23 juni slotdag

Vandaag de laatste echte reisdag, helaas. We zijn via de 97C van Kelowna naar het westen gereden. Vannacht heeft het hard geregend. Ik vermoed dat er straks een enorme zwerm helicopters boven de delicate kersjes gaat fladderen. Wij gingen op tijd op pad na eerst alles wat op fruit en zuivel lijkt opgegegeten te hebben, want dat mag straks niet mee over de grens naar de VS.

Rond Kelowna was het erg druk op de weg, maar na het verlaten van West Kelowna werd het erg rustig. Het uitzicht op Lake Okanagan was erg mooi, het zuidelijke stuk is sowieso mooier dan het noordelijke. De weg via Hope richting Vancouver is mooi, zowel om te rijden. 4-Baans en geen road works dit keer. Het stuk na Kelowna gaat lang en steil omhoog tot een pashoogte van ruim 1700 m. Ook hier weer mooie uitzichten, mooie meren en zowaar nog een zwarte beer. Hij/zij liep lekker te grazen langs een meertje. Het blijft leuk.

Het weer was redelijk, zwaarbewolkt en af en toe reden we bijna in de mist na het stadje Hope. 

We hebben de Breidal veil falls nog even bezocht. Op de parkeerplaats was net voldoende ruimte voor ons en een bus vol met Chinezen, we waren duidelijk weer op een toeristische route beland. Een kort licht klimmende wandeling door een mooi regenwoud bracht ons naar de toch wel weer mooie Breidal veil falls. Als je er toch langskomt de moeite waard om even naar toe te lopen. Op de parking nog even de laatste stukjes bacon gebakken en een soepje bereid. Dat was nog een hele klus want de camper stond behoorlijk schuin berg af en de pannen wilden niet op de kookplaat blijven staan. Toch alles weer zonder brandwonden geklaard.

Daarna verder via het plaatsje Chilliwack naar Abbotsford om daar de grens met de VS over te steken. Er was aangekondigd dat de wachttijd een 20 min zou zijn. En inderdaad stond er een aardige rij auto's te wachten. Daartussen liep een Amerikaanse douane beambte die tot taak had het verkeer in goede (=5) banen te leiden. Hij deed dit met zichtbaar genoegen en met veel entertainment.

Toen wij aan de beurt waren, na inderdaad ruim 20 min, kregen we van de beambte een geel kaartje waarop hij slechts aankruiste dat we een I 94 formulier moesten invullen, geen doorzoeking van de camper gelukkig. Hij nam onze paspoorten in en verwees ons naar een collega, die ons naar een plekje dirigeerde waar we de camper mochten parkeren. Vervolgens gebeurde er....niets. Na een minuut of vijf wachten ben ik maar uit de auto geklauterd en heb de beste man gevraagd "What now?". Oh zei de man, heeft niemand je verteld dat je naar dat (achteloos knikje met het hoofd) kantoor moet. Nee dus, maar goed. Op naar het kantoor waar een bont gezelschap met allerlei problemen zaten te wachten (waaronder een Canadees ouder echtpaar dat op strenge toon werd verweten dat ze een halve liter yoghurt en een zakje druifjes hadden meegesmokkeld. Ze kwamen er met een reprimande van af.

Na ook hier weer een klein kwartier wachten waren we aan de beurt. We vroegen ons af hoe het verder ging, want we hadden geen paspoorten meer bij ons. Wim was snel klaar want hij had nog een geldig Esta (dat helpt een beetje), maar An moest het I 94 formulier invullen. De beambte had intussen de paspoorten bij zijn collega opgehaald.  Vervolgens van alle vingertjes een electronische afdruk, een foto, de nodige stempeltjes en toen was het klaar. En het moet gezegd, de douane beambte was erg aardig en behulpzaam. We moesten nog 6USD pp. aftikken. Dit kon keurig met de credit card (of cash in USD).

Het hele gebeuren had al met al bijna 50 min geduurd. Toen op naar Lynden, een klein stukje rijden. We hadden een plaatsje op de KOA gereserveerd. Een mooie camping. Plaatsjes wat dicht op elkaar, maar mooi gelegen in een park en....geen snelweg noch een spoorlijn in de buurt. 

We zijn nog even Lynden in geweest. Het plaatsje heeft een grote buitenwijk met werkelijk prachtige nieuwbouw huizen, maar het stadje zelf is qua kern niet groot, maar wel apart. Na de eerste kolonisten is er een fors aantal Nederlandse emigranten aangekomen in in de 1950's nog een golfje met zoals diverse borden vermelden meer dan gemiddeld grote gezinnen. Je ziet inderdaad veel Nederlandse namen, maar het meest aparte is de oude binnestad. Welgeteld één straat waar ze een Amerikaanse versie van een soort Zaanse buurt hebben gecreëerd inclusief windmolen. Op een lange gevel is zelfs een muurschildering van een meter of vijftig met alle typische Hollandse zaken (ja klompen, tulpjes, kazen, soort Volendamse klederdracht etc.). Toch aardig om te zien.

In een klein restaurantje lekker eenvoudig gegeten onder de klanken van een live zingende Amerikaanse die diverse evergreens zeker niet onverdienstelijk zong, zichzelf akoestisch op de gitaar begeleidend. Toch sfeervol op een leuke patio buiten in het zonnetje, want het was HEERLIJK weer. De tank maar alvast volgegooid want in Lynden is het relatief goedkoop tanken en dan morgen nog een uurtje rijden (exclusief de grensperikelen) naar de camper verhuurder en dan zit het erop.

Ik hoop dat iedereen van onze verslagjes/foto's heeft genoten. Wij hebben een pracht vakantie achter de rug. Ja het weer kon (veel) beter maar het heeft ons nauwelijks gehinderd in onze uitstapjes. Wel relatief weinig buiten kunnen eten. Maar het land is prachtig, de mensen allervriendeljkst en het verkeer een genot zo hoffelijk als hier gereden wordt. En die natuur, we zijn verwend,  zoveel natuurschoon en zoveel dieren gezien. Als je toch zou willen emigreren dan begrijp ik die Nederlanders die dat gedaan hebben een stuk beter.

Maar we gaan weer terug. Na een maandje verlangen we ook weer naar onze kids, hondjes en familie. 

Nog even vliegen morgen en wie weet tot een volgende keer.

Annie en Wim