewandeld. En toen door naar Banff.

Op de Icefield Parkway was het eigenlijk best rustig, maar het laatste stukje via de 1 naar Banff was erg druk. We hebben de RV veilig door het ontzettend drukke centrum van Banff naar de camping ( Tunnel mountain trailer village) geloodst.

Dit park staat onder beheer van de Canadese nationale parken. Het is erg groot. Bij aankomst werden we keurig van de nodige info voorzien, met een preek van de wat oudere vrouwelijke parkwachter dat we na 11h00 stil moesten zijn en volstrekt geen alcohol mochten nuttigen. Dit moest ze, vond ze, een paar keer herhalen. Blijkbaar was An der faam vooruitgesneld. Ik keek de dame blijkbaar zo vernietigend aan dat ze er direct achteraan “sorry it has been a long day” toevoegde. Daarna ontdooide ze en werden we uiterst vriendelijk een prettig verblijf toegewenst.

De plek is mooi en de camping is ondanks zijn grootte heerlijk rustig. Gezien het tijdstip en het redelijke aantal muggen besloten we maar binnen te eten. Nog een paar potjes Yahtzee en toen heerlijk slapen (tenminste dat hopen we gezien alle kwetsuren).