Van Carmel naar Pismo Beach

Toen we vanmorgen vertrokken vanaf de camping konden we 100 meter ver kijken, de wolken hingen heel laag in de bergen. We vreesden dat ons uitzicht aan de kust niet veel zou voorstellen, deze kust staat bekend om haar laaghangende bewolking. In Carmel kwamen we langs een supermarkt waar we nog snel wat brood, sla en eieren hebben gekocht, daarna snel richting de kust. Het bleek bewolkt maar we konden de zee in elk geval wel zien. Hoog boven het strand rijden we richting zuiden. Ik vind deze weg zo mooi dat ik elke mijl wel wil stoppen om van het uitzicht te genieten. De eerste stop uiteindelijk was bij Julia Pfeiffer Bridge. Deze oude brug over het dal is pas net weer open na de mud slides van anderhalf jaar geleden. We reden verder en zowaar werd de lucht blauw en de zon begon te schijnen. Als we iets omgoog rijden zitten we nog wel in de bewolking maar er zijn toch ook genoeg blauwe stukjes. Prachtig. Af en toe stoppen we bij een mooi uitzichtpunt. We moeten met onze grote camper wel voorzichtig zijn, de parkeerplaatsen langs de weg staan vaak vol, vooral op de mooiste punten natuurlijk. De weg volgt de kustlijn grotendeels en af en toe kijk ik een diepe klif af, naar de strandjes beneden. Onbereikbaar maar daardoor ook ongerept.

Als we bij Piedras Blancas in de buurt komen zien we de zee-olifanten al liggen. Deze kolonie komt hier elk jaar terug. In dit jaargetijde liggen de mannen op het strand, om te vervellen. Wat een grote dikke beesten. De gids die hier de wacht houdt vertelt dat in januari de vrouwtjes hier komen om te bevallen, dan ligt echt heel strand vol. De dieren die hier geboren worden komen hier ook steeds weer terug, dus het worden en steeds meer. Heel leuk!

We rijden verder naar Cambria. Daar vind ik de tegels van Motawi waarnaar ik al de hele vakantie zoek. Eindelijk 2 gekocht, ook al leuk. Op de parkeerplaats, gelukkig wel een beetje achteraf, willen we even een noodlesoepje eten. We slingeren we de generator aan zodat de magnetron het doet, dat is toch ook wel handig! De soep blijkt nogal spicy te zijn, echt niet te doen, bij ons alledrie staan na drie suikerklontjes en extra water de tranen nog steeds in de ogen. 

Na Cambria komen we weer in de bewoonde wereld. Af en toe een stadje, wat meer mensen op de stranden. Robin spot nog wat zeehonden in zee, het is echt een mooie route. Rond 17.30 uur rijden we onze camping voor vannacht op, Pismo Beach Coast Resort. We moeten heel even slikken, na alle mooie plekken waar we hebben gestaan is dit een overvolle parkeerplaats voor vooral hele grote Amerikaanse caravans en pickups. We parkeren onze camper, eigenlijk hebben we geeneens een hele slechte plaats. We hebben aan één kant geen buren en dus best een grote plek. En het is ook wel grappig om tussen de vakantie vierende amerikaanse gezinnen te staan. Genoeg te zien in elk geval. 

We hebben nog wat kip en hamburgers in de vriezer en onderweg wat sla gekocht. Ruud maakt een vuurtje en daarop roosteren we het vlees. Salade erbij en klaar. Vooral als de achterbuurman ons een giga grote steak komt brengen die hij zojuist heeft geroosterd: “you’re gonna like this!” Nou inderdaad, dat liken wij wel... heerlijk!

Na het eten wassen we af en dan lopen we naar het strand, het is heel helder weer dus gaan we zitten voor de zonsondergang. Blijft toch speciaal, vooral als er ook nog een troep pelikanen op het strand zit die steeds weer voor je neus vliegen. 

Terug bij de camper maken we van ons laatste hout een klein vuurtje. Morgen mogen we niet stoken hebben we al gezien dus al het hout mag op. Met een buurman die zachtjes een gitaarmuziekje op heeft staan is het weer een mooie avond. De een na laatste in de camper, overmorgen moeten we ons huis voor drie weken weer inleveren, snik...