Dag 3 Van Vancouver naar Seattle

De tijd om Vancouver vaarwel te zeggen breekt aan. De stad heeft ons allemaal ingepakt, jammer genoeg is het nu onze beurt om met onze koffers hetzelfde te doen. We verheugen ons op de camper die we vanaf vanmiddag gaan bewonen: drieëneenhalve week géén bagage inpakken, bagage verslepen en bagage weer uitpakken. Om bij die camper te komen moeten we eerst terug naar het vliegveld van Vancouver, omdat we daar opgehaald worden door de verhuurder. Maar niet voordat we nog een keer genieten van de stad.

We sluiten onze dagen in Vancouver af bij De Dutch Pannekoek House waar Dave een heerlijke spek kaas pannenkoek heeft gegeten en Koen een portie bitterballen. Als je er dan toch bent, wil je de Nederlandse gerechten natuurlijk ook proeven! De pannenkoek en de bitterballen waren heerlijk! Na de lunch terug gelopen naar het hotel om de koffers op te halen om daarna weer met de trein naar het vliegveld te gaan. Om 2 uur werden we opgehaald door twee taxi's die ons naar Ferndale in Amerika brengt. Dat betekent dat we halverwege die tocht de grens moeten oversteken. We krijgen in de taxi uitleg wat we vooral niet moeten doen. Er mag geen fruit mee naar binnen, dat levert een fikse boete op. Gelukkig bedenk ik mij nog net op tijd dat ik een banaan in mijn tas heb gestopt. Die eet ik dan nog snel maar even op.

Bij de grens aangekomen, mogen via de groepsingang naar binnen en moeten we wachten tot een vlak voor ons gearriveerde touringscar weer is ingeladen met reizigers. Ons wordt op het hart gedrukt niet uit te stappen, omdat dat het taxibedrijf een boete van 5000 dollar zal opleveren. Dat die opmerking de al aanwezige nervositeit nog verder verhoogd is een understatement. Omdat we geen ESTA's (behalve Dave) hebben (deze reisvergunning is alleen verplicht als je via de lucht of zee het land betreedt) moeten we eerst ook nog eens een groene kaart invullen waarin je aangeeft of je wel of geen terroristische intenties hebt en of je niet in de gevangenis hebt gezeten. Dat dat niet de moeilijkste vragen zijn mag duidelijk zijn. Trouwens, de meeste moeite is er met de simpele vragen als 'achternaam' en 'land van herkomst'. Er gaan enkele kaarten verloren tijdens de invulsessie, want door de grensstress (ze kijken allemaal wel heel streng) worden verkeerde vakjes gevuld, Nederlandse woorden gebruikt in plaats van Engels en schrijfletters geschreven in plaats van blokletters. In één klap door de voorraad Nederlandse groene kaarten heen, vermoeden wij...
Nadat we negatief op alle vragen hebben geantwoord, worden er nog wat foto’s en vingerafdrukken gemaakt en mogen we Amerika in. Daar wordt onze bagage nog een keer gecheckt en dan kunnen we weer gaan. 

Rond half vier zijn we dan bij het kantoor van camperverhuurder El Monte RV in Ferndale. We worden voor een tv gezet en kijken naar een DVD met instructies over het hoe en wat met de camper. Dave probeert nog of we de film kunnen overslaan, we weten het nog wel van 2 jaar geleden, maar het is verplichte kost. Na de film staan er 2 enorme campers voor ons klaar. Hier kunnen we met 6 personen prima in. Er staan 2 karren met spullen voor ons klaar die we zelf in de camper moeten zetten. We leggen alles achterin de camper, we willen zo snel mogelijk vertrekken.

We rijden op advies van El Monte eerst naar Ferndale voor het diner, aangezien er een fiks ongeluk is gebeurd op de 5 richting het zuiden. We moeten nog helemaal naar Kent, een plaats ten zuiden van Seattle en dat is nog zo'n slordige twee uur rijden. Uiteindelijk belanden we bij Coconut Kenny's en stillen de honger met panpizza's, mac & cheese en sandwiches. Vervolgens passeren we 58 afslagen voordat we bij nummer 200 belanden: de afrit naar de Wal-Mart om de eerste lading boodschappen te halen. We laden vier (!) winkelwagens vol. Bij de kassa wordt mij ineens om een legitimatiebewijs gevraagd. Schijnbaar kan dat gebeuren als het vermoeden bestaat dat je nog geen veertig bent en alcohol koopt. Mooi compliment na een lange dag!

Het is inmiddels donker geworden en we rijden verder richting Seattle. Tot overmaat van ramp stuiten we ook nog eens op wegwerkzaamheden en komen we in de file. Al met al is het kwart voor twaalf als we KOA Seattle oprijden. Even bang dat er niemand meer is maar gelukkig begeleidt een behulpzame nachtwacht ons naar onze plaatsen, jammer genoeg niet naast elkaar. We maken snel de bedden op en vallen uiteindelijk rond 1 uur in slaap.