Dag 2: Seattle, camper ophalen en Canada.

Na een zeer vroege start en een zeer vroeg en vullend ontbijt bij het het begrip ‘Danny’s’ (een amerikaanse keten, adverteren met dat hun pancakes 50% more fluffier zijn), hebben we de koffers weer gepakt en op naar de camper. Een klein detail is dat de camper niet in Seattle opgehaald moet worden, maar in Everett, een stad ten noorden van Seattle. Wat navraag leerde ons dat we gewoon de metro moesten volgen naar het eindpunt en daar een taxi moesten nemen. Een dure aangelegenheid, maar oke.

Eenmaal in de metro zag een Amerikaan ons stuntelen met de lijnenkaart van Seattle en vroeg ons waar we van plan waren heen te gaan. Ons plan vond hij onzin, we moesten gewoon de trein nemen naar Everett, dat scheelde ons een hoop geld. Hij zou ons laten zien waar het treinstation was downtown Seattle en leverde ons inderdaad af bij King’s station. Wij, bepakt en bezakt, zochten naar de goede trein…maar deze bleek alleen in de spits te rijden. Terug bij af dus. 
Plots liepen we langs een busstation en jawel, er rijden ook bussen naar Everett. Om jullie alle ellende te besparen kwam het er op neer dat wij 3 uur later, 3 bussen later, 5 regenbuien later,  een  ‘ Orca card’  later op de plaats van bestemming waren. Ondanks dit tijdrovende, maar zeer avontuurlijke verhaal, waren wij alsnog 1,5 uur te vroeg voor onze afspraak om 13.00 uur om de camper op te halen. 
Gelukkig was de dame van Cruise America zeer meegaand en onze camper was al klaar! Deze mochten wij dus direct meenemen! 

Eerst een stop bij de Wallmart, een grote Amerikaanse supermarkt keten. Alles, echt alles hebben ze hier. Paul was als een kind in een snoepwinkel en wilde er eigenlijk niet meer uit. Van alles wat je normaal in een supermarkt kan vinden x 3, tot kleding, tot vuurwapens, tot hengels, tot tv’ s, tot kanos, tot huisdieren, opticien, apotheek….ik was er klaar mee, dus Paul na een tijdje kunnen overtuigen dat we best een rit voor de boeg hadden en moesten gaan.

De camper gevuld met eten en drinken gingen we onderweg. Dat is best wennen zo’ n rijdend huis. Lampjes die gingen branden en dat soort dingen. Gelukkig was er een boek in het Nederlands aanwezig over het rijlen en zeilen met een camper (omgedoopt “RV’s for dummies”) en dit leerde ons dat het brandende lampje ook weer uitgezet kon worden. We hebben het boek inmiddels al tig keer gebruikt, zelfs Paul leest nu eerst voordat hij iets doet. 

Toen we regio Seattle uitreden kwam het zonnetje weer terug en in dezelfde vaart de mooie natuur. Prachtige bossen en watertjes. Een rechte weg richting de grens. Pas file bij de grensovergang. Weer door een hokje heen, de volgende onaardige douane ambtenaar, weer dezelfde vragen (wij zijn jullie van elkaar, hoelang kennen jullie elkaar). De beste man was een lastige vraag aan het bedenken toen hij zag dat er ergens in de file achter ons een auto flink aan het roken was. Hij sprong het hokje uit en bij terugkomst enkele minuten later mochten we door. CANADA! 

Een stukje nog tot Vancouver, waar direct de regen ook weer terugkeerde. Na een aantal keer verkeerd te hebben gereden, wat een enorme stad, kwamen we aan in Horseshoe bay. Dit ligt ten noorden van Vancouver en daar gaat o.a. de ferrie naar Vancouver island vandaan. Het oorspronkelijke plan, met nadruk op oorspronkelijk, was dat we een hapje zouden eten en dan een plek voor de nacht zouden vinden. Het was een lange drukke dag al geweest. 

We liepen naar het kantoortje van BC Ferries om informatie op te vragen over de overvaart. Maargoed dat is net als een tram in hartje Rotterdam, gaat aantal keer per uur, dus dat geeft speling. Wel vertelde de dame in het kantoortje dat campgrounds er niet echt waren in de buurt, maar dat we de RV wel voor de boot mochten zetten na de laatste overvaart zodat we als eerste er de volgende dag opkonden. Niet erg romantisch dus. 

We besloten dus gewoon even door te gaan, hapje eten in Horseshoe Bay en dan toch vanavond nog op de boot te stappen. 

Poging 2 op een steakhouse leek beter te lukken. Een restaurantje aan de haven had nog plek voor ons. We besloten buiten op het terras te gaan zitten. Wel wat fris, maar het is er prachtig. De ober, jaar of 75 met duidelijk beginnende parkinson, bracht mij een dekentje. Naast ons zaten een stel van ruim in de 70, beetje decadent stel. Toen we aan het wachten op het eten waren (beiden een steak sirloin) hoorde we wat rumoer achter ons. Er had zojuist een vogel het lef gehad om te poepen op meneer. Ongehoord zo in de vrije natuur. Al stuntelend hoorden we de ober zijn excuses maken voor het brutale dier en als een grapje zeggen dat hij anders wel een paraplu kon regelen. Op dat punt piesten Paul en ik al bijna in ons broek, maar het begon echt te druppen toen het stel aangaf dat wel prettig te vinden. Daar zaten we dan, wij moe van een reis, overwelmd door de natuur, dikke steak voor onze neus en onze buren met de paraplu vakkundig vastgemaakt aan hun tafel zodat ze beschermd waren tegen die onopgevoede vogels. 

Snel afeten en naar de camper toe, de overvaart van 19.30 hadden we inmiddels gemist (de 75 jarige ober ging nie zo snel). Na weer een aantal keer verkeerd te zijn gereden, daardoor langs een luxe jachthaven gereden, kwamen we aan op de boot. Wij en 3,5 kip. Goed, 1,5 uur genieten voor mij. Voorop het dek, verrekijker om en gaan. Prachtig, wat is dit het mooiste wat er is. De zon ging onder en ik speurde de zee af voor Orca’s. Na 45 minuten was Paul versteend (hij had al een poging gedaan om het vol te houden, 2x koffie en een warme chocomel voor mij te halen) en ging hij terug naar binnen op de warme stoeltjes. Maar dat is niets voor mij, ik bleef helemaal alleen (heerlijk) op het voorste puntje en waaide uit. Dat ik vervolgens de eerste 8 uur niet meer op temperatuur zou komen nam ik dan maar voor lief. Evenals het feit dat ik geen enkele orca, zelfs geen dolfijn of een vis heb gezien. Wel veel stukken hout (door de verrekijker net Orca’s) met dikke meeuwen erop. 

De zon was in de zee gezakt toen we in Nanaimo aankwamen. Paul had zich wel nuttig gemaakt op de boot en een campground opgezocht. We reden erheen in het pikkedonker en vonden het zowaar. Er werd niet moeilijk gedaan, ookal was het 22.00 gepasseerd, en we kregen een plekje in het bos. Full hookup, dus nog ‘ luxe’  ook. Goed, hoop gestuntel met alle technische ellende om die RV aan de gang te houden, lekkende waterslang, gingen we maar snel naar bed. Samen op het smalle bedje boven de rijcabine was uitgesloten. Dat ging niet passen, dus ik alleen erboven en we klapten het tafeltje in om een bed voor Paul te maken. Eindelijk, slapen.