Dag 8: Nanaimo & the USA

Akelig vroeg werd ik weer wakker, niet de eerste keer deze week eerder dan Paul. In het zonnetje heb ik in de vroege uurtjes nog een beetje gewerkt, aanvragen komen binnen en zo kan ik ze toch een beetje wegwerken/inplannen. 

Paul werd wakker en samen ontbeten we en checkten we nog even welke ferrie we zouden nemen. We hadden kort gezegd twee opties. Of dezelfde ferrie als op de heenweg, brengt ons naar horseshoe bay maar dan moeten we wel door vancouver heen, of de ferrie naar Twawassen (ofzoiets) dit ligt aan de onderkant van Vancouver dus bespaart ons een ritje door de stad. We wilden voor optie 2 gaan, maar die ferrie ging niet erg frequent en dan zouden we tot 13.00 uur moeten wachten. De andere ferrie, optie 1, ging zeker om het uur. We gokten op optie 2, zouden dan voor de spits door Vancouver rijden zouden we de ferrie van 11.00 pakken. Zo gezegd zo gedaan. 

Eenmaal voorgesorteerd op ons baantje om de ferrie op te mogen, hoorden wij een Nederlands stel vloeken en tieren dat er 1,5 uur vertraging zou zijn. Dat meen je niet, konden we nog terug? Nope, helemaal ingebouwd. We gingen onderuit zitten en keken het wat aan. Er kwam een spontane straatmuzikant ons verblijden (en na de nodige tijd ook vervelen) met talloze covers. Pff wat duurde dat lang zeg. We vroegen ons af hoe een ferrie in godsnaam vertraging kan hebben, van stukje omvaren was geen sprake. Was er iets stuk? We waren blij dat we deze overtocht niet op de dag van de tussenvlucht gedaan hadden, dan waren we mooi in de aap gelogeerd. 

Eindelijk, 2 uur later, gingen we de boot op. En pas na een tijdje zagen we de haven achter ons. Dag planning. Dag mooi eiland. We lunchten op de boot en zochten een mooi, windstil plekje uit voorop de boot in het zonnetje.  Ongeveer halverwege werd er door de intercom excuses gemaakt voor de gemaakte vertraging, op de eerdere vaart had een vrouwelijke passagier besloten het water in te springen en zij moest gered worden. Dit gaf gelijk antwoord op tal van onze vragen over hoe er vertraging kan ontstaan op een boot (natuurlijk, springers) en of iemand weleens van de boot af springt en of Paul op het randje mocht zitten.

Paul had al een paar uur niet zoveel gedaan en was als een vijf jarig kind met een ernstige vorm van ADHD over de boot aan het struinen. Het was dat we nog meer vertraging opliepen als ik hem over het randje zou gooien, dus ik overwoog Mike in te laten vliegen. Na 2 uur varen kwamen we aan in de haven van Horseshoe bay, we stapten de RV in en reden via onze navigatie Vancouver in. Helaas-peanutbuttercheese…dikke file. Welja. 

We vreesden nog voor file bij de grensovergang canada-USA, aangezien die amerikanen iedereen verdenken van terroristische aanslagen of kidnappings van Trump. Maar dat viel mee, stonden 2 autos voor ons. We hadden even de tijd om te douanepost nader te bekijken. Of beter gezegd de douane had de tijd om ons beter te bekijken. Ik denk dat er op 5 vierkante meters een stuk of 45 camera’s op ons gericht waren. Heel anders dan aan de overkant, de grens naar Canada toe. De Douane ambtenaar was zowaar vriendelijk gestemd en vroeg ons of we iemand verstopt hadden in de RV. Toen wij die vraag negatief beantwoorden mochten we doorrijden, vreemd volk. 

Het was al einde van de middag toen we in Amerika richting het zuiden reden. Eerst nog even boodschappen (een public market bleek geen supermarkt te zijn) bij een lokale Lidl achtige winkel en op zoek naar een campsite. We dachten dat Mount Vernon wel exotisch klonk, maar daar aangekomen bleek er alleen een trieste we-stapelen-RVs-op-elkaar camping te zijn. Zo een die we ook op Campbell river zagen. We keerden om en googlede wat, maar dat leverde niet veel op. Er zou een KOA camping in de buurt zijn, stukje terug. Op hoop van zegen, want het was inmiddels al avond aan het worden. 

KOA campings zijn duur, zijn een soort creme de la creme onder de campings, er was plek en we betaalden 50 dollar voor een nachtje (wel full hookup). Ons plekje was saai en klein, maargoed wel gratis wifi (yeaaah) en de douches bleken echt fan-tas-tisch te zijn. Net een badhuis, ook geen tijdklok, gewoon lekker verrimpelen hoe lang als je wilt. Nice. 

Mike en Amber hadden een vlog gemaakt over onze katjes, Malene een stukje film uitstappend op Daam en ik miste thuis. Wat een geweldige veestapel hebben we toch thuis. 

We aten restjes, morgen de RV alweer inleveren. Tijd gaat snel, maar toch hebben wij het gevoel hier al weken te zitten. Heel gek. Voor Paul voelt het alsof we naar huis gaan, terwijl we nog een eind te gaan hebben. 

Terwijl we spraken met duitse buren die elke 3 jaar een reis zoals deze maken, deze keer britisch columbia gedaan hebben, realiseren we ons dat de kans aanwezig is dat ook wij terug gaan komen. Canada is echt fantastisch, ik geloof dat Paul ook een beetje verliefd is geworden op dit land. En daarbij, deze camping is zo schoon dat we misschien zelfs Mike en Amber kunnen verleiden tot kramperen. Onze oosterbuur vertelde ons ook dat we misschien geen beren gezien hebben omdat de zwarte beer nog weleens in bomen wil gaan zitten. Damn was dat het, wij keken naar de grond, stom.