Dag 15: Arizona & Grand Canyon

Ik had zowaar redelijk geslapen, koptelefoon werd em niet want dan kon ik niet meer draaien. De melatonine bleek een uitkomst.

We hadden geen zin om ontbijt te maken, dus besloten eerst boodschappen te doen en dan te gaan rijden. Ik kreeg goed nieuws, het paspoort van Caap met alle papieren was binnengekomen en onderschept door Amber. Amber heeft, zo geniaal als ze is, mijn handtekening vervalst omdat het kutKWPN (is inmiddels een zelfstandig naamwoord geworden) toch besloten had om het aangetekend te versturen. Uiteraard had ik ze verzocht dit niet te doen. Gelukkig zijn onze maatjes wel zo slim.

We deden boodschappen, aten donuts en taaie croissants voor ontbijt. Die amerikanen kunnen echt geen brood maken, zoet en taai, maargoed het vult. Via de hooverdam reden we al snel Arizona binnen. Het is ons eerder opgevallen dat zodra je een staatsgrens passeert het landschap ook veranderd. In plaats van de typische bergen in Nevada leek dit meer op een woestijn; heuvels met cactussen en lage struikjes. De wegen waren goed maar ook hier veel wind. De camper schoot soms van links naar rechtsover de weghelften. Ook was het hier een uur later, tja de tijdsgrenzen gaan ook maar door.

Na een tijdje kwamen we om de zoveel meter vreemde bordjes tegen “rattle snake wash” “big sandy wash” en “peacock wash”, waar ik een heel verhaal begon dat je daar je pauw kon wassen vroeg Paul zich af of dat nou nooit voor miscommunicaties zou leiden. Peacock klinkt als plaspenis en we bedachten een mooi kroegverhaal dat iemand daar poedeltjenaakt zijn onderkantje zou gaan staan te wassen. Je moet toch wat als je zo lang onderweg bent. We hadden nog een lange weg te gaan.

We passeerden Williams, onze eigenlijk bedoelde stopplek voor de avond en toegangspunt tot de Grand Canyon, maar besloten door te rijden. Er zaten toch zat RV parks bij de GC in de buurt. We reden het national parc in en stopten bij de eerste de beste campground. Vol. Volgende. Vol. Alles vol. Shit, en nu?

Paul had het gehad maar we besloten dan toch maar bij de canyon zelf te gaan kijken. Dit is het risico van het op-de-bonnefoi-gebeuren. Niet ver daar vandaan parkeerden we de RV en liepen we via een handige route naar de rand van de canyon. Het duizelde even toen we over het randje keken, wat een gebied…enorm de diepte keek je in, prachtig. Wel veel chinezen. Er stond nog een Elk rustig te herkauwen op een stuk cactus en ineens zagen we overal eekhoorntjes. We gingen er even bij zitten, die grapjassen waren echt niet bang! We lieten ze water drinken uit de fles en eentje kroop er bijna bij Paul op schoot. Vanaf dat moment waren we het erover eens dat we een eekhoorn willen voor thuis.

Na een tijdje toch besloten te gaan, want nog steeds geen plek voor de nacht. We reden het park uit en pakten het eerste beste RVpark. Ze hadden plek, mooi, wel bijna 60 dollar per nacht. Welja. BBQen dat soort dingen mocht niet, er was code rood betreft bosbranden. We reden ons plekkie op en waren blij. Even niet meer rijden en de temperatuur was heerlijk. 30 graden met een fris windje voelt ineens fantastisch. Ook geen airco, koptelefoons of melatonine vannacht….het gaat hier afkoelen tot een graad of 9. We like.

Op 15 meter afstand van ons campertje waren 3 grote herten aan het grazen, ik dacht in eerste instantie dat het een soort dierentuintje was maar nee hoor. Gewoon wild. Ik volgde het voorbeeld van mijn mede-campground-gangers en maakte selfies met de dieren, ging Paul allemaal wat te ver. Google leerde mij dat dit dus Elk zijn, wapiti in het ABN.

Goed geen BBQ dus, prettyshitty want we hadden nou net knoflookgarnalen op de grill bedacht. Dan maar in ’t pannetje. We zaten nog een tijdje bij te komen en we bedachten ons helemaal geen zin te hebben om te koken. Even uit die hitte wekte gelijk een soort enorme moeheid op. We bakten een eitje en ik las mn boek uit. Lekker even helemaal niets.