Dag 20: Malibu

Vandaag wilden we gaan rijden richting LA, maar we hadden moeite ons bed uit te komen en voelden ons brak. Mijn, voornamelijk, linkervoet deed zeer en had het gevoel een nachtje te hebben doorgetrokken. 
Wifi nog steeds niet of amper, wel even ontbeten en vlak voor 12 uur reden we het terrein af. Daar moesten we nog moeite voor doen. Ach, het zou toch een kort ritje worden…

Op advies van mijn vader sloegen we af bij La Jolla Bay, even boven San Diego. Hartstikke leuk stranddorpje, allemaal zeehonden overal, maar kneiterdruk. File om in de file te staan zeg maar. We keken even naar de pelikanen, zeehonden en aalscholvers en besloten verder te rijden. Even leuk rondwandelen had toch geen zin. 

Van de file uit, naar de file in richting LA. We besloten de leuke kustroute te doen; langs laguna beach, long beach, venice beach. Super mooie route met taferelen die je in films ziet, Pamela Anderson kwam nog net niet voorbij in dr rooie badpakkie, maar snel ging het niet. Om de zoveel meter of een stoplicht of file. We deden een uur over 15 km en we moesten er nog 100. We keken onze ogen uit. Paul vooral aan de mooie auto’s, alles reed hier voorbij. Ferrari’s, Masserati’s, Lincoln’s, Lamborghini’s. Ook dealers van deze auto’s langs de weg, de Taco Bell was nog eerder aan de beurt dan de tweedehands autowinkels op het rijtje. 

We begonnen het zat te worden, ik voelde me nog steeds brak en Paul was dat rijden wel een beetje zat. We zaten stiekem met ons hoofd al bij thuis. We pakten de interstate wel weer, anders zijn we na middernacht nog niet bij onze gegooglede camping in Manhattan Beach. 
Rond 17.30 kwamen we er eindelijk aan, een camping aan zee. Maar het bordje FULL was duidelijk zichtbaar. Helaas, doorrijden dan maar. We werden beiden steeds stiller. 

We reden een  tijdje zonder doel in de hoop iets onderweg tegen te komen. Maar wat de gehele reis gold, bordjes langs de weg om campgrounds aan te duiden, gebeurde hier niet. Ook geen RV’s op de weg. De stranden die we passeerden, en dat waren er een hoop, waren nog barstensvol. Echt koppentellen. Wij willen ook zee, maar zonder plek om te blijven kunnen we niets. 

We reden langs Venice Beach toen ik bedacht de KOA gids erbij te pakken. Tja er is er wel 1, maar dat was nog een flink eind rijden. We besloten die kant op te rijden en als we onderweg wat tegen zouden komen dan namen we dat. 
We reden door Malibu en keken onze ogen uit naar de huizen, pal aan het strand. Wel erg mooi hier, maar genieten deden we niet echt. Waren er klaar mee!

Opeens zagen we een bordje RV park, nog in Malibu. We besloten de gok te wagen en jawel nog plek. Ik heb de hostess en God openbaarlijk gedankt. Schone 90 dollar voor een nachtje met mountainview, anders 100 dollar per nacht erbij om naar de zee gericht te zijn -gekke amerikanen-, maar allang blij dat we die RV uit konden. Het was al bijna 19.30. 
We kregen een plekje, alsnog met de neus naar de zee, wat te krap was om naast te zitten. Maar we zagen direct dat precies tegenover er een luxe plek met picknicktafel met ocean view leeg was. Dus we zetten de RV op de crappy plek en onze kontjes aan de picknicktafel van de overburen. 

En ineens was de miserie voorbij. Hier zaten we, op het beroemde Malibu, de enorme golven van de branding bulderden en zonsondergang. Onze Nederlandse buren (hee, de 2e deze reis!) tipten ons over eventueel voorbij gaande dolfijnen. Wat een feest en een prachtige plek. 

De receptie had aangegeven dat we 10% korting zouden krijgen bij het seafood restaurant beneden en we kregen spontaan trek in verse vis op deze plek. En we zijn Nederlanders en blut dus korting klonk goed. We liepen naar beneden en vonden na een tijdje een enorm goedkoop aandoend pickuprestaurant. Het zag er niet uit, goedkoop en zelfs viezig maargoed…even eten is belangrijk. We sloten aan in een enorme rij en vroegen ons af waarom het zo druk was. Ook hier dikke bakken geparkeerd. 

We bestelden zalm (ik ging maar op veilig gezien de plek) en Paul voor de red snapper. We kregen een buzzer mee en mochten wachten tot die afging om het op te halen. In de tussentijd keken we mensen en auto’s, daar kan je hier je dag mee vullen, dachten nog even Ozzie himself te zien. 

Na een tijdje flitste de buzzer felrood en haalde Paul het eten op, ik bleef zitten om ons gekaapte plekje te bewaken. Paul kwam terug met een Mcdonalds achtige plate vol met prachtig verse heerlijke visjes. Vandaar dus! Gewoon supergoed eten en voor 34 dollar vulden we onze buikjes goed. 

We liepen terug en de nacht viel over Malibu. We zochten ons illegale plekje met oceanview op en kregen een leuk gesprek met de buren daar (die dus voor een luttele 200 dollar per nacht hun campertje daar neer mochten zetten). Het bleek een echtpaar te zijn, een amerikaan met een koreaanse vrouw, uit Palm Springs. Dat hete oase oord waar we paar dagen terug doorheen reden, die met die zorgvuldig onderhouden stoepjes. Ze vertelden dat ze daar een hotel hadden, een appartement in LA en dit was hun vakantie onderkomen. Het werd al snel duidelijk, deze mensen zijn stinkend rijk. Paul tipte mij nog even over de peperdure witte posche die ze voor hun RV hadden staan. 

We praatten voor een tijdje over Amerika en Nederland.  Over politiek en gewoontes en het weer. Waar zij wonen regent het misschien 1x per jaar, maar dan wel enorm, en hier in Malibu ook soms 7 a 8 maanden niet. Het klimaat is hier alleen veel beter dan in Palm springs. Deze beste man was een verwend Trump aanhanger en vertelde ook een andere kant van de president. Leuk om zo de verschillen te horen, terugdenkend aan mijn gesprek met de hillbillie in de bus in Seattle. 
Terwijl ik dit typ, zitten Paul en ik nog steeds op ons illegale plekje. Inmiddels is alles pikzwart behalve de enorme sterrenhemel boven ons en stil behalve een paar auto’s en het gebulder van de branding.

Ja, I hartje Malibu.