Dag 9: ByeBye Seattle, Hello San Fran

We ontbeten in het zonnetje en ruimden alles op, koffers weer inpakken. Op de een of andere manier leken we nu veel meer spullen te hebben, onze koffers waren loodzwaar. Paul zag een enorme eekhoorn, vast een chipmunk, in een boom. Nog even lekker douchen op de mooie camping en dan vamos. We reden richting Everett en doordat we op zoek waren naar (en het niet konden) vinden van een pompstation, waren we een half uurtje te laat bij Cruise America. Er werd gelukkig niet moeilijk over gedaan en na een snelle check van de camper, was alles oke. Daar stonden we dan, aan de kant van de straat, bepakt en bezakt. Weer even wennen zeg dat sjouwen met al die zooi. Backpacken gingen we maar niet doen besloten we, niets voor ons. 

We namen de bus en kwamen ergens anders uit dan op de heenweg. Volgens onze niet al te vriendelijke buschauffeur (het is hier in amerika of heel vriendelijk of niet te hachelen) moesten we nu een rapidbus nemen en dan kwam het wel goed. Zo gezegd zo gedaan. Eenmaal in die bus keken we onze ogen uit. De een na de andere mafketel stapte binnen. Ongeveer halverwege de reis waren we omringd door een meneer in cowboykleding (kon zo in Disneyland werken als zijnde lucky luke) die ons duidelijk maakte doofstom te zijn, een stel hillbillies in een rolstoel zonder tanden waar ik uiteindelijk een heel leuk gesprek mee had (over politiek en nederland) en een donkere meneer die schreeuwend hele gesprekken met zichzelf had. De donkere man had ook woedebuien en ging dan al scheldend en zwaaiend met zijn armen voor iemand staan en in het niets staan te schelden. Werd ik wel een beetje kriebelig van. 

Nou waren dit de mensen die in onze nabijheid stonden, maar ik kan je vertellen, dit was de raarste rit ooit. Alsof ze de Delta kliniek open hadden gegooid. Gelukkig verzekerde de tandloze hillbillies mij ‘honey, there are some weird people in this town, but you also have the normals ones like us. Enjoy your trip’. Gelukkig maar, dat stelde ons gerust. Ik had een gesprek over het amerikaanse zorgsysteem en de vrouwelijke hillbillie vertelde dat gezond eten of gezonde keuzes maken enkel voor de rijken was weggelegd in dit land. Gezond eten, of supermarkt eten is duurder dan uit eten en vandaar dat iedereen te dik is. Ook vertelde ze uitgebreid over de criminaliteit en de verschillen in Amerika. Tussen neus en lippen door liet ze vallen dat de huidige president echt niet gekozen is door een meerderheid van de stemmen, het systeem klopt niet en is corrupt. Ze vond het verstandig dat wij een jaar geleden een goede annuleringsverzekering op deze reis hadden afgesloten en maakte zich zorgen om de toekomst. 

Na langs armoedige wijken gereden te hebben stapten we uit in downtown Seattle. Op de een of andere manier kwam dit meer binnen dan op dag 1. Wat een stad! Overal levendigheid, stomende rioolputten, mafkezen en zakenmensen door elkaar en zwervers. 

We aten een broodje (ik een club sandwich pulled turkey met sla, tomaat, bacon, kaas, augurken en avocado…jum!) en gingen via de metro richting het vliegveld. Wel wat vroeg, maarja door de stad met je koffers is ook niets.
Rond 14.30 kwamen we aan op SeaTac, onze vlucht zou 1945 die avond vertrekken. Tijdens het inchecken van onze koffers bleek onze vlucht ook vertraging te hebben…. Zucht. Ging een lange dag worden. We hebben ons gruwelijk verveeld maar zijn de tijd doorgekomen. Het vliegveld is enorm, we moesten een trein nemen om naar onze gate te komen. Daar aangekomen zag ik dat we een of ander klein vliegtuigje hadden. NEE. Mijn vliegangst was acuut terug en ik propte een oxazepam naar binnen. Er zaten nog net geen propellors aan dat ding. 

Vliegtuig was klein en krap, als je nog niet claustrofobisch was werd je dat wel. Paul verzekerde mij dat de piloot ook heus niet zou gaan vliegen als hij dacht dat dit ding neer ging storten. Tja, erg overtuigd was ik niet.

We stegen op en dat ding maakte echt een enorm kabaal. In zo’ n klein vliegtuigje voel je alles, elke trilling, luchtzak en scheet van de buurman. Ik kan stoer doen, maar scheet echt 80 kleuren. Overwoog na minuut 10 van opstijgen nog een oxazepam te nemen, maar om die uit mijn tas te halen was ook een kunst opzich dus laat maar. 1 uur en 37 minuten overleven. 

Na een tijd vliegen was het donker en na 1 uur en 37 minuten zagen we de grond oplichten van de lichtjes. San Fran. Wouw! We maakten een zachte landing en ik kon je niet vertellen hoe ik was dat we aan de grond stonden. Enkel Airbus A330-300 of een dreamliner voor mij, niet dit soort gekkigheid. 

Het airport was schoon en mooi. We werden direct naar een pendelbus geloodst die ons naar het hotel zou brengen. Wat fijn dat het hier zo is geregeld!

We werden nog blijer toen we bij het hotel aankwamen. We hadden ons voorbereid op een vergelijkbaar drugsmotel als de eerste nacht maar niets was minder waar. Kraakschoon en luxe hotelkamer. Zeepjes voor je gezicht, koffie voor Paul, zacht verend bed. Wat een fijne afsluiting van een hele lange dag vol indrukken. Goed tukken en op naar morgen.