Dag 3: Nanaimo, Courteney, Miracle Beach

De bijgeleverde dekbedjes waren flinterdun en aangezien ik tot op mijn bot verkleumd was op de boot, was het vrij fris de eerste nacht. Paul was veel wakker geweest na 03.00 en was al weer vroeg op de been. Het voelde veel later toen ik eruit ging, maar de klok gaf echt 06.15 aan. Man, man, wat gebeurt er met me. De campground leek wel uitgestorven, wel veel RV’s maar geen mens te bekennen. Paul was wat grumpy, zijn beste vriend (uiteraard na Mike) het koffiezetapparaat bleek niet te passen op de door ons meegebrachte stekkers. Weten we gelijk waar het spreekwoord balen als een stekker vandaan komt. We besloten de camper beetje op- en in te ruimen en wat ontbijt te maken. Paul is een tijdje met een filter en water aan de gang geweest en kreeg daaruit inderdaad iets koffieachtigs. Duurde wel een half uur, maar dan heb je wat. Eitje gebakken, bacon erbij en raar zurig brood met salami en ‘gouda’ . Lekker gegeten op onze picknicktafel in alle rust, omringd door heel veel fluitende vogeltjes. 
Paul kreeg een briljant idee en maakte met zijn zakmes de stekker passend voor zijn geliefde koffiezetapparaat, dit werkte. Ongelofelijk hoe handig die Paul. 

Aangezien we ons realiseerden dat dit een beste luxe campground is en we niet weten wat we verder zullen treffen, hebben we de douches op de campground zelf uitgeprobeerd. Op muntjes liepen die dingen en vakkundig heb ik uitgebreid mijn haar kunnen wassen en op een vierkante meter de rest van mijn spullen ook nog droog kunnen houden. 
Nieuwe waterslang gekocht bij het winkeltje en gaan. Op naar miracle beach (Black Creek, Courtenay).

Prachtige kustweg genomen in plaats van de highway, langs allerlei dorpjes. Nog best een eindje rijden, dat Vancouver Island lijkt klein…maar schijn bedriegt. Onderweg kwamen we langs de bekende Walmart, we hadden nog wat kleinigheden nodig (zoals een waslijn, afwasborstel en eten). Blijkt dat je in de Walmart best prima Wifi hebt, dus Paul maakte van de gelegenheid gebruik om Mike en Amber te facetimen. Dat was best gezellig in zo’n grote winkel met virtueel onze beste vrienden bij ons. We gaven ze even een rondleiding door de winkel. Tijdje later toch maar opgehangen, je hebt een soort focus nodig om ook echt daadwerkelijk te vinden wat te nodig hebt in de Walmart. 1,5 uur later kwamen we buiten. Boodschappen doen is hier duur, hoe gezonder des te duurder. Geloof dat we voor een zakje ijsbergsla $5 betaalden, incl. 50% korting omdat de houdbaarheidsdatum te dichtbij kwam. 

Na het middaguur kwamen we aan in Miracle Beach. Ik had deze campground van te voren gereserveerd (bleek niet nodig, veel lege plekken), omdat het me bijstond dat het mooi was. En hoe mooi. We staan met de RV middenin een natuurreservaat, bijna ‘regenwoud’ achtig. Doodstil is het, alleen veel kabaal van allerlei vogels. Rode buikjes, zwarte kopjes, spechten…het is een walhalla voor de vogels. We hebben een campground met een mooie picknicktafel en een BBQ, verder niets. Geen stroom, geen water en geen riool. We eten onze lunch en gaan wandelen. Ja wandelen, normaal heb ik er een hekel aan maar dat moet hier. Het is te mooi. 

Via een bospaadje komen we ineens op een langgerekt strand. Zover als je maar kan kijken kijk je uit op de besneeuwde bergen van Canada. Driftwood ligt overal. Het is eb, dus we besluiten richting de branding te lopen. Misschien beetje optimistisch, overal waar we liepen schoten de krabbetjes onder je voeten vandaan. In paniek sprong ik op Pauls rug en hebben we zo nog een afstandje afgelegd. We vonden Sand Dollars en allerlei andere schelpen. We liepen terug langs het bospaadje die ons nu langs een kreekje bracht. Paul zei een paar keer ‘dit zie je alleen in films’ . En dat is zo, ik weet weer waarom ik zo graag terug wilde naar Vanccouver Island en dat nog zonder een orca of een beer gezien te hebben (wel een slangetje onderweg).

We gaan BBQen, kochten hout bij de receptie en maakten het vuurtje aan. We kregen bezoek van een bijdehandte eekhoorn. Bij de repectie hadden we gezien dat er meerdere waarschuwingen hingen van de dieren hier in de buurt. Zo was onze vriend de eekhoorn een ‘goede’ eekhoorn, maar zijn grijze broer was niet gewenst. Als we die zagen moesten we bellen. Ook hingen er waarschuwingen voor beren en een to do lijst mocht je er 1 treffen. Het was vrij simpel, niet gaan rennen en je oprollen als een rolmops en je nek beschermen. Tenzij het een zwarte beer betrof, dan mocht je wel terugvechten. Bijzonder. 

We aten worstjes (honey/garlic, meer honey dan garlic helaas), maiskolf en een salade. En als toetje mashmellows. Ik besloot aan een boek te beginnen en las deze in no time uit. Paul vermaakte zich met het vuur en allerlei dingen in- rond de camper. 

Ik had last van mijn buik en ging op tijd naar bed. Paul douchte nog even op een openbare douche (ik waarschuwde nog wel voor beren en dat hij een zaklamp mee moest nemen) en daarna ging hij ook slapen. 

Het is nu rond 07.00 de volgende ochtend, het wordt al steeds later gelukkig en zit dit te typen met de vogels die fluiten en het zonnetje dat schijnt. De weersvoorspellingen zijn heel goed, warm en zonnig. Ik hoop dat het in het noorden ook zo is. We gaan vanddaag nog 250 km naar het noorden rijden, richting Port Hardy. Nu eerst ontbijten en het verslag van gisteren voor jullie online zetten via een hotspot op Paul zijn telefoon. Uiteraard geen Wifi hier.